Alle inzendingen over parnassus

ik leg het hoofd te rusten tegen lome golven dan komen dagdromen vanzelf boven op schervenkusten, op zeehoogte, langs de koorde van vervreemdbaar licht wanneer verdwijnt mijn schip achter het gordijn, het kraaiennest nog fier in zicht deze maten zijn zo onmeetbaar alleen zij kunnen tijd of genade doven tijdens de zondvloed blijft niets…

in deelgebieden, in domeinen, Parnassus definitie van spiegeling, interval, functie lijnen tussen punten van verbinding uitholling overdwars en maatvoering in de vectorruimte, als deelverzameling product, relatie tot ordening wordt leegte reëelwaardig aanschouwelijk…

viel dwarrelden uit zijn dichtersziel de laatste letters het vermoeide hart legde de poëzie met zachte handen neer iemand schreeuwde iets tussen donkere kastanjebomen aan het einde van het pad het dichtershoofd draaide opzij onder het asfalt golfde de toekomst de zee was hoorbaar in de verte zijn gedichten leven voort vanaf Parnassus…

Neêrland is zo rijk als Crassus, Aan poëten, wel verstaan; Telkens komen nieuwe aan Op de Hollandse Parnassus. Vele dichters leven hier – Maar wij missen Vondels Lier. Is er nu dan geen Synode, En geen Oldenbarnevelt, En geen martlaar en geen held, Die een lierzang heeft van node?- Stof genoeg op elk gebied, Maar de dichter is er niet.…

Zo wij naar de duinen kijken als los zand tussen ons tenen elkaar houden in verlangen om elkaar dichtbij te zijn zo zijn wij kristal geworden tussen afgesleten stenen heller schijnend dan Parnassus lichter dan de volste maan Het duurde alles bij elkaar zo men zou zeggen slechts seconden niet veel langer dan een kus die doorgegeven werd…

Toch zal ik hoe dan ook bergopwaarts de Parnassus bereiken. Freud indachtig. Ik ga wel alleen in bad, beeldhouwen met schuim.…

achteraf gezien misschien wat onbezonnen was ik dapper met klimmen begonnen, ik wilde hoog de Parnassus bestijgen om die prachtige bloem te verkrijgen die daar lokkend op mij wachtte en mij paaide met haar zoete stem: "ik behoor aan jou, al sta ik op hem, kom, ik zal al je smarten verzachten!"…

Het gedicht dat alle gedichten de loef afsteekt, dit koningsgedicht lezend is de Parnassus bereikt. Alle andere gedichten vallen in het niets. Dat voelt lekker. Geen gezoek meer, geen geploeter in talloze bundels, niet meer om drie uur 's nachts het licht aandoen om een prachtige volzin te pennen.…

Naar Parnassus-hoogte? Glanzende alinea's vullen mijn klinkerstraat. Ik pin ze vast voordat ze vloeien in de inkt van alles en nog wat... Geribbelde ringen verwennen mijn ogen. Waar zal ik kijken? Wat gedogen? Daar grijnst een leeuw mij aan...…

Helicon, Parnassus, ik kom er aan!' Het werd, op z'n zachtst gezegd, een hachelijke onderneming.…

Indien Apol, o Dichterdom, uw vader, Zijn hulp mij waardig kenn', En gunstig uit Parnassus bron en ader Mijn geesten lave, en pen; Indien de rei der zoete Zanggodinnen Mij dichten laat met lust, En ene krans van kringklend klimop winnen, In kommerloze rust, Zo zal ik noô mijn zalig lot verwensen.…