Alle inzendingen over openbreken

Ik hield ooit mijn gevoel verborgen, ik liet nooit zien hoe ik echt was. Mijn hart liet ik nooit spreken, en mijn tranen hield ik binnen. Ik ging gebukt onder mijn zorgen, zonder dat je het in mijn ogen las. Mijn hart liet ik zo vaak breken, en de pijn kon ik niet overwinnen. Mijn verdriet verschool zich achter een lach, tegen beter weten…

Niets kan met vuurkracht iets nieuws openbreken bij destructief beleid. Als de doden niet meer zwijgend berusten Beëindigt de strijd.…

tussen diepgang en onzin ligt geen bufferzone alleen maar een poreuze bibberige lijn vol scheurtjes die openbreken en kloven achterlaten in de schemer de contouren van roerloze koeien in een verre wei de stilte wint aan gewicht je hoeft er niets voor te doen…

mijn wereld is dicht ook al doe je de sleutel in het slot, openbreken zal nooit lukken mijn wereld bestaat uit verdriet, vreugde en liefde hij staat alleen open voor mensen met liefde, verdriet en vreugde toon mij jouw angst dan gaat de sleutel in het juiste slot…

ooit zal ik je vinden en luisteren naar je pennengekras en zal je niet verloren laten gaan ook al ratelt het mij door merg en been bestuderen zal ik je,nauwgezet jouw verbijsterende poëzie zal ik ruiken in het zweet van liefde mijn neusgaten zullen zuigen en lippen wolken openbreken jij sleurt mijn adem door hemelse…

Geert Wilders zegt het voor de laatste keer: Men moet nu echt de PVV wat gunnen, En achter dingen staan die niet eens kunnen, Want anders is dit kabinet niet meer. Daarmee bewijst hij volgens mij één ding: Dat hij een fan is van de Efteling.…

Wiegelend hoofd, zoet vrouwenhoofd, een zuivere vrucht, een reinblank ooft, zo zal het liggen in de schalen van mijne handen, de goudovalen, dat mijne mond het proeven moge het rustgezicht, rijp overtogen, met de lippen, die zwellend openbreken, de volzoete en met de neergestreken koele oogleden en de tere âren in de slapen, de holle…

Begint het nieuwe jaar bij het openbreken van de knoppen? mijn leven bij de geboorte? of al in de winter wanneer moederbuik en knoppen zich verdikken? in de zomer bij de allereerste molecuul?…

Als ik t ooit weten zal, de betekenis van mijn getal dan zal de wereld openbreken in miljoenen, ongekende kleuren. Dan zal ik dansen op muziek die nog nimmer werd gehoord. En komen beelden uit een vergeten kindertijd, ineens in golven weemoed aan.…

ik zie bloemen aan je vingers bloeien maar voel je handen leeg koud je armen die mij deden groeien hoor je stem die winter schreef nog is de oogst gekleurd in samen binnenhalen vruchten zijn gekeurd op houdbaarheid en in ons hart voor noodgevallen weggezet in eeuwigheid een strenge kou kan alles openbreken maar geen vorst zal…

De lentezon deed alles openbreken, de wereld om me heen bleef leeg en stil. Nieuwe vogels hoorde ik zingen. Vuurwantsen zag ik het terras veroveren. Vreemde wezens vulden dag na dag het scherm. De dagen gingen hun eigen weg, we konden ze niet volgen, we verdwaalden.…

Die Wesley toch, als ware hij melaats Zo slaagt de club erin hem te negeren, Waar hij gewend is dat ze hem vereren, Het voetbal komt nu op de tweede plaats. Wie bij Inter Milan iets ondertekent, Wordt jaren later daarop afgerekend.…

en links het ochtendgloren… in flarden nacht verscheen -voorzichtig al- wat licht; ’t werd roze en de nacht verdween zijn hoogtepunt droeg niets dan blauw met vogels her en der en nevels, boven grauw en bloedend kwam de zon haar schuilplaats openbreken onderweg op snelbewogen preken rolde tijd diens voortgang in een goed begin…

laat haar knop openbreken de natuur gaat zijn eigen gang “Gooi me pas weg als ik hang" zou zij ons willen smeken. Zo kan een mens zich ook voelen eender, zoals de bloemen bedoelen. Sla deze smeekbede niet in de wind als je in andermans ziel gaat woelen en niet met diegene mee kunt voelen besef dan goed dat je geen vrienden vindt.…

zing luidkeels mee: tot angst verdwijnt, dans , dans naar het einde van de straat, tot het vredesplein om brood te strooien voor de duiven, laat zien dat de aarde vruchtbaar is ook al vreet pijn diep, littekens zal zon doen smelten het treurige hart openbreken, wanhoopvergif laten stromen in de rivier…

