Alle inzendingen over laveloos

Haar toon verdooft het oor Draalt over drijfzand Door een mistgordijn Een knapenkoor dat één stem smeedt Met een zucht naar verboden stranden Waar ruiters naar een nulpunt staren Hun schuwe hengst brengt hen Op het ritme van een dwaze woede Waarom bleef ik niet doof? Maar nee. Ik dreef mee Rakelings boven laaiend rood De ruiter keert…

Schavuiten die op uitgestorven uren Muziek uit hun mobieltjes laten schallen En laveloos door stille straten lallen Die zijn natuurlijk altijd van de buren Die halen voor hun wangedragexcessen De etiquette van hun Breezerflessen…

Een mix van laveloosheid en stampei: hup, tent opzetten naast de slijterij.…

en meer zal ik ooit geloven dat ik me dronken drink aan die kus op je lippen hoe ze laveloos bezwijken in de branding van volheid zonder me te moeten schamen om hoe het schreeuwt in mij gewoon groeien met het oor aan jouw borst als een openende schelp in een lichte nacht omdat ik weet dat het vochtige zand zich verankert in…

Heb het land inmiddels wel gezien, Alle continenten zoetjes aan Achter mij gelaten - Ben eigenlijk wel uitgekeken Op die eindeloze wisseling Van zomer en winter, Lente en herfst, Ben de zee nu ingelopen, Drink me laveloos aan water En ga met volle tevredenheid De oneindigheid in, in deze Zee zonder einde…

Hou me vast Laat me binnen Schemer, duisternis De onzekerheid verteerd Valse noten, Slechte muziek Kom dans Naïef, vergeten Laconiek Ik drink Veel, hard Laveloos Mooie wereld…

Die ijskoude hand hield de luchtweg in zijn greep door zout water overmand lag ze laveloos op de valreep Geketend door de zwaartekracht Het onvermogen tot bewegen Brand als het hellevuur van de hogere macht Vormt littekens voor het leven Zie daar, voor het oog zo klein de resultaten van het rouwproces Gewist in het uur van de maneschijn…

De vijg ontkleedt zich schaamteloos de druif is laveloos en paddestoel is high. Het herfst zich feest en moedt zich vol van wee : het jaar is bijna over.…

't Spul hangt beneveld Uit de ramen van de Blauw metallic vernevelde BMW en lalt lawaaiig Vuige teksten de wereld In als vermeende bijdrage Aan 's werelds daverende Hitparade - en zingend In de trant van O Heineken Bier (Vele malen bis, En niets is hen te min) Smijten ze wat van Hun drinkgelag over is Laveloos de bermen…

jij bent een hype die het scherm vult met een ongekende sensuele spirit waarbij erotiserende muziek de bedding is waarin het weerloze publiek zich laveloos laat meanderen tot costa’s hun snelheid opzwepend verhogen naar een orgastisch hoogtepunt van volledige overgave en de komende clash down elkaar ontmoetend…

Het land lekte laveloos haar liefde naar de sloten die onverzadigbaar gulzig slordig dit genot, zo dierbaar vermorsten.…

Voorwaar, Aemilius Aquarel Uw ode aan de niet te dragen Vlinderlichtheid van 't bestaan In 't onderzon- en ondermaanse Waar de lentelissen laaien In groene zeeën van bazuinen Licht laveloos haar voile op Als loflied en ligt ademloos In ozonlaag der zonnewagen Waar tomeloos en ongeremd Icarus zijn paarden ment En lichte luchten atmosferisch…

Zijn adem waait de woorden stuk als in een draai van ongeluk de glans zijn oog verlaat en koud zijn hand gesteente breekt er laveloos de draak mee steekt als in verharde kramp de droom slaapt zich aan diggelen waarin het wonder zoekt naar ‘t antwoord die de vraag niet weet omdat het boze vloekt Met handen uit de was gekneed wordt…

het land verlaten vreemde ogen staren in de eeuwigheid die wij langzaam aan verliezen het gevecht om de geest is laveloos tempeliers bewaken de rots vol trots bedwelmende roes glas rood bloed het weet je te vangen zonder handen te klappen zelfs geen één geluid gaat boven bidden uit zoekt duisternis in lak zakt altijd richting zwaartekracht…

