Alle inzendingen over nijgen

onze ziel doortrilde al wat adem zingen liet, verstilde bron van alle dingen die alle dingen verdraagt wij zijn ons zelve soms zo moe moe van zwakheid en verdriet , alles wat ons tegen zit 't is de bron van alle goed die geeft en wil dat onze ziel niet sterft maar leeft afgoden zullen zwijgen als wij voor de enige God nijgen…

Alles hult zich in zwijgen Is sterker dan de strijd De pen die vonkensproeiend in het witte blad doet nijgen Het zoete teken van de tijd…

Zoals de twijgen van de treurwilg rillen als de ochtend hen met dauw bekleedt of het beladen nijgen naar de aarde wanneer herinneringen zwart omrand in marmeren ogen staren…

zie je het riet rust niet ruist een eigen lied wiegt in de wind zie het buigen recht veren nijgen en kiemt kiemt kiemt het kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt kiemt…

Ze liggen altijd op de loer destructieve krachten in scheppende momenten een donkere wolk boven kolkende blauwe zee geselen stormwinden waait creative energie nijgen vlinders bloemen open verspreiden een zoete geur…

De droppen komen zijgen In zachte val, De blaân der bomen nijgen In regenhal. 't Is alles mat en eenzaam, In vree gesust, En alles wat gemeenzaam Met licht is, rust.…

Je moet niet aan leiden lijden Soms de meiden mijden Aandacht aan de weiden wijden Zoals ze van alle zijden zeiden Je moet niet naar nijgen neigen Soms een steiger bestijgen De pijlers goed kunnen peilen Langs de zijlen kunnen zeilen Je moet geen vijlen veilen Soms je vermeien vermijden niet tijdens de reien rijden iemand die vleit nooit…

En verder trekt een rij dagen geregen tot jaren ontsproten in nieuwe ochtendzon uit warmte van talrijke kleuren vormen en klanken als sierraden om vrouwenhals de dagen die groeiden in lichtend gloren als smaragden snoer een gordel om smalle taille gedragen zwierend in warme dans tot gouden kroon bezegelt de uren voor het nijgen van de avondzon…

En verder trekt een rij dagen geregen tot jaren ontsproten in nieuwe ochtendzon uit warmte van talrijke kleuren vormen en klanken sierraad om schone vrouwenhals de dagen die groeiden in lichtend gloren als smaragden snoer een gordel om smalle taille gedragen zwierend in warme dans tot gouden kroon bezegelt de uren voor het nijgen van de…

de hemel huilt op de tere witte rozen een zachte deken daaronder zwijgt hij zijn glimlach blijft en verzacht de pijn veelvuldig waardig nijgen een laatste blik in de aarde waar deze moedige man rust zo ver weg van de wereld en zo dichtbij in ons hart teruggegeven aan de aarde die nu triomfantelijk deelt in het brood der engelen…

nu mijn krimpende jaren zich doen ontwaren in een schaduwrijk vooruitzicht dan wel mijn wegen zich ter kimme nijgen terwijl ik dubbel waardig op mijn einde ben gericht ervaar ik de geringheid van mijn schatten die als het ware mij eerder als bezit zijn toegedicht waarmee ik mijzelf te vaak deed afmatten feitelijk tot dwingend overleven afgericht…

stapel ergernis tot het de strot uitkomt aanbid uw kwelgeesten noem uw nederigheid geloof in het ware der woorden eerbiedig ze als uzelf nijg gelaten moede hoofden neem très au serieux d’authoriteit in majeure minzaamheid erkent uw minderheid tegen getal grof gebral regels zijn voor bestwil algemeen strekt het belang neem in droom…

De hoge koppen nijgen zich neder tot de zware klei. De luie modder zijgt opzij. En de twee mannen zwijgen.…

hoe zij hooggeplaatsten adoreerden Wanneer zij bouwden aan een piramide Beschouwden zij dat als de kans vergroten Op eeuwig leven in zonovergoten Paleizen, zoals Farao's geschiedde Heel hoge trappen moesten die bestijgen Om bij de zonnestralen te geraken Die tot de ingang van de Hemel leidden 't Was indrukwekkend en deed hoofden nijgen…

