inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.523):

Sterven te Antwerpen

De stenen engel aan de Kathedraal
heft zijn balans te middernacht voor die bezwijken.
Het heir der luizen kraakt. De katten zeiken
in kromme gangen waar geen tocht door jaagt.

Gelegerd op de terpen van het zwijgen,
ten voeten uit onder een schors van slaap,
het strottenbloed gestremd, de schedel kaal
geplukt, stinken de Hanen van het lijden.

Hier gaan de kralen van de rozenkrans verloren;
van huid en haar geen raadsel overblijft
waar ledigheid in ledigheid wil wonen.

Het huis van kamers en de stad van straten:
ai, laat de klok met rust. Tel goud, drink wijn.
Het vuil rot ondergronds. Bid niet voor het geraamte.

Schrijver: Maurice Gilliams
Inzender: B.G., 26 december 2017


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 5.799

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)