Alle inzendingen over noodkreet

noodkreet van een mens woorden drijven in de zee boodschap in een fles!…

in dit poldermodel worden bejaarden langzaam aan drooggemalen.…

Leun op mij Want ik voel me sterk En krachtig Geef je over Aan mijn gevoel Gebruik me Ik weet Het is ongewoon Maar Alsjeblieft Jouw leunen doorklieft Mijn duisternis En onthult Samenvloeien van duisternis En licht Tot een realiteit Die duizelingwekkend is.…

Je stem, je gezicht je hele zijn: een noodkreet. Maar ook ik wilde wegkijken.…

De roep van de wereld is een noodkreet tot besluit: 'Lieve mensen zonder uw mededogen; en door de uitstoot van uw te warme leefvermogen, blaast u alle levensbronnen in mij uit'.…

Dit is een noodkreet van de oceanen, wij slaan alarm, het water staat ons aan de lippen, wij zijn vervuild, verzuurd, verhit. De wezens die in onze boezem leven, zo raadselend veelkleurig en schitterend van vorm, worden bedreigd en sterven uit.…

Het is in onze maatschappij een recht: behandeling van psychische problemen, maar dankzij bureaucratische systemen en geldtekort wordt alles lam gelegd. Al twintig jaren plannen zonder werking en weer een kabinet met een beperking.…

O Tsead, zie toch ton pauvre peuple geen vaderland maar roversnest geef ons een stem advies of raad doe voor die plicht je dichter's best Het zou je sieren als het kiesvee rede-, reddeloos verloren tussen Rijnland's lorelei en Noordzee waar ze olie boren een stem advies kompas of raad niet vanuit ivoren toren, maar als treffend…

Die noodkreet stond te lezen in The Lancet “Commercials waarin frisdranken, begrens het! Regeringssteun is hierbij cruciaal!” De overheden laken deze klager: “Want onze resultáten zijn toch mager?”…

Hij hoort vast niet de noodkreet, die vooraf gaat aan heel veel leed. Degene die dit alles niet interesseert, is hij die de wapens levert en fabriceert.…

Een 'hoofd der school' stortte in het water En wilde een noodkreet slaken ook, Maar was in twijfel, wàt te roepen, Terwijl hij al meer onderdook. Zou 't 'Help!' zijn? Of, was 't meer taalkundig, Te roepen 'Hulp!'? - Een moeilijk iets. En midd'lerwijl verdronk de meester; Want door die twijfel riep hij niets.…

En voor zo’n lange noodkreet is weerklonken Ben je als drenkeling allang verdronken.…

Voor Karin Broer die jouw Noodkreet oppakte Toen jij per sms Vertelde dat jij Er per vandaag Niet meer wilde zijn - Je leven was voor jou Niets anders dan pijn - Je moeder die in het Ziekenhuis aan je bed Stond en jij haar aankeek Leeg en donker - alsof je Er zelf niet meer bij was…

Haar noodkreet kaatste tegen de wanden; het einde van een tijdperk inluidend. Uitgeblust, steeds wankeler wordend, was zij onbetwistbaar te moe; haar bestaan was ernstig aangetast. Om de dingen anders te doen, moest zij in ballingschap; versmelten met de oneindig vernieuwbare bron.…

O, Lucebert, Couperus, en Hendrik R. Marsman! Waarom konden jullie het wel en Kennik R. Geensnarsvan!…

nooit geen wandeling meer voor mij. aan een ketting... in een kooi. wat heb ik nu verkeerd gedaan. ik krijg veel schoppen en veel slaag. help... mijn baasje houdt niet meer van mij!…

Hoelang zijn we hier nu al vrienden, het was ooit bedoeld als vakantie, maar wat het nu is - We zagen de folder: Chaos, dames en heren, Uw eiland; de glanzende foto's, de helblauwe Chaotisch baai, het krijtwitte vissersdorp Krisis. We lazen dat het eiland wordt geprezen om zijn zeer diepe rust, de laatste bewoners worden zelfs gelukkig…