Ranken twijgen enten loten nijgen winden mee te zwichten naast te groeien naar het licht en oude schaduw te vergroten Stam hout vast aan wirwarkruin durft elk takje te beloven het verleden komt weer boven ook al herfst geblader bruin Wortels weten zich doordrongen in jouw voedzaam rijke hoven die de levenskans vergroten Van je pit toomloos…

van geweld je bent de lach in de morgen de traan in nee nooit meer de warmte in klein geborgen maar ook het vuur in brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik in wrang verdriet je bent de woorden die ik zwijg de stift op mijn beide lippen mijn knieen als ik weer nijg…

Je oren nijgen Horen ze wel alles? ondeugend word je wel. Je haren wuiven En willen dat ik over ze vertel. Liefste Mijke, allereigenste hartendief. Jij maakt zo rijk, niets aards is ons méér lief.…

Zoals twee vlammen spelen in de nacht, En nijgen naar elkaar met bleker gloor, En trillen sneller in elkanders gloed, - Tot bei opvlammend in de lucht, in 't zoet Verenen beven, - dan, de nanacht door, Brandt één grote vlam, in kalme pracht.…

van geweld je bent de lach in de morgen de traan in nee nooit meer de warmte in klein geborgen maar ook het vuur in brandend zeer je bent de radar van mijn ogen het refrein in ieder lied de kleur van regenbogen maar ook de snik in wrang verdriet je bent de woorden die ik zwijg de stift op mijn beide lippen mijn knieen als ik weer nijg…

En zij, de soldaten die hier naamloos zwierven, zullen als wilgen naar vrede nijgen.…

Het zuidenwindje suist door zwarte twijgen, En kust het slapend dons der zangers teder, - De zilvren bomen wiegen heen en weder, En doen hun schaduw met hen mede nijgen, - Een stille zwoelte komt uit de akkers stijgen Een koele stilte daalt op donzen veder, - De zilvren nacht-zon sprenkelt dromen neder, En lacht van liefde in eeuwig-lachend…

Ziet hij in zalig zwijgen, Hoe angstig wij aan levens steile rand Over het geheim van zijn stil lichaam nijgen? ------------------------------- Nolite iudicare - Oordeel niet boom - afsluitbalk…

En heel den nacht nijg ik me er heen en houd Stille gemeenschap tot de morgen daagt. - Dan lig ik stil met half geloken wimpers Te staren, waar ik telkens nog de lach Dier ogen meen te zien en 't blonde haar Half over 't voorhoofd - dan zijgt zijwaarts af Mijn hoofd in 't kussen en ik slaap in 't licht.-…

En als de grijze schemeringen zijgen Zullen wij door haar tederheid ontroerd Ons baden in een wijde zee van zwijgen, Totdat de nacht ons naar de sponde voert Waar mijn verlangen tot uw lach zal nijgen, Ons beider ziel door één geluk omsnoerd.…

En als de grijze schemeringen zijgen Zullen wij door haar tederheid ontroerd Ons baden in een wijde zee van zwijgen, Totdat de nacht ons naar de sponde voert Waar mijn verlangen tot uw lach zal nijgen, Ons beider ziel door één geluk omsnoerd.…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw.…

Gij, zwaatlende olmen, nijg u naar het pad, En kus de dauw van sidderende mossen! En, snelgewiekte liederen der bossen, Stem aan èn zang èn lof! En, klimveil, dat De slanke, diepbeminde beuk omvat, Druk hechter aan de twijgen u, de rossen!…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw.…

maar het licht, het licht is schemerig als een gedicht vurig de vlammen voor je gezicht spelend met woorden, een wit vel papier met tweeling bloemen in 't vizier die elkaar omsluiten van 't oude naar 't nieuwe buiten groot het verlangen gedoofd tot as een drom van gedachten, woorden verbleken ras een dood lijf doet zwijgen en bloemen nijgen…

Maar ziet gij daar niet plots hun brede kruinen nijgen en breiden zij niet zacht hun takken zegenend uit, waar heimlijk gefluister schijnt door heen te zijgen? 't Is dat daar zinnend treedt - wat of dat weer beduidt?…