Alle inzendingen over ritmisch verwond

Het graf richt zich op, de stilte valt, geen enkel verweer Ritmisch trillend beweegt mijn blik. Duisternis verwondt mijn gehoor, de rotsen zijn scherp, de nacht is wedergekeerd…

In gedachten dan te zingen ritmisch, op de geur der dingen om me heen. Als boven de bemoste grond vertraagde tijd tot stilstand komt. De kloosterling in mij, verwond ontwaakt in duizend rusten. Gelijk ooit 't verleden is begonnen... Een tel, tot eeuwigheid gesponnen uit draden van geluk.…

Ze verwond zich, tot bijna op het bot, heeft echter niet in de gaten dat ze niet de enige is die hierdoor pijn lijdt. Haar omgeving staat machteloos aan de kant, het is een schreeuw om hulp, die eindelijk wordt gehoord. De hoop dat de behandeling zal slagen mag niet de grond in worden geboord, want dan is de schade niet te overzien!…

ritmische slagen beroeren het trommelvlies schaduw van vleugels…

een lans doorsteekt mijn hoofd borst buik zo alles, het verwondt het splijt mij, mijn wereld; een vaste aarde het pint mij in de weke grond de storm schudt mij sterk als speelbal naar alle kanten warrig worden mijn gedachten wazig het zicht op gehavende restanten en jij jij stroopte de schellen van mijn…

De meeuwen mengen zich met zwervende gedachten laverend op de duizelingwekkende toon van de wind zijn hoon wuift de vooroordelen weg, hij heeft de gestolen zielen van de wereld ingelijfd, dan is het verhaal van de ruïnes snel verteld en jaagt op de overgebleven wolken van beschaving wat dood leek komt tot een wederkerend leven er gloeit…

hoewel ruim in de veertig lijkt zij de laatste tijd het babyvet wat kwijtgeraakt en lijkt nu niet zozeer slanker maar eerder volwassen getaand ik ben door haar gelaat geraakt nu zij bloed van mijn lange gezicht dept nu ik met diepvriesgroenten mijn hoofd koel en haar bleek mijn trillend woord verstrek op deze pleisterplaats voor dames…

terwijl ik in de spiegel keek begon het hart wat vreemd te kloppen ritmisch onbekend maar nog geen noodsignaal of benauwdheden op de borst maar wel anders dan ik was gewend trok wat rare bekken en een paar gekke gezichten maar het vreemde wilde niet wijken groeide zelfs in spanning en ruimte die het wilde gebruiken om…

Haar oogopslag heeft me diep verwond, in mijn hart -- als een liefdespijl.…

De kransslagader baseert mijn zuurstof op jou rijk ritmisch leven.…

Ritmisch tikkende vervuld van hoop en liefde Brekend nooit kapot…

Ritmisch tikkende vervuld van liefde en hoop brekend nooit kapot…

Muzikale gebeden leven voort door ritmische melodieën geneuried in adagio…

onze liefde is bezongen in alle soorten muziek jazz, blues of r&b als persoonlijk toegezongen klinkt de juiste snaar of toetsenslag bij adembenemend ritmische woorden door als hartslag in ons klankborst vol verlangen bereiken toegezongen woorden en klanken ritmisch het verliefde snelpompende hart.…

denken aan niets dan waarneembare geiten en jerrycans: ritmisch klotsend vullen ze zich met het ondergrondse en moeders: ritmisch zingend over het geloof in de vooruitgang van de mensheid tot de drinkbak van modder water bevat en ze met hun ruige ruggen staan te drinken en weten dat moeders van oudsher de hoeders van de feiten zijn…

ritmisch kloppend hart van 't geboren voorjaar omarmd door 't licht…

Draait ritmisch rondes straalt licht over land en zee baken als vanouds…

Haar hakken lijken de hele stad te ontwaken iedere stap op keien vele malen ouder dan haar leven het irriteert omdat zij juist nu stilte wilde maar ze kan niet blijven staan of blootsvoets verder lopen tot hij haar gedachten in zijn handen tilde zij wilde vluchten maar als verwonde liefde gekust dan worden knieën zwak staat de wereld…

eeuwig zwart blijkt een wens Sprankeling in heldere klank, een leraar volgens velen Bij een sluipende mistbank, leek de pracht om te delen Het spreken tot zwijgen, door zilver naar goud Is in wijsheid te stijgen, met een ware inhoud Het blad blinkt als een ster, donkergroen naar lichtblond Spreekt voortaan in zilver, als het goud is verwond…

Liefde is de kleur van verwonde bladeren. Wees niet bang, je bent vrij. Dans! Dans op de wind waar alle melodieën dromen over stilte. Zuivere stilte. Amen! Er is meer. Eeuwig meer. Ga nu maar. Ik blaas je verder, hoger dan het hemelsblauw.…

Terwijl ik onder de oude motorkap van mijn gestroomlijnde Bugatti keek, beten talloze gifslangen in mijn nek, gezicht en armen. Hijgend naar adem dook ik onder mijn anders zo trouwe automobiel, maar een krokodil beet in mijn opgezette wangen, die als drab ten prooi viel aan een doolziel, met rode oogjes giftig en klein. Tenslotte, en dat…

Bespeelt het hart der heuvels ontdekt de schoonheid van de liefde Ritmisch zal je verrast zijn door de woorden "Ik heb je lief"…

morgen gaat het gewoon verder omdat het uitsloven je hart eens opbreekt vier maar de pijl richt op die ritmische bossen…

nu streelt de lucht waar woorden verwonden die ons als ketens aan het oordeel bonden over iets dat even was en toch moest zijn als ik al schrijvend in uw koude klacht verdwijn…

In het zog het verwonde water een lidteken na het snijden herinnering aan het lijden wie verzacht en wat baadt er ? De nacht verkruimelt en ik vergeet het leed dat eens het water spleet.…

als ik ergens boven sta maak ik me niet groter ik kruip in een luchtballon om te kijken naar lijnen om jou en mij te begrijpen zonder details hoe bewegen wij ons van de een naar de ander wat trekt ons aan wat stoot ons af wat is het effect van een ontmoeting met een bal, een keu? naast je wil ik staan een andere vrouw die op mij…

dansend voor de tralies van zijn bestaan zijn gebit was er allang aan nu kan hij zelf weer gaan hij hangt aan de wilgen bij zijn valies zijn druiven zijn druiven zuur dansend voor zijn spiegel kan hij niet meer sjansen met een beeld dansend in spiegels in totaal z’n tijd zijgt de tijd ineen met een klap hij danst met…

jouw weerspiegeling lijkt eindeloos wanneer ik uiteindelijk de moed heb gevat om erin te kijken, wie is zij, deze vrouw die mij met holle ogen aanstaart raken haar handen je voorzichtig aan waardoor het beeld vertroebelt wast ze haar handen in onschuld doch neemt de zonde langzaam bezit als een slang die door haar lichaam kruipt wordt…

Je bent gevonden, het dogma Der ziel, strijd, kracht, einde, Ook ik verwond, ook ik steek, Ook ik ben verdorven, want Ik val, maar je strekt je, wankelt En doet mij opstaan.…

knielend in het nu koester ik de stilte mijn adem fluistert ritmisch in het voetspoor bij iedere onverdeelde stap de kunst na de marathon is verschuiven wat gewoon is…