Alle inzendingen over ongeschreven

brief aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied een rusteloos tasten naar een vergeten dag het vergeefse wachten in de maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een schitterende scherf in het jonge gras een woord dat me talmend bij de hand neemt naar ongeschreven…

Alwat niet geïntegreerd is alwat niet is intrigeert Wat tussen afgebroken regels door gelezen Ongerijmd zijn weg gaat vult de leemte in de bres…

aan een liefde de losse eindjes van een mooi verhaal het ademloze talmen van het onvoltooide lied het rusteloos zoeken naar een vergeten dag het vergeefse wachten in een maanloze nacht de gemiste ontmoeting op een verlaten perron een schitterende scherf in het jonge gras het woord dat me aarzelend bij de hand neemt naar ongeschreven…

en over dat boek dat nooit geschreven werd omdat ik steeds hetzelfde schrijven zou over jou hoe lief je wel was en hoe teder over hoe het niet kon tussen ons hoe jij met je hoofd in een andere wolk zat dan ik hoe we uit elkaar woeien hoe we elkaar weer ontmoetten soms en dan weer even schoon weer speelden…

de tekst ligt met een stokje verdiept in het natte gedeelte van het strand, onleesbaar maar de piloot van het reclamevliegtuig begrijpt de boodschap en vraagt zich af waar is dat kind gebleven de vloedlijn schuift op spoelt een stokje terug naar de zee…

wil haar kleuren tussen de regels door ongeschreven woorden vullen het mijne tegen het hare aan…

het ongeschrevene overtreden in stilte buiten het gesprokene getreden is het niet zonde een leven zonder zonden?…

Een ongeschreven gedicht, woorden zijn niet nodig Ogen op elkaar gericht Mijn pen...blijkt overbodig…

in de ogen van mijn kleine meis toont liefde haar gezicht zo wordt in stilte een ongeschreven vers gedicht…

in helder licht dankzij het ongeschrevene in het geschreven gedicht…

een ongeschreven gedicht, woorden zijn niet nodig, onze ogen op elkaar gericht, mijn pen......blijkt overbodig.…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

glijdend over een ongeschreven vel probeer ik sporen achter te laten vereeuwiging in het niets verheldering of slechts vervuiling maar niets gebeurt…

zelden zag ik zo een masker vallen in een klucht, ongeschreven, waarin de sterfelijke mens, verblind, voor zijn eigen bevalling vlucht…

bij alles wat ik zeg wat er uit mijn pen komt weet ik dat ik de essentie niet vangen kan bij alles wat ik niet zeg wat mijn pen ongeschreven laat weet ik dat alleen in het zicht van het einde alles van zelf spreken zal…

ik had je zo graag in in mijn armen willen drukken om te kunnen zwemmen in tranen die jij op het raam schilderde zoals beschreven in de ongeschreven roman die roerloos op tafel ligt…

ik heb je tot wachter gemaakt in mijn verbeelding net als het beloofde woord laat ik het ongeschreven om dan te dromen in het meervoud je vormen zwijgend toe te dichten en dan als vlinder – vrij in alle vergezichten…

Het leven is een wonder een ongeschreven blad, Geloof,Hoop en Liefde het mooiste op mijn pad!…

een stoel, een bed onbeslapen zo vredig ik ga op zachte tast langs naadloos ledig een avondmerel bezingt het uur van eendagsleven de ochtend is ogenschijn mijn brief ongeschreven…

Mijn gedachten zijn boeken vol ongeschreven regels Maar eens zullen zij mijn hoofd ontvluchten zich als regen verspreiden om de wereld te betasten en teneinde uiteen te barsten wegens het niet beschreven zijn van hun wonderlijke eigenheid…

de aanblik van een dier een ongeschreven gedicht niet altijd duidelijk wat het zeggen wil wat aan jou wordt gericht omfloerst je met een soort van diepe vrede toont een onbekende harmonie en wat ik er in weerspiegeld zie is iets van een zweem zielenlicht…

in de plooien van mijn gezicht vond ik uitgelezen woorden als verkruimelde gedachten voor een ongeschreven boek waar ik in ongezouten zinnen al mijn waarheid zou verwerken… maar nooit verder ben gekomen dan onverteerbaar oude koek…

Laat mij dit schrijven lees mij leeg en vul de woorden met om het even wat ze zijn voor jou en van jou gekregen ik behoud het wit wel dat zich tussen de regels legt ongeschreven en ongelezen het begin dat er altijd al was overgebleven.…

De nooit ingehaalde tijd geeft z’n tranen door in een nieuw gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in een teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel in een zwijgend en ongeschreven gedicht.…

mijn bomen en heggen zijn versleuteld tot land en water, sterren en de maat der dingen in perifeer zicht, uithoeken aan ommelanden ook is sprake van verwarring, ongeschreven wetten in afwachting van een schone lei, in weerwil…

in de ogen van een voorbijganger stralen versplinterde ijsblokken striptease dansende sneeuwvlokken zijn net als witte prostitué’ in baarmoeder van dit moment er sprankelt warmte in mijn hart maar zal jij dat uit mijn ongeschreven brieven vertalen dat ik alleen jou bemin…

Het mooiste gedicht is wat ongeschreven blijft, voor eeuwig leeg en wit ligt in een smetteloos heelal, zo zuiver als windstilte in het riet, zo ijl en hoorbaar als een opmaat rust aan de muziek vooraf… en niets daarna volgt nog.…

Het staat vol ongeschreven gedichten over wat tussen ons is of was. Je vindt het gestrand op de grens tussen onze eb en vloed. Daar hoor je geknarsetand op woorden.…

Biologen en biografen zijn schrijvers, die over hun eigen levens schrijven, op nog ongeschreven bladeren. Op een onbeschreven blad.…

koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…