Alle inzendingen over saudade

Ik heb zoveel herinneringen, Als blaadren ritslen aan de bomen, Als rieten ruisen bij de stromen, Als vogels het azuur inzingen, Als lied, geruis en ritselingen: Zoveel en vormlozer dan dromen. Nog meer: uit alle hemelkringen Als golven uit de zee aanstromen En over brede stranden komen, Maar nooit een korrel zand verdringen.…

als bij een fado de zoete klacht over het noodlot onbestendig het verlangen naar een tijd van zonneschijn in blijde harten... nu de nachten het geluk verduisteren rest slechts het luisteren naar een lied van weleer…

jij sleept me mee in al jouw triest naar de kade van weemoed waar het sterven steunt het o zo wankel gaan door en door getransponeerd naar mijn ziel die tussen de snaren hangt ik hoor je tonen drijven over de tranen van de Taag en tussen de voegen van Alfama waarin ik mijn eigen Fado huil…

Saudade, voor altijd weten dat men nooit meer een kind zal zijn, eens van een adder gebeten en tot de dood brandt het venijn. Razernij, maar geen ontfermen en voor elke vreugde te laf; wel zingen, maar dierlijk kermen, en wel dansen, maar op ons graf. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

De voortlevende geest die de tekens van de saudade leest. Levensverdriet in heimwee naar historie, dat nog bitter meeneuriet met de muzikale glorie van een fado na een feest dat meeslepend is als een bondgenoot van een weemoedige geest.…

"Eeuwige toeristen van onszelf Geen landschap is er dan hetgeen wij zijn Wij bezitten niets, niet eens onszelf Wij hebben niets aangezien wij niets zijn Welke hand zal ik uitstrekken en naar welk universum? Het is niet van mij, maar dat ben ik"…

werpt mij op de Praça do Comércio als een offer op het altaar van de Taag zij spreidt haar zwarte kleed over mijn schokkend lichaam uit haar stem heft aan in schoon gezang en kerft als vlijmscherp mes de fado in het hart saudade en genade haar adem streelt en fluistert; jij wilde toch zo graag?…

De ongenaakbare oude zee zal niet met je dansen In zilte nevels danst zij weg met de geesten van de dood Haar rusteloze danse macabre met donkere despoten van de nacht De wind blaast onweer in de wolken strijkt over het hart van de storm De oude gulzige zee zingt van zwarte diepte Van saudade dat vreemde verdriet van zee en…

ze mijmert in een huis van glas waar de dag in zachte tinten vervloeit de laaghangende wolk het zonlicht weerkaatst de lucht aan het donkergrijze water raakt de azure zee het schip op handen draagt de tedere takken van de plataan de westenwind weerstaan ai solitas ai saudade weemoedig zingt haar bitterzoete…

( Saudade 2, groet uit Lissabon )…

vulden zij zonder eind tijd of vaste vorm gedachten met water en hun dromen met saudade? voelden zij de vervoering van het leven? zagen zij het vuur aan de nachtelijke hemel? wisten zij van tirannieke goden elementen die altijd gaande zijn? dat oneindigheid slechts water was op het rusteloze vuur?…

Pijn is een grenspaal soms een hek, soms een muur waartegen ik soms leun vrezend voor mijn leven Ik kan alleen nog zingen voor mezelf, om niet te verdrinken in blues, mijn stem omhoog laten klimmen en blijven dansen zolang ik niet dood ben Liever zweet en stink ik van ellende dan dat ik niets doe en verlangend en droevig zuchtend…

Pama Saudade 5 ( Adios Lissabon)…

De dichter wendt het slechts voor, hij veinst zichzelf door en door dat hij voorwendt zelf de pijn te zijn, een gewortelde gevoelde pijn. En zij die lazen wat hij bedoelde, zich invoelt in de gelezen pijn niet de twee waarvoor hij geleden had daarin ook de hare niet kon zijn. Hij rijdt op zijn rails in 't rond,tot groot vermaak van…

Saudade 3 ( de heimwee van de ziel )…

Fernando Pessoa Saudade 4 ( Gevormd in Lissabon )…

homerisch verhaal Waar marmer in duplo zich richt in het zenit waar eerbied woont tussen plicht en geboden daar zetelt in 't midden de tempelgodin verheven symbool aan Aegeïsche kust * Lichtjaren later dat andere Eiland de kust van Iberia aan de oceaan klinkt een heldere fado zinkt de zon aan het eind van de Taag in het water saudade…