Alle inzendingen over ongeopend

In een ongeopende hand, Gerust en beschermd, Ligt mijn verleden land Tot op heden onontfermd.…

in vage flarden maar nog ongeopend hoewel vruchtdragend, gelijkend op eerder verloren, gedragen door de zachte afdronk van kruidnagel, nootmuskaat appelwijn, droombes dat ik je zie…

rustig hart het kijkt naar de gesloten tinten wall van zoete toekomstgeuren het overdonderend succes, verveling waarvoor woorden ontbreken in kleuren van de muur ramen en deuren bepalen, geven prachtig grote stukken van het uitzicht van een huis, ongeopende deuren, welk in je ziel donkere uitlaat vinden zoals de verzuchtende onaangeroerde…

wind wappert haren systematisch door elkaar de kleur vervaagt tijdens onbezonnen regenbui waarop niet is gerekend wordt zij met open armen verwelkomt en spoelen ongeopende glimlachen verder weg dan ooit…

Ongeopende Venco-zakjes Dwarrelen naar beneden En treffen op de grond Her en der verspreid Ook het plastic van Katja aan in het Verlaten zonnebloemenveld - De inhoud niet Gegeten, niet geproefd Door hen die tijdens Het vallen naar de Hemel zijn gegaan…

onoplettend in mijn ogenblik zat je daar in een schaarsverlichte hoek zo onbesproken en woordgesloten als het nog ongeopende boek met de dunheid van een spiegel zag ik ons aangezicht in het speelse glas onwetend van de loop der nabijheid die voort zou gaan zoals het was…

Jij bent de blikopener voor de ongeopende blik jij als eerste doorzag het zien twee strelende handen hebben er tien jouw voelsprieten aan je armen willen mij stevig omarmen ook met veel liefde verwarmen verkreukel mij niet heb erbarmen…

Voor ons ligt onaangeroerd de tijd het ongelezen boek een sneeuwlandschap zonder voetstap toneelstuk met ongeopend doek Stap het nieuwe jaar maar binnen strooi zaad in het omgeploegde land uw leven kan aan waarde winnen reik elkaar de hand…

als ik de dichter in mij begraven zal laat ik de woorden weg bevrijd me van wie ik ben de zee wast mijn herinneringen schoon en pijn zal niet vertrouwder zijn dan geluk in mijn schuur de ongeopende dozen altijd minder nodig dan je denken zou in deze haperende krakende wereld word ik een balling die niet terugdeinzen zal…

Dagelijks dat je mij verliet. Dagelijks dat je gedag zei. Dagelijks kwam je terug. Maar niet naar mij! Dagelijks proefde ik je lip. Vroeg verwoordde woord. Meer slaperig geantwoord. Maar nooit je wachtwoord!…

een oogopslag leest boeken die gesloten bleven ziet jaren waarvan maanden geen seizoenen weten ongeopend zijn die stukjes leven zo voorbijgegaan de verhalen die nog resten zullen blijven staan het jagen van de dood krijgt nu betekenis het schamen en de spijt is dan de bekentenis…

op de prinselijke ruiker rozen die hij liet bezorgen voor haar verjaardag volgde slechts stilte de mededeling "bloemen noch kransen" in de doodsbrief las zij wellicht letterlijk of misschien belandde hij -ongeopend- in de schuif bij de brieven die hij moeizaam spelde in de lange weken ziekenhuisverblijf, wachtend op het eindelijke…

ze proeft zijn stem klanken liggen ongeopend op haar hart luidkeels smaakt het naar bittere pijn dat geschel besluipt haar zonder argwaan slangerig vindt hij zijn weg draait zijn smekend lijf om haar heen tastende vingers ontvouwen woord na woord het groene monster bijtend in haar enkels het gif tot aan haar lippen…

verven van mijn tranen, doe ik allang niet meer nu het relaas ongeopend verdwenen is met zachte tred stap ik langs het alfabet naar beneden daar waar het een warboel is en ik mogelijk in zou kunnen verdrinken heeft niets kop noch staart zonlicht duwt mij in de rug klein en vooral alleen kijk ik naar alles wat er in rond drijft, het verlangen…

Je veegde je hakken nonchalant aan de ongeopende post Dacht dat het de deurmat was De avond kwam weeral plots Je hing mijn jas aan de haak Drapeerde de jouwe over de bank Spoelde het toilet twee maal door Gebruikte de badkamer als klankkast 'Ik ga trouwen' En iets van Hoe het met me ging trouwens Ik loog dat het…

