bij vlagen en verdriet
.
“terwijl ik mij schoonheid inbeeldde
koesterde ik tevens de illusie van liefde”
alles gaat voorbij
alles is geweest
wanneer werkelijkheid gedichte woorden opent
er slechts een droevig ronken
overblijft
van een kind
dat, angstig in een wereld, verlangt
het sterven omlaag te halen
woorden kruimelt uit gebeden
om te ontsnappen aan schreeuwende stenen
van maan na maan
zwaar en zonder rust
door het dagelijks openbreken van eigen falen
het brood zo nodig, al was het maar een enkele hap
de kerktoren slaat opnieuw
twaalf maal, bijna heilig
sprak een vader
de wind is dood
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 18 oktober 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
dat, angstig in een wereld, verlangt
het sterven omlaag te halen" respect en eerbied valt mij ten deel voor zulk een dichteres. zeldzaam.