Alle inzendingen over moeras

hoe schaduwrijk is mijn tegenlicht als de maan zich wentelt boven nevelig moeras en strohalmen zich sieren met gevallen blaren als een satanische jas als de damp zich kringelend omhoog drijft en laat galmend gekwetter in alle omvang klijft is de dag gestorven en door de ongrijpbare duisternis ingelijfd…

natuurlijk ben ik bang voor schaduw achter bomen het zuchten van de wind de geur van het moeras ik ben hier al te lang alleen met sombere dromen waar ik ook als kind voortdurend bang voor was natuurlijk heb ik angst voor wat er nog moet komen en wat ik hier nog vind of nooit vinden zal maar wellicht ben ik het bangst voor tranen die…

schemergebieden ondergedompelde angst verborgen gevaar…

klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder toe de vliet, het riet, de draad omringen mijn drassige gedachte wilgen dragen aan de horizon mijn nog niet geknotte takken alle artefacten geven aan dat ik op eigen kracht uit dit moeras…

De eskimo's in het inuit de taal van hun gebied hebben tientallen woorden voor ijs en sneeuw omdat dat zo tot hun dagelijks leven behoorde in Westerwolde was een groot aantal woorden voor moeras omdat dit de dagelijkse omgeving was.…

Met mijn knalrode lantaarn trok ik stoer door het moeras op zoek naar rappaparen diep verscholen in het gras De maan stond bleek en afgerond toen het hard begon te waaien mijn lantaarn viel -in een keer stond het moeras in lichterlaaie Rappaparen, rappaparen zoek ze niet in het moeras en zeker niet met een lantaarn want rappaparen zijn…

Het is donker, pikdonker, nat, vies, lelijk, een moeras, onkruid. Hij is boos. Ik weet niet waarom. Wat heb ik gedaan. Hij blijft doorgaan. Stop. Het is donker, pikdonker, nat, vies, lelijk, een moeras, onkruid.…

als de kralen van een paternoster glijden de dagen gestadig door verveelde vingers nu alle uren even lang duren geen dwang bevatten noch vlucht nadert snel het geduchte moeras waar de jaren wegzakken in vergetelheid graaien handen vertwijfeld naar houvast maar verdwalen in het drijfzand der herinnering…

jou nooit een tweede keer je lacht want jij hebt mijn moeras nog steeds als onderpand…

Onbruikbaar Oeverloos Moeras. Veters Zitten los. Naast me Boven me Onder me Breit Men voort Aan de trui Die niemand Draagt.…

De Tyrannosaurus Rex Opgestaan om te verslinden Hoe kon hij weten dat Aan de oever van het moeras Zijn vrouw hun pas uit het Ei gekropen zoon koesterde En Iemand zag dat het goed was?…

Probeer voortdurend Het leven leefbaar Te maken door het Goede te doen en het Slechte te laten, om Er dan achter te komen Dat ik vóór ik er erg in heb In het moeras van goede bedoelingen Ben weggezakt…

ik ken de witte wieven en het zachte gepruttel van het gas uit het zwarte moeras de vage zuchten van oude bomen als de wind is gaan liggen en takken vrij kunnen dromen toch is in de jaren het donker verdiept omdat onbereikbaar bezit heeft genomen van ruimte ten koste van licht waar vroeger het bos zich transparant opende met…

hollandse luchten spiegelen in nat vervenend land smalle paden, drijvend zand water met pluis en gras duale beelden, wandelaars talmen bomenrijen als horizon daar waar Drenthe ooit begon het zompig land, een groen moeras…

Plotsklaps eenzaam in een moeras van verdriet. Donkergrijze wolken regenen helemaal over mij uit. Een leven zonder jou krijg ik nauwelijks onder mijn huid. Bladerloze bomen vertakken treurig in de lucht. Gisteren praalden daar fris groen vol met vrucht.…

Fi…

Om dan toch te bieden Weerstand Want wetende Een been in Het moeras gezet Is mezelf verliezen Red ik mezelf Door niet langer Te vechten tegen Maar accepteer Omarm ik Deze twee zijden Als zijnde Vrienden Artax & Artreyu…

Want er blijft een vreemd verlangen Naar vragen die zijn blijven hangen, een uitweg uit het moeras? Misschien is ons einde Ook wel een open einde?…

Ver, ver weg, achterin het moeras is een rotseiland, dat de mist bedwingt; daar is steeds zon. Onsterfelijk gewas groeit op zijn stenen: jeugdherinnering!…

zwart, wit, niets, alles ik weet niet wat ik voelen moet je blik breekt mijn pijlers als een toren gebouwd op een moeras weerloos en verloren ik ben de boom die bloeit in de winter en de sneeuw die valt in de zomer ik ben het slachtoffer van je ogen.…

langs donkere gordels en kale top kijk je tegen de berg op verlangend de hoogte te krijgen aan de voeten het moeras van de stilte uiteindelijk zit er maar een ding op genoeglijk rondsoppen en niet denken aan toppen…

Voort, door het moeras. Ploeteren... Verlichtend blauw! Kijk, gentiaantjes. Na de fikse regen blinkt het bos verblindend.…

de koude nachten zijn vervreemd van het warme schijnsel ze staren ijzig in de verte verdwaald in het land van nimmer verstrikt in poelen vol moeras is het onbereikbaar immer verder weg dan het ooit was…

De libel draait cirkels boven het moeras hoogteverschil valt weg een waterval dieren zien sterven ik kan het niet aanzien mijn adem stokt er zoeft iets weg een kring te water gelaten…

'k Hoor ruisen ons moeras - zo noemden wij 't, Mijn vriend en ik - vol angstig rits'lend riet, Met, soms, een zichtbaar wieg'lende karkiet Er om eerst bos, dan heiden, vlak en wijd. Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. - Leeft hij nog?…

Waar ik een mozaïek voltooi En een matglazen poort vergrendel Door een valbrug Ben ik met het gewemel verbonden Ik maak mezelf wijs Dat daar ruimte en tijd en stof Een achterhaalde orde zijn Die je herschikt Kneedt in een andere vorm Of gewoon domweg Met een verlichte zucht verdrijft Rondom liet ik met mijn zuur verdiende centen Een moeras…

je draaft op een draak wier tong smeult een harnas van opgepoetst chroom draag je leren teugel snijdt in eeltige handpalm te wankel, te loom, te lomp in het zadel zeul je de bronzen koets door drasland slikgas welt op in een weeë bel de malariamug zaait haar sporen talmend knal je de zweep op zijn flank stug van verveling tel je de schubben…

Boog zich over d'oevers Van de bruine plas En verborg de diepte Van het zwart moeras. Zie, daar nad'ren mannen Met een ijz'ren wil. Aan de zoom dier poelen Staan zij peinzend stil. Broeders op ten strijde, Op, de band geslaakt, Die de schatten kluistert Door 't moeras bewaakt.…

daardoor zakken we al maar dieper weg in 't moeras van ons eigen ongeluk!…

Kunstmatig traliewerk dat me kastijdt, geeft uitzicht, helder als doorzichtig glas, maar zie: vlak voor mij een zuigend moeras dat giftig dampt van de onverwerktheid.…