Alle inzendingen over laven

in een duinnest ligt het bedichte blad een meeuw kukt kleine wolken naar het middaguur het wordt stil en ongevlekt blauw verrassend is de wind wanneer hij met een gevederde blik letters verschuift jouw handen houden het weerzien vast sindsdien zwerft de zee in mijn navel…

jij telt de sproetjes op mijn wangen ik kus de twinkeling in jouw gezicht verstrengeld tussen witte lakens laven we ons in het ochtendlicht onze handen die liefdevol strelen geen plek blijft ongekust kronkelend van hartstocht monden we uit in serene rust…

Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de Eeuwigheid. Sluit de stilte in uw gaarde, Wees in haar gelukkig kind: Al wie ze aan haar schoot vergaarde - Alle zaligen op aarde Hebben haar bemind.…

Ons hart wil schoonheid drinken, zich laven aan het licht en laten gaan.…

mist laat oren hangen naar de morgen weilanden laven zich aan diffuus licht…

vandaag sterft de dood met volle overgave op hout, niet uit het lood de mens kan zijn dorst weer laven…

de kleuren van de lente laven mijn verdroogde ziel als een koel glas limonade op een zwoele zomerdag mei 2006…

- Gij moet u niet meer laven: gij zijt aan walg gelest. --------------------------------------------- uit: De modderen man (1920)…

Het liefdevolle kerstfeest geeft gezellige lichtjes bonte versieringen die ieders oog mogen strelen heerlijke spijs en drank vol vrolijk genot geweldige weelde geritsel en gerinkel van voortdurend rollend geld fleuren decemberstemming op wellicht een belediging voor God Heiland en Geest?…

De uier wiebelt: stiertje en pinkkalf drinken gulzig tezamen.…

Wij zijn gelijkerhand alhier des Heeren gasten, Hij spijst ons, om te voên, niet om te overlasten: Genoegen wij ons niet, maar kraaien nog om meer, Gewisselijk daarmee verstoren wij de Heer, Ja, maken ons onweerd, dat met zijn goede gaven Hij ons nog langer tijd zou kweken en zou laven.…

nooit genaaid als lijf zo log taalloos wonderlijk begraven schimpt het dicht ongeletterd bedrukte zinnen in geestloos laven…

ik leen je de woorden om zinnen te rijgen waarin je kunt vertellen over toen de letters nog uit de hemel vielen en jij ze vervlocht tot dichtregels waar ik me aan laven kon…

Bladeren verdort door zomer droogte Laven zich aan ochtendmist Voorzichtig kleuren de bomen herfstachtig rood Wachtend op de winter die komen gaat…

Uw kusjes hippen en springen als vogeltjes op mijn lippen: ik hoor ze er hun wijsjes zingen, ik laat ze er zich laven en nippen.…

Mateloos mij laven Aan alle zachte liefde Die je straalde. Mateloos is het verdriet. Een schip zonder haven Een mateloos verlangen Dat je einde niet haalde.…

ik word gegrepen door de kleuren die deze ochtend voorspiegelt door de snelheid ingehaald neem je me mee naar onbekende oorden waar ik me laven zal aan al het goede dat de dag mij voorschotelt…

ik vul de geboden tijd veel minder in dan het denken zou willen niet dat ik spreek over onmacht of al van overgave ik word geacht, mij aan hetzij zoet dan wel zuur te laven…

creëert verwijdering in plaats van begrip mensen kleuren zichtbaar blind onttrekken zich van het luisteren naar daar de voile het uitzicht troebleert laven zij zich aan gefingeerde waarheden tot in het avondrood…

Raak me dan schaak me dan als onze blikken kruisen zouden Lief me dan gerief me dan laat me laven aan 't jouwe Heel me dan streel me dan zul je van me blijven houden…

die stilte zacht doorbreken blijf bij me nu, liefste onder m’n warmende jas dan laven we ons aan bedwelmende wijn uit "Amor"…

Men leeft niet zomaar elke virtuele ideologie, wat te denken valt voorbij aan wereldkundige maatstaven uit te beelden naar kieskeurige kosmopolieten wat ik zie rallentando de toon nog is gezet zonder zwevend laven.…

Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

Laat mij laven aan de liefde, gedompeld in vannacht. Samen vloeit ons zacht geworden vlees. Onzedig hunkert mijn verwelkt geslacht.…

Mooie verzen leven niet meer in mij verdwenen zijn zij waaraan mijn ziel zich kon laven en die mijn leven vrolijkheid gaven het dichten was slechts een moment eeuwigheid is mij immers onbekend wat is gebleven is een stil en monotoon leven.…

en dan opeens wordt ze overmand overmand door tranen zomaar uit het niets grijpen ze haar bij de keel waardoor ogen het niet meer droog houden als even te voren tot scherpe kanten langzaam zullen versterven en ze zich kan laven aan het heden…

Daar zij frequent hun angels in mij pluggen En zich aansluitend laven aan mijn bloed (Hun eitjes moeten immers uitgebroed), Blijk ik nog woest aantrekkelijk voor muggen. Die vallen op Wim Overweg, de ziel, Meer om zijn bloed dan om zijn sexappeal.…

Mijn woonplaats ligt niet bijster ver van zee Dus hebben we hier nogal last van meeuwen Ze laven zich aan afval en ze schreeuwen En droppen witte flatsen naar benee Geen pretje als dat op je valt. Ofschoon; Het is nog altijd beter dan een drone…

bomen hebben een stem gekregen vraag me niet wie koos voor wie hierdoor schittert het groen nog meer komt zonlicht tot haar recht even blijf ik staan, ga dan zitten om mij te laven aan deze grenzeloze schoonheid, die het hoe en waarom overbodig maken het is…

besproei mijn woorden met koel water voor de lezers die zich er aan laven dorstig als ze zijn ik leg mijn muziek neer te drogen in de zon voor de mensen die naar me willen luisteren ik? ik ben met mijn hoofd in de wolken ik hou nu eenmaal van schoonheid krijg er inspiratie van…