Alle inzendingen over persoonlijkheid

Ik heb maar snel 'n flinke zakdoek gepakt om in te snotteren in m'n volkstuinhuisje op m'n kleine bankje verslijt ik de laatste tijd oude "Linda's" Zelfs na jaren bewaard nog het lezen waard De Linda heeft diepgang en is niet bang voor de dood Ik wil nog een kop thee voor mijn 'doek' valt.…

Het filosofisch kwintet: Pure luxe in vredestijd maar ook pure noodzaak!…

ik blijf toch wel vervloek mij, verzoek mij ik ga niet weg zoen mij met zoete lippen ik blijf nog even kijk mij recht in het gelaat was mij de oren ik blijf toch wel degene die ik ben ik ga niet weg…

Weet je lieverd, het doet er eigenlijk niet toe of jij van me houdt of zij - ik ben onvervangbaar.…

De splitsing was een feit, gespleten was, haar persoonlijkheid en iedereen maar denken dat ze alleen maar met consumptie sprak.…

een zwerk fluks achter bossage van groen en grijs houterig versteend verleent opgelost vervlogen, een koninkrijk voor mijn drift! hoe graag zweefde ik mee hoog boven nimmermeer…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

Zijn schamel wiegje was een houten kratje, hij kreeg van huis-uit nog geen stuiver mee Zijn moeder had niet eens een port’monnee en vaak ontbeerde hij zijn droog en natje. Hij groeide op tot man en wist van wanten, het zaken doen dat lukte hem voor twee en alles liep gesmeerd wat hij ook dee; zijn saldi groeiden aan, van alle kanten. Maar…

Elke traan, elke lach Alle pijn en tegenslag Alles wat is gebeurd Het leuke dat zich heeft voorgedaan zorgde voor de persoon die er vandaag zal staan…

duizenden onmiskenbaar het Twentse accent vertrouwd het timbre dat weliswaar verzwakt wordt opgevangen nog steeds rillingen veroorzaakt een sterk gevoel van verlangen magnetische krachten verzaakt je zingt hoewel ondermijnd een eigen wijs straalt uit wat vele idolen node missen sympathie niet uit te wissen kritisch oorstrelend geluid persoonlijkheid…

Jij bent de aardigste persoon die ik ken jouw liefde voor liefde en meer mensen dieren het leven ik wil je houden gewoon en meer.…

spreekt samen in kalk een portret uit duizenden een steunpilaar, zeg maar balk woorden doen deze wereld duizelen selenietsplinter in m`n vinger en de korst sluit lucht af een najaarsblad blijft een beginner maar nooit begonnen. laf raadzaam als schaatsen op een ijsbaan, en maar lachen je kan dit nergens plaatsen ondoordachtbaar persoon…

Overal mensen, toch voel ik me alleen. De enige met kleur in deze grijze zee. Een donkere kleur, toch een mens. Een maatschap, maar geen maatschappij.…

Ik stop mijn oren dicht met zelfgekozen geluiden ik giet mijn ogen vol met statussen en weetjes en soms zie ik ver weg op een foto het licht van de dag van vandaag Ik negeer de mensen om me heen, zo persoonlijk is mijn leven, helemaal op mijn maat gemaakt in mijn hoofd en bevestigd door mijn vrienden die mij raken en zich uitsluitend…

in vorm en uitstraling jouw talent dat bij mij al een behoefte heeft herkend samen lopen wij de paden na van onze overeenkomst besluiten met warme hand zelden heb ik zo een koop gesloten want de eer en het gewin voelde geweldig aan mijn kant alsof jij iets had weggeven dat een belangrijk stukje was in jouw leven iets persoonlijks…

Het kan een last zijn Jezelf zo te moeten "dragen" Het is de schrik van ieder mens Maar achter elk persoon en zijn onzekerheid Zit iets moois, waar je niet om hoeft te vragen Verander niet voor die ander Ook die draagt wat met zich mee Probeer gewoon wat van jezelf te zijn Want dat kun jij alleen!…

