Alle inzendingen over overzijde

in arendsogen nestelt een onrustige nacht een klauw voor leven eenzaam op wacht begeerte weerspiegelt als in glas overlevend instinct de overkant nabij en verras…

een ogenblik verder geldt er geen weg meer terug slechts eenzaamheid wenkt voor beiden zij hier hij aan de overzijde enkel een schemering van wat is geweest blijft hen nabij…

Het moet de Eufraat zijn geweest er is geen plein geen weg die nog bestaat geen smalle brug gaat naar de overzijde. Bij de moskee een dwergooruil en wij te laat om dat te zien het moet de Eufraat zijn geweest die zich bewoog maar nooit is weggeweest.…

Hij wilde zelf de bonussen verlagen, maar als je aan de overzijde zit, dan is het plotseling niet zo zwart-wit. Ik zou van schaamte gauw een boerka dragen. Zeg Gerrit, geef wat - 't is maar een idee - aan gedupeerden van de DSB!…

De reis is een niet eindigende, het perron de dag waar men aan de overzijde overstapt.…

ze is stilgevallen spreekt niet meer ieder woord en gebaar moet ik thans raden een overzijde juicht nog zachtjes uit oud gras steeds zijn er zwermen grijze zwaluwen, te oud om weg te gaan stenigt ze mijn gelaat…

je oor te luister leggen bij het stroompje over stenen stappen en aan de overzijde diep inademen jezelf betrappen op verwondering de geur weer ruiken van het najaarsgroen dit gevoel vertalen in tedere woorden probeer het maar eens…

Reeds nu sta ik geregeld in de file Wanneer ik naar de overzijde moet En nu blijkt dus het wegdek niet meer goed Beschadigd door veel snelle zware wielen Straks mag ik daar slechts vijftig kilometer Dan kost het mij twee uur van A naar Beter…

het krioelen tasten en voelen kost weer te veel energie heb mijn vleugels uitgestoken zweef in stilte land in rust naar de grens van het bestaan gezocht ver van iedereen vandaan het enige geluid dat komen mocht was mijn eigen hartenklop nog leef ik bruist mijn bloed de overzijde zien doet me goed ben op mijn eigen wereld…

Als 't leven over-leven wordt, Al is het kort, 't Schijnt lang te duren; Hoe pijlsnel vroeger tijd verdween, De laatste zijn de slependste uren; Zij kruipen heen. Maar troost de Heer, die ik aanschouw, U in uw rouw, Steunt Hij uw voeten, Zo zult ge uw weg gemoedigd gaan, Totdat wij ons bij Hem ontmoeten, - Treed rustig aan!…

Laat mij maar nog even roeien vannacht in hoge baren worstel ik tot de overkant Daar word ik straks wellicht opgewacht op ‘t toverachtig golvend hemels strand Hoor de golven zingen in de woeste zee golven stervend op uitgestrekte stranden Achter een verlaten einder wacht er vree dewelke ik omarm met de beide handen Zie de lichtjes dansen…

De beste stuurlui staan aan wal: het management managet de informatie en de tijden, de schipper koerst tussen de overzijden maar of de spitsdienst vaart of niet is onbekend. De massa fietsers op de kade wacht gedwee vloekend een Amsterdamse krachtterm: GVB!…

Agendaloos daalt de avond schrikt niemand als op het station een didgeridoo zijn aardklanken uitstoot de drum van de passagierstrein aanwelt en je iemand aan de overzijde van het windverlaten perron door de bewegende ruiten van de coupé heen ziet en niet verdwijnt niet verdwijnt -------------------------------- Uit: 'Dichters in…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent…

toen de liefde van korte duur was en hij de wind hoorde suizen ving hij de laatste stofjes van de zon toen aan de overzijde niet meer lag wat en wie hij zocht liep hij vast in het laatste woord toen het zingen van de krekels niet langer hoorbaar was sloot de nacht zich dicht hield de stilte haar adem in…

De boerin keek van de overzijde van de deel. Ze zag haar man bewegen met zijn voet, maakte zich zorgen om de dag van morgen. Hij had haar zien kijken en was gestopt omdat alles het nog deed: haar ogen, haar aandacht, haar zwijgen.…

