Alle inzendingen over lethargie

Gevangen in de sluimering van de dag Alsof je in de wolken loopt Verdwaald in de somberheid van de hemel Overgegeven aan de mist der verblinding Fysieke transformatie van Moeder Natuur in extrema Donkerte omarmt de ziel Lethargie vervult het "Zijn" En men schrijnt Niets is het bestaan…

Ik ben allang niet meer de borstklever die ik vroeger was de magie heeft mij losgelaten de magische stemmen zijn verdwenen en diep in mij vliegt een kraai tegen een denkbeeldige doorgang In mij is een duizelingwekkend hoge berg er is louter stilte en een ijskoude wind die langs mijn naakte lichaam giert Zeker, er zijn spelonken met levendige…

klam daalt kalmte mist verspreidend in de grijze cellen kleur verdwijnt neergaande lijnen lippen wijzen naar het grauwe wezen achter dicht gordijn waar woord en daad zijn opgebaard…

Lijdzaam toekijkend hoe de middag de ochtend naar de avond sleept waarom toch opstaan als blijven liggen minder moeite kost hart klopt bloed stroomt net genoeg om te bestaan soms is er even een vaag verlangen naar meer naar echt leven maar dan verglijdt de avond alweer in een droomloze nacht want dromen nodigen niet meer uit…

cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito voor de stoffige welvaart volledig opgegaan in lethargie…

Gevangen in de lethargie van een junidag rijg ik de uren aaneen lazuurblauw en geel ik zweef op vleugels van gelukzaligheid ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

Gevangen in de lethargie van een junidag rijg ik de uren aaneen lazuurblauw en geel zweef weg op vleugels van gelukzaligheid ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

Gevangen in de lethargie van de middag op een junidag rijg ik de uren aaneen tot een snoer lazuurblauw en geel, droom weg in een roes van gelukzaligheid. Ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

je glimlach had magie diepte zinnen uit hun lethargie liet ze dansen door betovering ogen sjansten in verovering de dame boeide passie gloeide ik moest helaas het feest verlaten mijn partner kreeg haar glimlach in de gaten…

je glimlach had magie diepte zinnen uit hun lethargie liet ze dansen door betovering ogen sjansten in verovering de dame boeide passie gloeide ik moest helaas het feest verlaten mijn partner kreeg haar glimlach in de gaten…

Ik ben verdoofd omdat ik alles moet en toch stil sta achteruitga Ik voel verdriet omdat ik alles moet en toch terug ga naar het nergens Ik verdrink in leegte vol van lethargie omarm de indolentie de stilte van het niets Mijn god verlos me maak me vrij van geest laat me weer genieten van het levensfeest…

Een constante stroom Gedachten en gevoelens over dat wat was Maar nooit meer zal zijn De vermoeienis van zelfreflectie Oneindig Vermenigvuldiging van fouten en spijt Vergroting Van niet bestaande problemen Leidend tot eindeloze overdenkingen en oeverloos gelul De aantrekkingskracht van cirkels Verzwolgen Door het diepzwartste gat…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Er is een verder weg dan hier op de heuvels achter de oceaan waar vriendschap brieven schrijft wanneer afstand stilte kan overbruggen is zwijgen tijdloos en de hunkering naar aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie er bestaan geen grenzen aan werkelijkheid van horizon totdat het zwijgen zinloos…

ik mis daarvoor de energie of 'k ben het simpelweg vergeten, ik ben een beer in lethargie. Als ik dan toch mijn hol verlaat omdat ik wilde honing ruik dan is't geheid voor mij te.laat dan sterf ik in een berenfuik. ?…

Je hoeft me niet te redden ik weet hoe ik me gedraag nooit bang om alleen te zijn in dat verlegen zijkamertje van duisterklacht in zwijgtaal jouw decadente woordenbrij van lethargie en fatalisme jouw zoemende zwemmende woorden ze drijven weg, nemen af in geluid en kracht over de rivier van aanwezigheid in duisterklacht.…

dit zijn de dagen van stofwolken en woestijnhitte van zout zeep vuren en dodendansen dagen van bochten en ravijnen van vrijplaatsen van doekjes voor het bloeden dagen van gesloten harten en deuren van branden droogte en de onbarmhartige zon dit zijn de dagen van korte dromen van lethargie bedrieglijke kalmte inktzwarte…