Het is van mijn leven nog niet geschreven, nog nooit van m'n leven. Het staat om de dood nog niet te boek, om de dooie dood niet. Het voelt nog zo iel aan, of het mijn tong nog niet kan roeren; ik voel me beroerd. Hoor hoe het zou willen schreien. Ik wil het ooit nog eens op kunnen schrijven, al is het te weinig om van te leven, het is…

Achter pijn, zuid west en droom gebogen is er een eenling in een boom gekropen hij knijpt de wind zijn ogen open met droeve pijlen in de ziel geschoten.…

Ik strijk mijn streken met een droge kwast, lees de verlichte tred in de ravenzwarte ogen en word onder een steelse blik van meewarigheid begraven, ze steelt papavers uit de sterren van haar figuur, tomeloze last van weelde in een aansprekelijke natuur, die ze eerst met me deelde en ik vrijliet door haar persoonlijkheid .…

Je voelt je als een jong meisje dat in haar eerste gedicht tot de ontdekking komt dat de wereld veel fraaier is dan zij in werkelijkheid heeft bedacht terwijl jij jouw zinnen probeert te verleggen ademt de zomer een wildlied voor de horizon alle dwergen zijn dappere tuinmannen die nippen aan een lauwe advocaat de stad is een oneerlijke…

Zwart! De boventoon van het duister. Grijs! Manifesteert ruis door gefluister. Gesloten! Vangen mijn ogen verlichting. Het licht! De boventoon van verrijking. Ik kende jou als een eiland in open zee. Als een zacht, fris maar krachtige rosé Maar na een vloed over het fijne zand. Plotseling als schipbreukeling gestrand.…

Ik mis mijn ik nu jij er niet meer bent ik zuig mijn longen vol maar stik immers een ander in mij heeft mijn persoon verstoord Ik mis mijn ik omdat jij mij en die ander zo goed kent snap ik best dat jij mijn ware ik ook mist zoals het was in het begin ik mis mijn ik kom bij mij terug en blaas me adem in ik wacht niemand anders…

Ik kan mezelf niet zien zonder spiegel Alleen anderen kunnen ons helemaal bekijken Er zijn tijden geweest dat niemand zichzelf kon zien Tenzij in stille wateren of geframed in andere ogen Of in de prototypes van onze spiegels De vage voorouders van onze geestenvensters We zien alleen anderen als geheel Zoals alleen iemand anders…

Er is geen noodzakelijk verband tussen de eenzaamheid van nu en de eenzaamheid van vroeger. Je probeert de dagen te begrijpen tussen wat doorgaans gewoon was en tegenwoordig gebruikelijk geworden. De ultieme bezinning is niet ver weg ligt achter ieder boek te slapen je voelt de affiniteit van de vereniging. Aangetrokken door het groepsgevoel…

Je haalt alles uit jouw mogelijkheden riskeert veel met jouw onmiskenbare talent nooit meer lui, hoor ik je zeggen en je schrijft opnieuw een enerverend gedicht de blauwe maandag is een maand geworden de zon en de maan hebben een gezicht nooit zullen woorden muren worden je zoekt contact met een herkenbaar gedicht.…

Niet onze woorden zijn persoonlijk, maar alles -- wat ons overkomt.…

Ik zal buigen. Ik zal kruipen door het zand, stof der aarde omdat men mij niet naar de waarde schat. Ik zal lijden. Ik wil offeren, geven, weggeven, zonder enig hebben en houden. Alleen maar omdat ik geloof! Ik geloof in mensen en de aarde, naast hoop en wanhoop, vertrouwen en wantrouwen was het toch telkens houden van, in vergeven…

Ik ben een persoon, ik heb een karakter, en dat is veel belangrijker, dan hoe ik eruit zie.. Want ik ben mezelf, een meisje met een eigen persoonlijkheid. Accepteer dat nou maar..…

Kolderiek periodiek (nr.15 uit een reeks van 100) Persoon 1:” Is dat koffie verkeerd?” Persoon 2:” Nee, dat is expres zo!”…

Van mens tot engel zo zal hij voortbestaan Al heeft deze persoon ons verlaten We zullen deze persoon altijd in ons hart bij ons dragen Tot onze tijd is gekomen en ook wij in de hemel mogen komen…