Met dikke krokodillentranen weent hij tegen zijn beste maat die hij dagelijks tweedubbel ziet de enige die nog met hem praat he makkertje zullen we samen tot de bodem gaan dan maar jij bent mijn enige echte houvast het leven is zo eenzaam en zwaar laveloos van drank en verdriet zijn hoofd diepgestoken in zijn `kraag` schuimt hij straten…

Zie hoe d'inflatie stijgt met rente 'k Verwijl thans in de put op 't Ganzenbord Daar zweeft zij voor mijn geestesoog, Diana Onverschrokken dalwaarts op de latten 'k Gooi dubbel zes om haar te zien en daarna Gaan wij ons in een après-ski bezatten Geheel alleen met haar in een châlet Zonk ik half laveloos tussen haar benen Tot zij…

Wie laveloos gaat liggen pitten, vindt zijn huis terug als skelet. Onbeneveld kunnen wij elkaar uit deze vuurzee redden.' Later loop je hondsmoe door het dorp. Overal aangeslagen gezichten.…

ABJECT Mijn zelfverzonnen woorden fulmineren Maar wat jij produceert in je gedicht Is voor 'ons Snelsonnet' abject, te licht Ik kaats jou de bal terug Bart, om te leren Dat actualiteit iets anders is Dan zwammen over drank en zottenis LAFELLOOS Al noemde ik m'n sneldicht "Laveloos" Dan kon je die Van Dale laten rusten…

Van mij mogen twee Amsterdammers met betere overlevingskansen er gebruik van maken, want ik verzuip liever niet laveloos in een Amsterdamse gracht.…

met een teveel aan krullen lag ik in een deuk tegen de kant waar het snijdt de demonen brullend vanuit de achterstegen ik lag in letters te geelogen laveloos de duisterte laveerde door mijn ziel en schepte al het zwart er in mijn lichaam barstte uit mijn lippen in een druppel van bloed ***** Alles voltrekt altijd in perfecte…

bijna nooit bezoek wilt u iets stevigs drinken misschien wat lekkers erbij geef mij maar iets ijzig kouds en kies uw eigen drankje het zal uw allerlaatste zijn ik kom u halen voor uw reis ’t werd een longdrink uit een fles van 5 liter met een rietje dat duurt te lang zei de dood ik drink wel een slokje mee na ruim een uur lag de dood laveloos…

in vredestijd blijft het al te vaak bij woorden Niets houdt de transformatie tegen van de mens als moordenaar Ouders, school, noch cultuur beletten hem van het openen van vuur op de medemens, of het nu hier is of daar Benjamin en Mollie nemen er dus nog een net als velen met en rondom mij en zuipen zich 5 mei een stuk in de kraag om laveloos…

Alcohol werkt op de tonus van je beperking van je zijn van je kunnen: “maakt meer kapot dan je lief is” wat je pas merkt als het stuk is Als je het zeker op die momenten niet meer kan herstellen niet meer kan terugdraaien: je woede-uitbarsting je tomeloze moeheid je onsamenhangende praten je laveloos vervallen je gillen, krijsen, kotsen…

Eens liep hij laveloos en ontheemd, wars van zijn poëtische status, met één been en twee stokken, gehemeld in Marseille, voor iedereen onzichtbaar, nog eenmaal langs de bekende plekken in zijn geboortestad om voor eens en altijd zijn volgens hem mislukte leven de rug toe te keren.…

Mijn eb en vloed geilden op je mystieke zwart-witte angstziel, ladderzat en uitzinnig, ongeremd maar ook levensmoe, dronk mijn dronken onvrede laveloos van jouw zatte roes. Mijn liefste herinner je, de zure misselijkheid bij dageraad, liggend in de stinkende rotzooi van braaksel en stront?…