Alle inzendingen over rozenkrans

1 Een nerveuze nuf schuift aan de tafel. Knokige handen zoeken een vingerhoed, het oor van de mok, een rafel, losgeknapt van de sleetse doeken die ze ooit verbond tot een lappendeken, toen ze nog in bont boerde. Ze woelt in wat was, delft in die warrige brij van vervagen: namen van slagers, de kleur van de overjas, verhalen die zelden ontknopen…

En de rozenkrans glijdt door haar hand Pijnlijk vermoeid doet ze even haar ogen dicht Ze voelt zich zwak, volledig opgebrand Zo vaak al gebeden, laat me komen naar Uw licht En de rozenkrans glijdt langzaam uit haar hand…

Ronde van Frankrijk - een priester bidt rozenkrans met veloketting…

In je weerschijn veer ik echter op keer ik terug in volle bloei vlechten onze lijven een rozenkrans slaan we het kruis dat ons bestuift. Dan treft liefde ons beider hart, smelt de rozengeur van overgave.…

vangen zie weer de steegjes waardoor ik liep in jonge jaren het was toen al dat ik haast dagelijks in eenzaamheid sliep seizoenen waren als elastiek of doods in de rek leerde slenteren zocht kontakt in denken bladzijden vol met verlaten mystiek gister, buiten, vulde ik weer een terras vol met tafels en stoelen en volgde de rozenkrans…

Het afscheid namen wij in stilte als twee grote mensen Zij doofde het licht te vroeg uit verbrak haar rozenkrans en verdween voorgoed…

Rozenkrans bij je anjerbloem vastgespeld op een revers dat rust mijn held zijn door te leven Veteraan je kijkt me aan bevochten stilte bij een monument voor de vrede samen gaan…

Zijn leven bestaat uit aaneengeweven momenten geregen als de kralen van een rozenkrans op de eenzame weg waarvan je het eind niet ziet daar ligt het moment van acceptatie en verzoening van realiteit dat geen genade kent…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

Rozenkrans Tederheid Gevallen ziel Ontmoetingen Wachten Langs de straat Mensen die spreken in de bus Wees paraat Bliksem Tussen mensen Regen die stroomt Even de stilte Dan gedroomd Dat alles goed is Dat het leven een reis is Met de bestemming ongewis…

De rozenkrans omlijst haar fraai gelaat Het paars gewaad laat grote delen bloot Een tweeling kwam uit haar serene schoot waar slechts een enkeling naar binnengaat En op de achtergrond toeft kalm de zee Devote prent: Maria Beyoncé…

luchten blijven leeg pijn brengt haar bij de rozenkrans niets is zonder handen nooit…

Terwijl zijn flair afnam nam de vergetelheid toe handen verkrampten sindsdien hebben snaren niet meer getokkeld hij wuifde niet meer naar de nieuwe morgen zijn mond werd stil het hoofd leeg en eenzaam zag ogen niet meer stralen de geest verstarde totaal verstrooid en uit balans vroeg hij haperend om zijn moeders rozenkrans en…

Met gebalde vuisten Beukt ze de hemelpoort Zakt ineen Hopeloos hulpeloos Wat kan ik anders dan Met de deur op een kier Mijn zware sleutel Laten neerkomen Op haar glazen stolp Opdat die barst en ook Zij aan diggelen richting Kleefstof kruipen kan Zij is bepaald geen steenrots Zoals ik, hooguit een uit een Rozenkrans gevallen…

Die ochtend was zij doodgewoon van huis gegaan in een metallieke limousine met een rozenkrans van schedels en trompetten stekend uit edele delen, om ze te bedekken tevens; en ’s avonds was zij nog niet thuis Ik heb die nacht in onze gemeenschappelijke stilte rondgewaard maar ditmaal bleef zij zwijgen Ze was er wel, ze was zelfs overal maar…

Iedere dag de meimaand door Moest ik 's avonds binnenblijven Dan baden wij de Rozenkrans Met geknielde lijven Moeder bad gedragen voor De vele 'Wees Gegroeten' En 'Onze Vaders' tussendoor Alsof we moesten boeten Menige zucht is door mijn kinderziel geslaakt Terwijl dit alles me stierlijk verveelde Volgens mij had God veel liever gezien…

Voor een maagd uit glas in lood knielt de zwarte pater, kust verschrikt zijn rozenkrans en prevelt een gebed.…

