Alle inzendingen over sacraal

haasjes wachten na zonsondergang op hun geboorteplek op moeder en haar melk de vallen en opstaan vlieg prestaties van het eerste gewervelde dier dat het luchtruim koos het dansen van de nachtzwaluwen klapwiekend en zwenkend in de lucht het landen op een tak…

Voor wie modern sacraal is niets erger dan Vasalis…

[Senryu] de monnik schoffelt grondmist wikkelt het klooster in een sacraal grijs…

kleurrijk de beschildering alsof Leonardo da Vinci even terug was om een klus te klaren de sixtijnse kapel van groot Rotterdam iets sacraals heeft het beslist moet ik bekennen je zou bijna ergens in gaan geloven…

in alles zocht ik slechts kwetsbaarheid de eerste gewaarwording het heeft me eeuwig jong vroeg oud gemaakt als een farao in een sacrale slaap…

Bush zocht heel lang naar Saddam’s arsenaal; Tot hij een klein pistool in handen kreeg Was heel zijn wapenmagazijn nog leeg Zijn amulet behandelt hij sacraal Hij heeft, zo hoor ik zelfs van de devoten, Daar in Irak zijn kruit nog niet verschoten…

Mijn oorlogspad brengt me hier Tussen bomen, langs water Vrees koude noch pijn Nu wacht ik hier Eenzaam in deze bittere stilte Het geschal van hoornen Banieren in deze sacrale wind Ze kondigen ons aan Gelederen van krijgers en vechters Op mijn oorlogspad…

ik voel de zon bijna sacraal ontvang ik zijn warmte ervaar hoe hij spirit geeft aan mijn al zo lang wachtend lijf met gesloten ogen zie ik sterren dansen in zijn helder stralende aura er is geen onderscheid meer tussen binnen en buiten geven en nemen zijn een geworden in het delen van eeuwig leven…

het kiemen van wasdom wijl ik afdaal tot de onderbuik wortelend in de kille keukenvloer de pit een want van warm aardappelvocht pompen van schuim tijd en dampende dis het broeden op doorknede sloffen sjokkend met aarden klompen de kluiten schuren de vloeren tegels waar ik er in godsnaam weer mee blijf wederom waart het futiele in de sacrale…

de nacht is nog zwart als mijn ochtendpen de eerste letters schrijft op deze dag de stilte blijft sacraal als ik wat lijnen sprekend op het blanco teken wat zal deze morgen geven als zon de zegels tussen de regels transparanter maakt tonen zij het resultaat van mijmering en dromen of laten ze de dag met zijn verrassing…

ik hoorde levende muziek in je ademhalen zag de huid rond je mond in een kleine lach lief bewegen en genoot je melodie een octaafje hoger de rust voelde sacraal aan in de lage middagzon waar stofjes woonden in levendig bewegen dat gevoed werd door warmte die zichtbaar in weerkaatsing steeg…

Het poëzieweekthema klopt in algemeenheid niet Het zegt: ~De liefde die begon met ’t zingen van een lied~ Maar 't kan in dit verband niet om sacrale liefde gaan Want door de jaren heen geeft heel veel jeugd ons te verstaan In ‘t zeer bekende spreekwoord dat volkomen anders luidt ~Voor dat het koor de zang inzet moet je de kerk wel uit~…

als ik dan toch onderweg ben naar zachte zanden woeste wateren blauwe bergen en dan toch beland per ongeluk misschien op een lome landweg een donker dak of een brakke boot en als ik dan toch weer op weg ben naar sacrale stilte verdronken verlangens en vergeten verhalen weet ik dan dat ik in eindigheid landen zal in bed…

we kwamen thuis toen we door het raam onze flinterdunne vervlogen dromen aanschouwden het schommeltje vergeefs bungelend aan een balk de dode takken in zompigheid vergaan een verlaten ploeg woekerende brandnetels de vogelkers die brons kleurt in het ingetogen herfstlicht de tamme kastanjes het zacht haast sacraal roze van…

een oud hemelsprookje een snipper van geruchten nooit ergens aangetroffen gewoon een concept ze staat los van ons wil je haar doorgronden dan laat ze zich niet vinden laten we het er maar niet over hebben en dan toch die heimwee naar een plek waar ze zou huizen ergens tussen het sacrale en het leven het verlangen naar een ruimte…

wij hebben de wereld weer geboren zien worden in maagdelijk ontvangen bleven sneeuwbuien urenlang hangen gebiologeerd speelden kristallen het magisch spel op wie zal jij vallen gaan wij inhaken of elkaar met een lach in smelten vermaken bijna sacraal hebben wij het buiten betreden in sporen van heden een schietgebed…