Heel even dacht ik waar gaan mijn voeten waar gaan mijn benen heen Het was naar de overzijde wadend door water de knieën vol met kroos Daar was het groener het gras mals en jong de grond nog onbetreden Maar net voordat ik het bereiken kon riep men mij Van de andere zijde terug…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent (Waterdag 2011 Gedichtenroute…

aan het einde van de straat lagen de perken en de bossen in gedachte een overdaad aan samengebald verlossen de tijd liet zich besteden aan geschriften en woorden waarin zich alles ontleedde achter overzijdse boorden dit is wat voor ogen stond het uitzicht dat een wereld schiep ging geen wereld rond was slechts een weiland diep…

Op de Thames bij Miranda dobberen bootjes van vissers grijsblauwe heuvels wenken aan de overzijde het licht wisselt per minuut van groen naar blauw in glinstering zwarte steltlopers strijken neer in lage ebpoeltjes doorgroefde boomstammen vertellen verhalen over Pakeha's en Maoris die het land bewonen Gedicht over Nieuw-Zeeland…

het vlakke water van de vaart lonkt naar de weidse overzijde alsof het zeggen wil, tussenbeide, dit is afscheid dat hier rondwaart deze angst gebiedt de binding elke omarming weer te verlaten te wijken naar verre weiden, langs onbekende ogen en straten zodat niets in afsluiting verstikt, zich nachtenlang doorwaakt of genegenheid…

Verlangen sloeg neer in weke aarde toen hij ging langs het smalle pad een vlucht van wilde ganzen zocht verre overzijden. Ruimte zon en wind in korte vlagen schreven een nieuw begin in hem.…

ik bouw een brug over een vluchtig dal ondersteund door broos gesteente een verbinding scheppend tussen deze en gene wal mistig is nog de overzijde schoorvoetend ga ik vooruit niet wetend wat te verwachten: een menselijk beleg, uitstekende handen of donkere krachten aarzelend is mijn tred heeft het zin die weg te gaan…

Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te vermijden, worden weer buren. Een minuut of tien dat ik daar lag, in ’t gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd - laat mij daar midden uit de oneindigheid een stem vernemen dat mijn oren klonken. Het was een vrouw.…

aan de overzijde van de stilte de overkant van de taal vallen grote woorden uit onze handen de schone is gekomen onstilbaar mooie ogen als sterren als wit glas haar gezicht de maan vaart de wereld voorbij zachte stappen tussen de schelpen de nacht sluit ons in haar armen de schone is gegaan we leren afscheid nemen nooit van…

De eerste beelden keren terug je kledingstukken klimmen omhoog het vroegste licht omgekeerd valt alles om je lijf je broekje, je rokje je T-shirt, je panty’s komen naar je terug als omgedraaid begin maar het is anders aan de overzijde van deze nacht: langzaam, niet traag, rituelen, beweging de melancholie houdt je schouders…

Als ik bid geloof ik hoorbaar te worden aan de overzijde.…

de tijd bleef even haperen voor de alledaagse vitrine met de aanblik op dreigend somber en aan de overzijde een helder licht uitnodigend geestdriftig naar een speelse uitstalling versierd met een dynamisch leven waarop hij zichzelf over een andere steven wende en werd meegesleurd door een ontroering van bloeiend geluk verlangend vluchtte…

de Maasche Sluizenaren nog na Schiedamsch stokerijen Vlaardingsch schellevispeekel verlopen haringvisserij zo polderig landerig zo vol van uitzicht blik op verre verten zichtbaar grassend land kassen groene plant tuurt ter overzijde pernisse pijpen oliepluimen bij u de Waterweg door 't land men ziet de Watersnood vanaf de wallekant…

onder de hollandse wolken van mauve en jan voerman tussen bebloemde boorden met daarachter trage koeien wegdromend naar de einder fluistert de zilveren ijssel verslingert even het veer met daarop slechts de onthaasten bijna teder zet hij ze af wacht rustig op de verre fietser verlangend naar het onbekende hij weet de weg naar de overzijde…