Spreek ik nog jouw taal waar zwijgen geen beeld meer geeft en loslaten steeds pijn verpakt zal het weten ooit vergeten boeien of begraaft de dood ditmaal het leven zelf wanneer dromen nachten verlichten en dagen fluisteren naar een snel naderende lente weiger ik dit geschenk laat de strik maar zitten ongeopend blijft onwetend ..…

Bang ben je gewoon bang zegt ze deze weg is lang gefaald en door moeten gaan de realiteit stuurt me de groeten is het aan alles wat ooit zo Trots kon zijn een ongeopend kado Wat doet meer pijn winnen kan ik je niet Geen krijger groter dan wanneer ik haar zie?…

De armoe zichtbaar, wanneer we een kromgebogen vrouw, met een aftandse boodschappenkar, haar hand in de buiten- vuilnisbak zien stoppen, papieren zakken er ongeopend uithaalt, haar kar ermee vult.…

langzaam sijpelt dagelijkse sleur uit zinnen zonder punt oren in het boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je…

De lucht ademt onzichtbare beloften. 365 Dagen zonder kaarten of linten verpakt in een ongeopend bundel uitnodigend naar zachtheid verspreid over d' aarde. Een wereld die breekt onder sterrenstof in een moment van onuitgesproken stilte, een fluisterend zuchten van hoop. laten we vrede dromen !…

ik droom mijn woorden in je geest ben geweest, geworden tot gelukkige herinnering ik spreek geen lucht in letters zonder krullen ongeopend oog je leesbaarder dan ooit ik kus niet op papier tussen regels kou bevriest ik houd van jou altijd op jouw manier we naderen omzichtig paraderen met de witte vlag doorzichtig vloeit de inkt…

een nieuwe bladzijde in het open liefdesboek de letters zijn nog wit onzichtbaar op blank papier uit jouw stille waaiershand groeien verse zaailingen in vruchtbare geboortegrond diep en intens wortelend jouw roep over groene heuvels de snelste route naar mijn hart een nieuw hoofdstuk voor de verlegen zinnen van mijn boek nog ongeopend…

Ongeopende brieven, het is soms net je eigen hart je weet nooit, wat je tegen zult kunnen komen ook al lijkt de persoon je dan soms nog zo apart over iets, waarvan je vroeger met pijn kon dromen.…

liefde fluit een waterstraal die onverslapte aandacht tikt een dronken boodschap in de brievenbus een onverwacht bezoek aan de deur gevonden de zee die door de straten weifelt de zon een onbeholpen minnaar op mijn huid en de doofstomme takken van de bomen in mijn ogen et cetera Tenzij ik jaren op je wachten wil en op je mond het stempel ongeopend…

Ik kom haar ruimte binnen vlak voor haar vertrek, voorzichtig om af te dalen in haar zelf gekozen eeuw, zo stil, licht als sneeuw op sneeuw, liggen handen op het smetteloze linnen, we zwijgen, ongeopende vuisten om niet hoeven los te laten, strijdbaar is gestreden een glimlach strijkt over het gesteven laken, het rusteloze…

Een pakje liet ik altijd ongeopend tot mijn moeder na dagen van waanzin het papier eraf griste en me het cadeau toesmeet. Ik heb lief en sla dood met dezelfde warme ziel - op mijn rug staan vele ongeldige namen - gezegd en weggeschreven door de hete naald. Voor iedere letter heb ik betaald met het eiland van mijn daad.…

(Ik durf zelfs pas ontvangen brieven ongeopend posten, om nogmaals de bestemmeling te zijn.) Ik denk dat ik mezelf uit het zicht heb verloren en halvelings zoek ben geraakt in het ergens. Want elke dag vind ik het steeds maar vreemder mij te betrappen op aanwezigheid.…

je legt het afscheid opgerold in handen om ’t niet te groot te maken onder ogen scherpe kantjes ingepakt – zo gaat het best alle wegwijzers in dezelfde richting maar jij kiest als altijd voor je eigen weg de rollen wegen zwaar maar ongeopend het voelt of je nog heel even blijven zult al weet ik wel beter, je ziel vertrok allang de strikken…

Afwezig laat zij de volle takken met blauwgroene naalden door haar handen gaan en terwijl twijfel prikt denkt ze aan de post die nog ongeopend op tafel ligt gedachten laten veel, zo niet alles los, schieten van de geboorte van een kerstkind langs de nachtmis naar het kerkhof en vallen in rust neer bij de kaarsjes aan het ontbijt plots…

Afwezig laat zij de volle takken met blauwgroene naalden door haar handen gaan en terwijl twijfel prikt denkt ze aan de post die nog ongeopend op tafel ligt gedachten laten veel, zo niet alles los, schieten van de geboorte van een kerstkind langs de nachtmis naar het kerkhof en vallen in rust neer bij de kaarsjes aan het ontbijt plots…