Geef deze jongen nu eindelijk wat hij wil, zijn honingpot is al weken leeg en zie daar drijft hij af naar dwaze lethargie.…

Een echo danst ritmisch in leegte dronken droomzwervers tellen bizarre woorden in lethargie van verveling grootspraak van mensen  zoveel belangrijke vragen zonder antwoorden  samengekomen voor vrede in verleidelijke kleuren wie heeft daar gelijk bij de welkomstdeur laat ons toe in oprechte vreugde van het schaduwrijke gebied?…

mijn woorden hadden deze keer precies dat pigmentje meer ik zag je ogen gloeien wist dat de aparte kleur jou mateloos zou boeien voelde je aandacht komen uit lethargie en lome dromen in het schilderen van ons verhaal je neuriede de melodie terwijl ik bezig was met componeren van het lied over de kunst van samenzijn door het penselen…

Ik zag mijn moeder in een meeuw veranderen tijdens de lucide dromen van mijn onrust er stak een wind op die over het verleden blies mijn ingewanden lagen hulpeloos op een tapijt van brandend zand de meeuw kwam naar mijn rug naar mijn maag, longen en hart met een onheilspellende oorlog in de lethargie van haar schaduw ik schreef een…

de zolder ademt al reeds lang verbruikte lucht kraakt en kreunt in iedere zucht door verstoring van zijn rust en evenwicht schrikt hij op uit lethargie en jarenlang gepeins veinst gewetensvol zijn schatten te bewaken onder stof en afgedekt met smoezelige lakens toen later het kale peertje knapte en licht slechts door het luikje kierde…

ik staar de wereld kijkt gestrakt terug onaangedaan het beeld beweegt niet in mijn geest wat buiten leeft gaat mij niet aan toch is er soms jouw kleur die aandacht trekt gedachten iets verzet dat is de vonk die mij ontwaakt waardoor ik lethargie voor even weer verlaat dan brandt het leven in moment jagen vlammen…

ik heb je geroepen maar je was al naar binnen gekeerd pakte je handen om je te raken en laten ontwaken uit lethargie je lachte maar keek langs me heen zonder een blik van herkenning leek blij met de aandacht sprak onverstaanbare woorden over wat jij in je geest hoorde keerde langzaam weer terug naar de onrust van zoekende vingers…

mij exploiteerde ten behoeve van jouw gevoelens kwam de horizon dichterbij over het bospad aan de oevers brachten blote burgers proviand voor reuzen die nooit sliepen in jouw vergeten niemandsland ik was vrouw alleen in wildernis van gemakzuchtige mannen die zich verveelden in hun leegte tot aan de rivier kwam de droom uitgestrekt in lethargie…

schichtig keken mensen op waren kapot geslagen in hun lethargie van teveel info zij schermden af konden de conclusies niet meer behappen omdat zij te erg voor woorden waren in vreselijke existentiële pijn zonder kans op verlichting of mogelijke escape zonder delen en troosten want de dood is nergens van op de hoogte enkel…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven…

een laatste sigaret een laatste glas wijn toe vertel me nog iets een verhaal een anekdote een mop als je niets doet gaan we naar huis sterft het feest en is het gedaan maar ik wil nog niet weg dus zet wat muziek op en laten we dansen ontsnappen aan de lethargie vertel me over vroeger vertel me och laat maar ook de muziek…

Dagen van wanhoop en doffe lethargie.…

Zoals jij de metaforen kan laten dansen in het oktoberregenwoud van natte dromen wanneer je weer afdwaalt in onzekerheid en ontkenning, het enige dat wacht, wacht je op mij in een zomernacht aan oevers van alternatieven regeer jij over zinloze lethargie commandeer jij zinnen als sprakeloze koninginnen, diep in jouw horizon van zwijgend…