Nog eenmaal de waarheid maar dan onder de mensen zonder sacrale bestemming van egocentrisch paternalisme het verre geschitter van een ster misschien al lang in tijd verdwenen dromend over een opperwezen een niet bestaand dilemma de natuur van taal, en zijn communicatie eindelijk door het individu aanvaard als eigen kracht van innerlijk…

Van niets te leven dan van de zucht naar die waarachtige schoonheid in het tijdswiel van de geaarde ziel tot humus voor de toekomst te vergaan waaruit een purperen maan hem uit het verleden baarde in een sacrale metafoor en in het daglicht vergaarde in de fluistering van stemmenrijk en vanuit het bladerdak, van eigenwaarde…

niet dat er een god was die zich met de mensheid bemoeide een deken van sneeuw verborg muizen en land hij hoorde de zwarte vogels de trekvogels waren allang vertrokken in het najaar had hij hout gehakt voor de winter hij geloofde heilig in de magie van de zwarte vogels boven het bevroren land en in het sacrale…

straten van Nara de vrije herten ze steken over bij aangelegde plaatsen de stad is van hen snuffelend op zoek naar zaken van hun gading al het eetbare ze worden verwend boodschappers van de goden werden brutaaltjes hebben alleen oog voor steeds meer hertenkoekjes de sikaherten slechts shika sembei voor edele boodschappers het sacrale…

een dame welt een erudiet verhaal in zinnen met de zwaarte van decreten ze roemt zijn bundel voor de zogeheten lichtcryptische benadering van taal vervolgens wordt zijn schrijfkunst uitgemeten door critici in termen: magistraal, vernieuwend, vol mystiek en haast sacraal hij krijgt het keurmerk ‘kroonprins der poëten’ de dichter hoort het…

Weer eeuwenoude wonden openrijten Door het gebrek aan tederheid bij lust Het is vaak aan onwetendheid te wijten Veel mannen zijn zich er niet bewust Hoe vuur in de sacrale chakra blust ´t Ovariumpaleis wordt dichtgesmeten Weer eeuwenoude wonden openrijten…

' Jouw laatste loodjes met Heil'ge eindstreep in zicht Tweehonderd kilometer Met finish op de Bonke* Voor 't sacrale kruisje *Formele naam van de finish-vaart!…

ik keek je aan voelde de klink je opende een hand als duizenden en liet me zonder drempel binnen gaan de ruimte was sacraal in vleugjes wierook droomden heiligen hun beelden in een eeuwenoud patriarchaal ik zag de doopvont waar mijn moeder stond een priester om de kinderen in te schrijven goot heilig water over generaties jonge…

het meisje dat haar hond uitlaat, de met tekens bekalkte muur vol sacrale rust. het speelrek is een fantasie, waar je tegengesteld aan de aarde kunt hangen. het uur is een bal van schelle vogelstemmen over de daken en een zachte gift voor de man die zijn brommer start achter de schuur.…

Het bed van sacrale dromen opgebroken tot knietafel van boetvaardigheid in scherven van licht druipend op de wanden van zijn cel doopt hij zichzelf als onbestaande drie tekens als zwarte schaduwen afgetekende tralies op een zware deur het geheimschrift kiert er tot in de gangen het gaat er onuitgesproken over de tongen er waart een duister…

niet van schrikken, van inborst ben ik zachtaardig en fijn besnaard, als je me wil kennen op den duur, om zich te keren naar mijn aard, integreer als rechtschapen buur in uw geboorte grond maar in kleine potten wortel ik niet gezond, wat indruist tegen een vrije cultuur, dan nodigen wij u uit voor een kopje netelthee, gebrouwen op een sacraal…

Ja zelfs Homerus liet wel steekjes vallen Ook mij werden wat missers niet bespaard Ik heb het nog niet eerder aangekaart Maar nu ga ik bazuinen laten schallen Houd op met ieders leesplezier vergallen Taal moet met spoed sacraal worden verklaard Ja zelfs Homerus liet wel steekjes vallen Ook mij werden wat missers niet bespaard Poëten, gij literatuurvazallen…

Sacrale blauwen versmelten met grond, dalen naar benden engelenveren, metalen schubben. Daar sta je dan: oog in oog met het beest, zijn naam is Ontmoeting, ook wel Doorgaan. ------------------------------------------------------ Uit: 'Straatvluchter', 2002.…

Door de hagioscoop kan licht toetreden, maar het venster kan ook bedoeld zijn om kerkbezoekers zicht te geven op voorwerpen, handelingen of het sacrale binnen de kerk.…