Alle inzendingen over onverhuld

als in een huis met vele kamers vlij jij mij zachtjes in mijn dromen tegen jouw warmte laat ik hersenschimmen los en laat mijn wensen komen…

Ik zie de wilg die mijn tranen deelt de kringen heimelijk vergroot zich onverhuld verwijlt in mijn dromen.…

Het volk beklaagt zich, demonstreert en muit, we horen onverhulde wanhoopskreten: ze moeten en ze zullen weer uit eten, ze houden het in huis niet langer uit. Je bent na maanden lockdown wel gebroken als geen van beiden redelijk kan koken.…

Eindelijk in kern vervuld van kracht, wat in zichzelf verging in alles tot het volle leven gericht, zonder smet, in ieders zicht, een vlam maakt ontschaduwt licht, vannacht is een vogel opgestaan, ik wist dat het zo zou gaan, ik wist niet dat daarna een muziek ontstond, geblazen op zilveren fluiten in het bos, belicht in volle maan, een lichte…

Ik heb een gillend hoofd; met dubbele tong geeft het een onverhuld beeld, een krachttoer van een vogelvrije.…

soms boeit mij nog de zelfkant het rauwe in de mens zoals de onverhulde sex schuw voor de liefde soms is het zachte hard op zoek naar al wat echt is of uitgesproken plat een lastig ruime grens voor jongeren om te verkennen het duurde mij een leven die zwarte kant in mij ook te bekennen blij om te kunnen kiezen voor menswaardigheid…

Emoties beklinken deze avond onverhuld reeds verwachte einde van mijn ongeduld je kunt mijn eerlijke gedachten niet lezen hoeft mijn zuiver denken niet te vrezen ik laat je gaan met die andere vrouw in wetenschap dat ik nog van je hou bewaar momenten van daarnet en toen en geef je als afscheid een hartelijke zoen al kun je gedachten niet lezen…

ik geef mijn vragen aan de wind ongedurig wachtend op antwoorden kleurt de zon scharlakenrood zand speelt rond mijn blote voeten daar ik me onverhuld overgeef het tij trekt, trekt me dichter langzaam voel ik hoe ze verzanden dieper almaar dieper word ik er in meegezogen in de naam van tot het water mij aan de lippen staat happend naar…

Een glazen vat wordt onverhuld door deze stier met melk gevuld. Ineens begint het beest te loeien: 'Voor melk behoef ik écht geen koeien!' Te gek! Het kan gewoon niet zotter! Het is dan ook de stier van Potter.…

hij was vandaag dichtbij en onverhuld geen zeis en donkere mantel wel ogen vol ver grijs we hebben elkaar toegeknikt hangende de vraag of het wel schikt vandaag of anders later nader komend bekenden wij waar onze wegen scheiden ik was een groentje in het eeuwenoud metier liep voor het eerst en hopelijk niet het…

stond zo wordt elk plaatsje weer gevuld De boot op zijn retour naar Spanje met lege zakken welteverstaan die zijn geleegd in al die schoenen die de kinderen hadden staan bij de verwarming De Kerstman is bezig zijn slede op te poetsen zijn rendieren trappelen vol ongeduld we ons druk maken om het Kerstdiner moet me van ’t hart dat onverhuld…

waar kommer en kwel de wereld regeren gespuis de huizen kraakt glinstert aangeboden liefde onverhuld en smoezelig omdat de kleur opraakt dure schijnintimiteit die door goedkope woorden geen diepte krijgt maar platvloers opgaat in te snel bereikte climaxen van patsers in vergetelheid kijk maar niet om de zelfkant heeft geen gezicht…

slechts lijden geen lieve lach geen ogen zo zacht mocht hij aanschouwen wachtte zo trouw op die ene vrouw die van hem zou houden is nu vol wrok en haat niets dat nog baat tegen dit zware leven dat vol geweld hem steeds heeft geveld hem liet schrikken beven kan zich niet meer beheersen laat agressie overheersen uit zijn woede onverhuld…

