Alle inzendingen over nietigheid

land gutst de hevigste regen beken zwellen tot wildkolkend bruin uit krakend en bonkend hemelgeweld wordt ijsloden hagel gemitrailleerd door knallende zwepen gedirigeerd naar 't oppervlak van het maaiende veld einders, luchtzuiverend gespoeld, gangmaken weergoden in schrikbewind over de mens, verdoofd en verblind, die onderdanig zijn nietigheid…

ach mijn kleine hart ik leg het voor U neer want elke keer als ik hier ben dan weet ik weer dat ik U ken - en weet dat heel uw grote hart mij optilt, boven pijn en smart de zware aardse dingen langs de weg, daar vond ik roze wit en gouden bloemen een lach in duizendmaal uw naam benoemen ach ik weet nu dat- het mag mijn kleine…

ben ik nietig verdriet van gister is vrezen van morgen vreugde van vroeger is verlangen van later aanvaarden van dit alles wordt weten wijsheid is het begrijpen van ‘t vergeten alles vergetend sta ik met lege handen niets wetend ik heb niets dan wat ik ben nietig en zalig niets…

Maar: ze is helemaal niet zo groot, als dat ze eruit ziet, is nietig en klein, stelt niks voor maar wenste oh ja wenste uit het diepste van haar hart, dat het anders zou zijn, want wat is ze: nietig en klein!…

Mijn empirische functies komen in een hogere stimilu, maar ik blijf dweeperig achter continu. Het bestaansrefrein normaal zo beduidend nu slechts opperende leegte enkel welluidend Nu weet ik de vulling was enkel een gedroomde fantasie op een authentiek waardevol leven amper een parodie.…

het Wad graast eeuwig in het zoute gras nu de storm spreekt en het water steeds maar hoger stapelt tegen het groen van de hoge dam ‘k voel me nietig nu de dood twijfelt aan mijn voeten er is geen ginder en geen hier slechts wat bijvallen uit een oud geweten de wind als een muziekdoos speelt het spel met ruwe woorden het pijnigt…

Mag het zachter Heel klein Nietig zijn Als een muisje Kleine tripels door het veld Terwijl de vos zijn streken telt Mag het zachter Heel klein Nietig zijn Als een reus Groot dik stappend ploegend, zuigend Kuilen trappend vuisten bol gekneld Mag 't zachter Heel klein Nietig zijn Als in liefde Stroompjes beekjes Kleurtjes…

naar het ledigen van nood Altijd in de weer met krijgsbanieren Zandkorrels de mensen, nietig, mieren…

Uit de eikenstronk groeit nietig, met levenskracht, een berkenboompje,…

Nietig klein, maar levensgroot, want zonder zon, gaat alles dood.…

Een nietig mens moet niet verlangen naar ziekte en ongemak er valt wel eens een koude vogel naar binnen die ik ruimen moet, hoewel op advies van mijn dokter de gordijnen gesloten blijven - ik wil natuur voelen te Camperduin, een sigaret doven in de branding geen diepe gedachten over het sterven, in de gang van alledag zit al…

Met het busje aan je hand waarin gerinkel luidt soms ook wat zwak geritsel door straten langs gevers gaan bij een oud krot gaat de gammele deur piepend en knarsend open een verrassend aanzien enige schemerlampen brengen zacht gouden licht in de kleine huiskamer waar gelukkige ouders tevreden kijken naar hun vier kinders…

wanneer kunnen we beginnen met het opschonen van dingen die niet echt belangrijk zijn weg met de refreinen in woorden steeds herhaald ze zijn mijn aandacht niet meer waard het is jouw sorus niet de mijne ik ga mijn gang ben al te lang gebleven in lagen nietigheden die ga ik nu te lijf met al mijn opgespaarde stekeligheden…

alles lijkt nietig op haast aanraakbaar niveau jij vliegt erboven…

Niet, niets, nietig Nooit nodig Overbodig Leeg? Neen! Volledig ledig…

nietig beest in donkere nacht houdt groot mens wakker zoemzoemzoem……

Verdrietig mag ik zijn en niet een juk maar nietig, verdraag ik je weg in tijd.…

Ik heb je gevoeld En ik voel je nog Hoe kan zo'n klein En nietig lijfje Zo'n diepe indruk maken…

Sneeuwklokjes wiegen zacht, nietig en bescheiden, worden bemoedigd door heersende narcissen. Knipoogt dichter Staring nog?…

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

Nietig zijn zij die weerloos hulp kwamen bieden bekochten hun welwillendheid met bestaansrecht billijkt grootheidswaanzin het doel middels onrechtmatige daden…

Het lange leven geeft steeds opnieuw dat vraagstuk: moedig speuren naar wat nietig is in 't grootse en geweldig in 't kleine.…

Voor helemaal niks leef ik dan nog beleef ik dan toch dat Al wat nietig scheen, ik, als compassie in jouw hart en geest achter liet zonder enig verdriet.…

als een regendruppel voel ik mij op deze troosteloze januarimorgen zo'n nietig deeltje in de natuur dat even zichtbaar is alvorens op te gaan in de natte massa…

Een ster aan het inktzwarte firmament laat je beseffen hoe nietig je bent. Zo'n stip in een eindeloze oceaan maakt je bewust van je sterfelijk bestaan.…

De avond kalm soms verdrietig, het nachtelijk duister zal ons omsluiten, o mens, wat ben je nietig.…

geen gisteren geen vandaag geen morgen er hangt een zweem van mist in zijn hoofd gedachten verdrinken in het ondiepe van het geheugen in grote leemte is het nietige niets alles wat nog rest…

Naderend tot niets zo klein een kleurenspel dat mij tot zwijgen dwingt zo veel zo vol ik blaas pluizen van een bol verbaasd dat zoveel zaad zo vrolijk aan de adem hangt ik ben verrukt van de beweging van het leven tussen het kruid ik wil maar kan niet schreeuwen wat ik schreeuw komt er niet uit bedwelmd door de bloesem die geurrijk…

leven is als Lisse naast hillegom vlakbij sassenheim altijd stippend op de kaart ’s winters is alles kaal de mannen dragen manchester pakken ze tellen bollen de vrouwen hebben dikke buiken ze krijgen kinderen zij zwoegen hun getijden rond in het voorjaar bloeien ze op als hun tulpen tenminste bloeien en hun bollen zich vermenigvuldigen…

Hoe kan dit alles ons verbazen als zoveel nietigheid het wint van licht en vreugde, hoop en zegen? Toch is dit alles ons gegeven en sterft niets echt, verandert maar en wordt het leven nieuw in steeds weer ander leven...…