Netgedichten

netgedicht (nr. 68.922):

Portsmouth

het was in Southsea Coffee aan Osborne Road
ze schuift een stoel weg van de tafel
de serveerster staat op
ik kijk door het brandraam naar buiten
het eiland lijkt niet ver van hier

is er iets dat je me niet verteld hebt
over Portsmouth en over het eiland
wankelt haar stem

zwijgend staat hij bij de deur
een etalagepop in kleren
die een verre vriend achterliet
ik durf niet te bewegen
bang dat ze valt
en haar moedervlek scheurt

een kinderkoor zingt liederen
met woorden uit zijn hand
op een melodie die zich vastklampt
aan de zintuigen van deze stad
fluistert ze tegen de non
die mijn rozenkrans verkwanselt

als je niet bij me bent
leef ik met engelen
appt ze hem later die middag
als de zon door het schietgat speelt

even vergeet ik de stad en het eiland