Een dagje wad,

We lopen door de duinen
heen, het is lang geleden,
dezelfde lucht, dezelfde
golven, dezelfde halmen,
knikkende zeepaardjes in
de wind, daarbuiten de zee
waant zich alleen, dezelfde
kinderen hand in hand, maar
anders, wikkend en gewogen
op het inwaarts land,
blootgesteld aan kritisch
zand, daarboven de zeewolven,
grijs van de tijd die wij
beleven, tot onze spijt niet
van de dood ontheven, was het
om het tij te zien keren in
het aards gewoel, zo nu en
dan een gedicht is ver genoeg.

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 18 oktober 2010

pebmartenskpnmail.nl

Grijs van de tijd

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 10 stemmen 247