De nacht heeft zich gehuld In duister Waar geen ster breekt Door het wit gordijn Mensen slapen Maar ik luister Hoor ik daar geen mooi refrein Vrede zal op aarde dalen Hoor de klanken in de lucht Eng'len koren als kristalgeluid Zou de hemel openbreken Mensen kom je bed toch uit Doe als herders in de velden Want het licht breekt weldra…

Hun moeder droeg haar zwijgen tot aan de grafrand toe, dat voel je ook al hoor je niets, dat zie je aan de nooit gestelde vragen die op de rand de afgrond openbreken, de afgematte mens afdwingen uit te spreken. Ach mevroi, u moest eens weten.…

Maar het zit vastgeroest, gebakken als een harde korst, te weten dat ze niks zegt uit eigenbelang zegt meer en het duurt al zolang Dit moet welhaast openbreken dit moet uitbarsten zolang kan niemand zwijgen nooit voor zolang. Tot dan: blijft het haar geheim…

we zien de verlaten huizen de bomen die aan hun wortels rukken om zich los te wrikken van de aarde we voelen de grond openbreken onder onze voeten geen gaas op de grillige slingergang van onheelbare diepe wonden we horen de angst in zwarte verhalen in het boomloze landschap waar elke beweging dodelijk is en licht zich verbergt…

Kus voel streel mij lief gelijk de zachte lentebries geurt het leven Springt de fontein zilver diamant onder blauw witte wolkenhemel De milde zon lacht in het ochtendrood Zie de merel in boom zingt zonder schroom een vrolijk lied tussen roze bloesem Kom laten we dansen op accoorden van vogels mijn lief elkaar openbreken bespelen…

Wollige witte knoppen van magnolia's hoge kantvaren en monarchrozen sieren de nevelige openbrekende hemel. Miezerige regen blijft vallen in stille eerbied. En met tijdloze blik sta ik ontroerd naar het ochtendwaken te staren gehuld in een blank, vochtig geworden kleed gedompeld in duizend mistparels voel ik mij de dag in gedragen.…

Niets is zo mysterieus als de Openbaringen Zelfs Johannes wist niet te interpreteren Wat God hem gegeven had… Na zes openbrekingen volgt de mijne Het zevende Zegel, gevreesd en gewild Wanneer gebroken zal blijken Dat ik u nooit misleid heb En dat mijn aanraking altijd vergezeld gegaan is Met liefde, zachtheid en rechtvaardigheid Ik zal mij…

En het wolkendek, het zal openbreken, op een vergeelde foto zie ik je lach.…

Ik wil je openbreken in een woord vol hartstocht of scherp als een vlijm, een steen gooien met kracht en vol intens genot luisteren naar 't gerinkel, met mijn hiel, één haal, de bolster scheuren.…

De kracht, waarmee 'k als jongen dwalend vocht, is nu gestaald, en vaak vertrouwd gebleken; en toch - nu ik mijn hart wil openbreken, faalt mij de macht, die jeugdzang samenvlocht.…

alles gaat voorbij alles is geweest wanneer werkelijkheid gedichte woorden opent er slechts een droevig ronken overblijft van een kind dat, angstig in een wereld, verlangt het sterven omlaag te halen woorden kruimelt uit gebeden om te ontsnappen aan schreeuwende stenen van maan na maan zwaar en zonder rust door het dagelijks openbreken…

moeder in uw omhelzing kan ik rust terugvinden gij legt mij de zachte woorden in de mond stillend, een schuilplaats voor stormwinden in u is de bal van mijn geluk wel rond en kan hij rollen, mij de lach aansteken moeder gij schonk mij een grote mond vol tanden al moet gij hem vaak zelf eerst openbreken tussen de eelt schuilt er fluweel in uw…

Als straks de lakse dag is uitgebruld - geen gierende geluiden in het grijs van schaduwwegen, enkel nog een wijs beklijvend zwijgen dat geen klanken duldt – och, toon me dan dat gij nog spreken zult en openbreken in een paradijs van oosterlicht, kom, laten wij het meer maar oversteken, vrienden van de wind.…

bloemen lentezangen, 't geboortelied van nieuwe tijden, hemelzon verwent mijn winterhuid en laat de warmte in mijn vezels stromen, drijft mijn lente onweerstaanbaar uit om tot een rijke bloei te komen, het kerkhof komt stilaan tot leven, een paasgroet als een zichtbaar wonderteken, leven, door Christus ons gegeven, waar knoppen stralend openbreken…

Het voelt als verhaal wat ook ons hart deed openbreken we ook meteen beetjes mee stierven en adem kweken. We zeggen daarom nu enkel laten we ‘zwijgen’, ervaren wat de stilte brengt of wat hierna mag blijven.…