Kon ik nog maar even wachten Maar het leven duwt me voort Naar dit kruispunt van gedachten Naar die storm die niemand hoort En de vragen die daar wachten Op een eerlijk duidelijk woord Want als de stille jammerklachten niet worden gesmoord Zullen ze deze liefde slechts ontkrachten En wordt ons geluk vermoord…

Zwaar klinken de slagen ter middernachtelijk uur Over ’t verlaten plein, door lege donkere straten En in de stilte weergalmt de echo van muur tot muur En in regen ondergaat de stad ’t duister gelaten Lopend in het donker mis ik sterren en maan Kijk slechts somber naar ’t glimmende wegdek In zwarte etalages kijk ik slechts mijzelf aan Verder…

Watertrappen heeft geen zin meer hier midden op de oceaan in de stroom waar ik verkeer wil zeemansgraf voor leven gaan waarom steek ik mijn vingers op tussen deze hoge golven noodkreet in natte notendop onder weer en wind bedolven mijn leven draait als film terug naar kusten met een veilig strand via de ingang van een luchtbrug vervlieg…

Ik doe mijn briefje aan jou Vandaag op de flessenpost, Geef het over aan De schuimende branding op Het Callantsoger strand, En laat het gaan, Ik hoop dat het Je ooit bereiken zal, En zal rusten in je Opengevouwen hand, En dat ik je Zal leren kennen, Ook al ken ik Mezelf nog niet - Misschien helpt mijn Noodkreet aan jou ook…

voor hen fladderde ik van bloem tot bloem bij hen verdronk ik een stille dood ogen vol liefde koestering terwijl mijn hart schrijdde ongehoorde noodkreten mijn lippen koesterden een droom angst pijn verlangen smachten zoekend naar onrealiseerbare droom toen verdronk ik radeloosheid onbegrip pijn en schaamte wanneer stopt het niet niet…

het schip rolt van schots naar scheef de destabilisator geplaagd door een virus, legt het aan met de middeleeuwen en haar houten barken de rotsen onverstoorbaar vlakbij kijken niet naar een eeuw meer of minder evolutie heeft hen slechts bijgebracht dat ze er nog steeds als de klippen bij kunnen zijn in morse en andere code de noodkreten…

zeewater, onverwacht uitéén gevallen in talloos spiegelende scherven rood en purper roepen ze de ondergaande zon een noodkreet lijkt het dit uur vertrekt nu, bijgelicht door wat er onder grijze wolken door verschijnt roze sfeer drijft lichtend verder, kleurloos rolt de maan vanachter grauw het schouwspel schijnt volmaakt door schoonheid…

Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten vlees, in een ijzige Noordenwind, totdat je geen adem meer vindt en de noodkreet smoort in een dichtgevroren keel.…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

VROUWEN VOOR VREDE Kan je wraak met wraak wreken? Kan je een oorlog winnen op het slagveld? Kan je vrede maken? Ja, vrede die kan je maken! Aan tafel, aan de vredestafel Met koppen koffie met sterke cafeïne En niet alleen gezet door vrouwen Maar de vrouwen ook aan zet Vrouwen aan tafel, aan de vredestafel Dat maakt een wereld van…

Een noodkreet, die ook niet baat.…

mijn gevoel voor jou even in een kluis gesmeten de cijfercode was alleen in mijn bezit ik probeerde deze code steeds te vergeten maar hij zat aan mijn geheugen vastgekit Soms deed ik dan toch de kluis even open ik wilde even weten hoe het met mijn gevoel ging het lag daar heel zielig alleen maar te hopen terwijl het constant allerlei noodkreten…

Ik probeer eraan te ontsnappen doch de moed ontbreekt me om weerstand te bieden De negatieve gedachten overschaduwen alles en nemen ongenadig de leiding over Ik schreeuw om hulp maar er komt geen geluid niemand kan mijn noodkreet verstaan Totaal uitgeput sta ik aan de rand van de afgrond overgeleverd aan deze duistere krachten……