Pari je wist er is een stuk verleden vaag gehuld in mist en Pari jij als haar nicht hoorde een echo van een niet beleefd verleden een brief heeft onverhuld de waarheid omtrent jullie beider verleden onthuld armoede was de schuld maar toch met geluk en geduld zijn alle stukjes van de legpuzzel ingevuld helaas is gebleken…

stroomde voorheen de Pekel Aa het veen is weg en de Pekel Aa is veenkoloniaal alleen nog een kanaal recht als een lineaal behalve in Oude Pekela daar volgt de Pekel Aa haar oude bochten na betekent 'zoute rivier' de Dollard kwam immers met zijn zeewater tot hier tot Oude Pekela nu loopt de Pekel Aa door tot De Bult waar zij zich onverhuld…

Ik zoek niet langer tevergeefs De kortste weg tussen twee punten Noch de gulden middenweg Was ik maar een dier Dat zich ’s avonds onwetend Te ruste legt in het koele gras Van zijn onverhulde dromen Toch ligt de einder vandaag Weer iets verder weg, Weg van de troosteloze kust En de onrustwekkende geluiden Was ik maar jij en jij en jij…

laatste lichtpunt knapte Naakt op te gaan in zon en wind kan lokken Dus nam hij afscheid, moe van struikelblokken Waardoor zij, in de stroom nog, zich verstapte Doorhinkte in de stoet van de mystiek Herstel wevend met draden uit haar hart De doden hielden toezicht op haar leed Zij schreef begripvol verder aan lyriek Vreugde was immers onverhulde…

rosanne huppelt om mij heen en vult de hof het hoofd het hart met prille vragen zij wil als thomas weten onverhuld wie hij is die nooit meer op komt dagen een worm begint weer opgewekt te knagen: mijn wenteltrappen monden niet in licht, mijn vensters zijn al jarenlang beslagen mijn summa heeft een vederlicht gewicht een schrale troost: ook…

mijn ogen dicht Overtuigd van opnieuw ontmoeten Tijd en plaats nog onbekend Dansend samen verder groeien Vol vertrouwen in een happy end De afgelopen 20 jaren Voelen als een ogenblik Jouw lach, energie en wijsheid Geven nog altijd schik Dit leven met jou te leven Zo rijk en vervuld Elkaar de mooiste vinden Jezelf zijn, onverhuld…

Kind onverhuld wenst niet te huilen door de ogen van een mens. Mens bleef achter zonder kind, kind bleef achter zonder vrind en verweer, beweent in de ogen van een verlaten kind.…

die nacht waren we elkaar zo onverhuld genaderd het onbedekte raam gaf uitzicht op de stad in tijdloos niemandsland leken eigen werelden verdwenen de liefde nam de overhand we bouwden langzaam op een kathedraal van nieuwe dromen en overzagen overnacht wat weg zou vallen en wat komen kon trots als we waren op wat bleef van vroeger levens…

Zij sprak de taal van eenzaamheid gaf pesten vandaag een nieuw gezicht men gunde haar helaas niet de tijd voor ademloos is zij gezwicht Haar donk’re haren, lang gekruld verbloemden het gebroken zijn gelakte nagels, rose, onverhuld verborgen diep innerlijke pijn Geen pad kon haar meer bekoren elke weg was donker en lang in het verleden…

Er werd onverhuld nog een gaatje gevuld, iets waardoor zich d'r omvang vergrootte. In de kerk blijvend had-ie gezongen. Ze baarde een wolk van een jongen en 'n meisje erna. 't Was een tweeling. De pa werd door ma tot een huw'lijk gedwongen.…

Er werd onverhuld nog een gaatje gevuld, iets waardoor zich d'r omvang vergrootte. In de kerk blijvend had-ie gezongen. Ze baarde een wolk van een jongen en 'n meisje erna. 't Was een tweeling. De pa werd door ma tot een huw'lijk gedwongen.…

Enkel stoppend voor noodzakelijk gevoeg, of… een kus van onverhulde reflectie, vol affectie. Het stuur is de pedalen kwijt, dorstend naar eeuwige roest die rust. Gedwee als volgzaam vee met een metaalmoeë koebel, maar geheid in de verleiding, lonkend en lokkend naar wie begrijpt. Zonder weerga, compleet in idiotie, vol impressie.…