Alle inzendingen over opgesloten

Ik voel me hopeloos opgesloten in het hart van de roos verliefd je houdt me gevangen maakt me gek van verlangen verliefd het voelt als een kooi waar ik niet uit kan komen verliefd het is niet altijd rozig en mooi verliefdhopeloos-over-jou-dromen…

Mijn geest zit vast opgesloten in mijn eigen ik een archief vol verspert het mijn gedachten En door de naden van beslotenheid drupt het onvermoede ongevraagd voort vallend in die kloof van peilloze duistere diepte soms zie ik vaag daarboven die uitgestoken handen En als ik dan bloedend omhoog klauter mijn vingers die liefdevolle handen…

Opgesloten en aangedaan. Alsof er duizend olifanten hun gewicht op haar duwen en geen poging doen om op te staan. Pijn zal ze hebben, vraagtekens cirkelen rond haar hoofd. Terwijl sommigen veranderen in uitroeptekens, wordt ze door elk wederkerend vraagteken nogmaals verdoofd .…

het voelde alsof ik in een donkere ruimte zat leegte en trillingen overheerste me een racebaan van emoties opgesloten in mijn eigen gedachten geen uitweg mogelijk…

ik zit opgesloten als in een gevangenis met open deur ik kan gewoon opstaan en weglopen en voor morgen maar het beste hopen maar ik kan het niet ik zit opgesloten vast geketend aan de muur met ketens zonder sloten want zelfs die zijn hier te duur maar ik kan het niet ik zit opgesloten als een vogel in een kooi van de tijd hier heb…

Daarbuiten schijnt het felle zonlicht, naar buiten, daar wil ik heen, hier binnen zitten de ramen dicht, en hier binnen ben ik alleen. Daarbuiten fluiten mensen, en lopen vrolijk heen en weer, hierbinnen zijn volop wensen, maar dan ook niet veel meer. Laat me ook daarbuiten zijn, waar iedereen nu is, hierbinnen voel ik me zo klein, hierbinnen…

Eenzaamheid omsluit hem, als in een kast zonder deuren. Met geen spleetje licht. Afgesloten, duister, dicht. Hij trekt zich nog verder terug in een andere wereld. De wereld van zijn gedachtegang. Daar opent hij deuren naar een prachtige zonsondergang. Hij hoort de merel fluiten, ruikt nog de warmte van de dag, vermengd met bloemengeuren…

Als ik door de tralies van mijn kooitje tuur dan wil ik even vrij zijn zelfs voor korte duur. Een lekker stukkie vliegen met anderen om mij heen er even tussen uit zijn heel even niet alleen. Maar dit zal nooit gebeuren ze laten mij niet gaan daarom bestaat mijn leventje uit op mijn stok te staan.…

Of ben jij opgesloten, voel je niks meer, doe je alles op de tast? Alles voelt koud aan en niks geeft antwoord op hoe het zich verhoudt tot jou. Klein en onrustig waad je, klam en bang door de kamer, je zet koffie maar ruikt niks, je zintuigen zitten potdicht, als een neus die verstopt.…

ik sta bij het raam en kijk naar buiten, naar de bomen die groeien, het gras zo groen, de auto's, de dieren, het land en het bos, ik kijk verder dan ik kijken kan, ik kijk naar het venster, naar de vlieg, naar de vogels in de bomen, ik wil erheen naar buiten zo vrij maar ik zit opgesloten in mijn eigen gedachten.…

Het leven, een gevangenis Elke keuze, een tralie Elke weg, een dikke muur Elke vrijheid, een farce Ik, opgesloten.…

Woorden Al maar woorden schieten door mijn hoofd Beelden allerlei beelden van de realiteit beroofd Sneller alsmaar sneller raast de wereld voort Schreeuwen heel hard schreeuwen al word ik nooit gehoord…

men dichtte je psychopathische trekken toe wat dat betekende vroeg ik toen werd je meegenomen naar een duister einde zonder bewustzijn…

lippen begeven ogen spreken uit zichzelf in besloten leed…

In zijn gedachtenwereld Voel jij je opgesloten De kronkels van zijn Denken een ondier Met tentakels die Jou meer dan je Lief is gevangen houden En jou de vrijheid Die je lief was Voorgoed ontnemen…

Er ligt een vertragende stilte in de schaduw van jouw lichaamstaal een droef verhaal, het zwijgen waard vergeten in zichzelf, gekooid niet welkom in de wereld en alles wat je tegenkomt blijft zelfgenoegzaam op veilige afstand van jouw werkelijkheid beperkingen, je hebt ze nu in dwaze dromen opgesloten.…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

op deze plek waar de tijd seconden meetbaar wegtikt dicht zij in haar hoofd fluistert zij de strofen haar verbeelding stroomt ononderbroken van binnenuit haar tijd is la durée in de duisternis van haar cel de echte tijd het is alles wat haar beweegt op deze plek…

En werd ik niet verleid door alcohol en wiet Vrijheid is het belangrijkste dat er is Ik zit opgesloten en dat is wat ik het meeste mis…

Misdadigers moeten naar het gevang, veilig opgesloten, krijgen aandacht. Onderling wel regels, snel weggebracht, want kinderverkrachters zijn hier bang. Opgesloten, verkracht en toen vermoord. 12 jaar, niemand heeft haar angstschreeuw gehoord.…

opgesloten in de cirkel 'mijzelf-ik-mijn' gevecht met de angst…

Opgesloten Afgesloten Buitengesloten als je binnen wilt komen…

herfst: opgesloten achter tralies van regen in je eigen huis…

Mijn voetstappen klonken hol Ik hoorde mijzelf lopen Naast mij een vrouwelijke cipier Die deed de hekken open... Ze rammelde met haar sleutelbos Verward en angstig besefte ik: Hier kom ik nooit meer los... Dankzij mijn echtgenoot zat ik nu hier Hij liet mij arresteren Wat zijn mijn ogen opengegaan Toen hij mij dit had…

opgesloten in dit vertrek hou ik m'n mond luister naar de buizen luister naar het druppelende water niet dat ik daar wat mee kan, een muis rent radeloos om me heen en verdwijnt door een kier, hij wel. ik niet, mijn huilende stem echoot droog tegen de muren, ik blijf zitten waar ik zit en treur, huil bakstenen tranen.…

getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen morgen en de dood aan de haal met haar verbeten naait hij steek voor steek de foto in zijn binnenzak, de onbekwame, de gegeselde en de gek maken ambras, goed zo hij wil niet dat ze zien wat hij heeft opgesloten…

Ik ben mijn eigen eiland. Niet uitgestrekt, ik zie de grenzen. Zonder heuveltop of dal, ik zie de effen saaiheid. Net als Ameland, zo denk ik plots, -een tocht rond en om, heel lang geleden-, en toch weer niet. Inwaarts het vlakke land, effenheid tot aan de duinenrand. Maar uitwaarts steeds de zee, de grenzeloze zee, de lokroep van…

De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

druppels gestold licht duizend jaar opgesloten bevrijd uit de grond…