's nachts repeteren we de dans der doden het is niet zwaar, er wordt geen stap gezet je ligt alleen maar languit in je bed zoals je later rust onder de zoden je bedtijd is je eigen onheilsbode er is gelegenheid voor een gebed maar 't is een onverbiddelijke wet: de dansvloer blijft voor rozenkrans verboden de charleston, tango zijn haar antipoden…

Hij ligt daar, in zijn houten pyama In zijn gekromde vingers een rozenkrans Zijn lippen strak op elkaar geknepen Bewegingloos, zo lijkt het althans... Hij is gegaan, zijn lichaam achterlatend voor ons, om hem nog even te zien Maar, als hij had geweten... Zou hij nu zeggen: huil niet, ik heb het licht gezien...…

Heilige heupen swingen de godendans van Shiva en bidden mijn rozenkrans. Haar benen zijn slank en eindeloos tranen voeten tenen die ik liefkoos.…

In de lucht de lans die ongebroken tastbaar voort blijft zweven; op de grond zwaarden, die met angst en beven inslaan op parels van mijn rozenkrans. In stilte bid ik zonder vroom te wezen en scheidt ons nu een wijde, diepe kloof, het schisma wekt slechts pijnlijk ongeloof, want wat hebben wij van elkaar te vrezen?…

Hier gaan de kralen van de rozenkrans verloren; van huid en haar geen raadsel overblijft waar ledigheid in ledigheid wil wonen. Het huis van kamers en de stad van straten: ai, laat de klok met rust. Tel goud, drink wijn. Het vuil rot ondergronds. Bid niet voor het geraamte.…

wankelt haar stem zwijgend staat hij bij de deur een etalagepop in kleren die een verre vriend achterliet ik durf niet te bewegen bang dat ze valt en haar moedervlek scheurt een kinderkoor zingt liederen met woorden uit zijn hand op een melodie die zich vastklampt aan de zintuigen van deze stad fluistert ze tegen de non die mijn rozenkrans…

Droef oogde ik na mijn heengevlogen duiven, Mijn dromenzwerm en, als bij 't kralenschuiven Eens rozenkrans, telde ik mijn lijden-schalmen. Doch 'k hoorde als 't kloppen van een hart. 'k Deé open En, in een glanz'ge krans van gouden stralen, Stond Hij, die mij weer leerde in liefde hopen. Was Hij mijn duiven of zij hem gaan halen?…

afgeleid Maar het gedicht is nog niet af Er is geen wending en geen slot Het kan ook niet meer achteraf Gedichten hebben levenslot Het vijfde zoekt nu serieus Een goede plot en fraai besluit De regels worden te nerveus De dichter is nog niet gestuit Hij ziet nog steeds een laatste kans Te zeggen wat niet is gelukt Een zesde vers als rozenkrans…

bladergoud graaien kreunende takken naar de laatste zonnebeelden,langs wolkende winden en gekromde vingers, verstijfd door dreigende doodsbloemen na de eerste sneeuwval zalft de monnik flarden herfst en winterse nevels met wierooklucht parce que la neige a purifé le sang en de rode aarde bedekt met guldenroede en een rozenkrans…

plotser dan verwacht Een val uit bad Zo zei moeder overste die geen spier vertrok Op een overbelichte, korrelige krantenfoto Toch hoorde een voorbijganger Achter de blanke gevel van het begijnhof Een loze noodkreet Een gegorgel Gesis als van schuimend bloed Het bleef bij een gerucht Dovend in de wandelgangen Zo ook dat zij aan haar rozenkrans…

kathedralen Kochten angst in gebed, deelden avondmalen Reikte glorie hoger dan ons hemels tinne Devote stilte bij hostiewaarts geschuifel Bewaakt door martelaren onder aanbeden aureool Vervallen tot scherven bestoft glas in lood idool Of in vaal damast verveeld prevelend kazuifel Kerkse zalen van voorbij verlost in heden Vergeten heiligen in rozenkrans…

Doch van allen was er een Met een krom en krepel been, Met een plompe, stompe voet, Die had veren op de hoed, Die was voren aan de dans, Die was bij de rozenkrans: Die was om en aan de mei, Die was leider van de rij; Wat men peep, of wat men zong, Krepel had de eerste sprong.…