Amanda Todd

Zij sprak de taal van eenzaamheid
gaf pesten vandaag een nieuw gezicht
men gunde haar helaas niet de tijd
voor ademloos is zij gezwicht

Haar donk’re haren, lang gekruld
verbloemden het gebroken zijn
gelakte nagels, rose, onverhuld
verborgen diep innerlijke pijn

Geen pad kon haar meer bekoren
elke weg was donker en lang
in het verleden haar jeugd verloren
restte nu nog snijden onder dwang

Vergeten waren ook de mooie zaken
die ene lach, dat simpele geluk
de mensheid kon haar blijven raken
zij maakte elke dag een draadje stuk

Totaal niet meer verbonden met het leven
gaf zij zelfs haar laatste adem bloot
het aardse had zij al opgegeven
haar finale pas was richting dood

Amanda Todd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 122