Alle inzendingen over schim van jezelf

Pijn maakt je wezenloos het laat je achter als een schim van jezelf.…

van jezelf…

wanneer je weer eens bent gezwicht voor liefdes schrikbewind als je door subtiel bedrog het hoofd op hol hebt laten brengen die dan later leugens blijken heb je dan al eens overwogen dat je misschien keer op keer enkel jezelf hebt bedrogen of blijf je voor jezelf een transparante schim…

Je kent je eigen schaduw niet meer hoe je leunde tegen een boom keek, naar het neergelegde beeld mijn droom, mijn mooie droom je bent een glazen twijgje nu de zon schijnt bijna door je heen een schrale schaduw aarzelt alsof het lichaam reeds verdween.…

Je brief vond ik in de brievenbus verfomfaaid door regen Ik vond 'm zwaar wegen de woorden als stenen op m'n maag Door het schrijven van de brief had je onenigheid -voor jezelf- opgelost Ik zag je -diep verborgen- in je kraag de straat oversteken Na weken.... geen schim van je te zien misschien?…

Het is donker De wind waait Er glijd een schim, een schaduw over de muur Het hele huis is in diepe rust... maar de schim, de schim kruipt verder en verder Gekrijs, gemiauw... De kat heeft honger…

ik schaduw droevig langs bergen alleen sluimer in de mist dwaal rond mijn geheimen dragend gewond, mijn hartzeer zwaar als steen nachtwolken varen van de hemel heen waar het enkel stil is mijn ziel vliegt uit waadt in eenzaamheid door een wolkenmeer verslonden versmolten in het blauw weent de aarde mij in herinnering…

ik bewoog nog eenmaal mijn handwarme glas keek met weemoed door het gebladderd venster het raamwerk begrensde mij met dat wat was achter in mijn diepe tuin bij het bouwvallig priëel zag ik nog haar schim langzaam verscheidend in een duistere kim ik draaide me om, nam een laatste slok onder de dode schemerlamp, begroef daar mijn…

In de schaduw van de dag is het stil en donker. Als toeschouwer van het leven sluit ik mijn ogen. Gevangen in een web van angst onder een nevel van verdriet voel ik mij eenzaam en leeg. Ik adem, maar ik ben er niet.…

vogels verlaten mij uit volle borst zingend vliegend richting de zon laten ze mij hun schaduw…

Hij staart in de verte, zonder werkelijk te zien zoals, een schim zonder enig gevoel.…

Een schim komt uit het duister, een hand rust op mijn hoofd. Toen het slissende gefluister, het licht ging uit, ik was verdoofd.…

Je bent als een schim in de mist zoals je daar ligt in de kist ben jij het wel jouw huid strak gespannen en gezicht zo anders kom, praat met me , stel me gerust zeg me " ik ben het, ik rust" ik laat je dan even maar daarna toch zeker ben je niet meer dood braak je het uit ga je leven volgens afspraak.…

De dood De schim De dood staat overal tussenin De dood behelst het leven De dood doet leven geven Tussenin De weg De betreding Van je geest en je ziel Het komt Zoals een engel die naar beneden viel Zij leert je het leven Als kostbaar gebaar Waarheid weten Is onbereikbaar Is alleen daar Voor wie weten wil Voor wie gelooft Is het leven…

Het is de schim van wie jij was, wanneer je in mijn armen ligt.…

De trein kwam langzaam tot stilstand, door de donkere ruit van de coupe, zag ik een schim Een schim tussen vele anderen, een schim die mijn hart direct herkende. Ze stapte uit als in een droom; donker en statig Een droom die werkelijkheid was geworden…

Die mierse zondag nam ik, je trapte me onbesuisd en ongesuikerd m'n comfortzone uit, de trein naar het Poolse oerbos. Onderweg Dostojevski’s badnotities lezend, telde ik zielen en dorpsoudsten, dutte ik kadansgewijs in en droomde van wolven in Bialowieza. In Bielsk Podlaslki, mijn ziel leeglopend In een plasje bier op het stationsbuffet…

op eigen tenen kunt gaan staan Naadloos wervelden hun lichamen geluidloos door de zwoele nacht tot ze stuitten op een bankje met een schim starend in het water ~wordt vervolgd~…

Ik gun mezelf een frisse bries Met zuivere lucht, veel zuivere lucht Ik zou gaan jubelen en juichen Mijn armen wijd Ik zou de frisheid naar binnen zuigen En ik zou huilen Heel veel huilen Ik zou huilen Tot ik niet meer kon Ik gun mezelf een open veld Met bloemen, heel veel bloemen Ik zou gaan huppelen en hollen Mijn benen in de lucht…

het onzegbare slechts te duiden als schim van wat voelbaar is…

Ik leef maar voel het niet ik zing maar vorm de klanken niet ik vecht als een schim in een stralende schaduw altijd zoekend naar het geluk in mijn verdriet…

afgebrokkeld vreet elke minuut zich vast in de aarde grijze sporen stijgen weerloos tot stuurloze, ontwortelde kreten in een effen blik vol regenslag uitgeteerde wangen kronkelen in vergane dromen schuren langs meedogenloze bomen wanneer tussen morgen en avond de dood waait in verzegelde ogen en zich opsluit in een droge mond…

herhaalde daden werd gedwongen, is het moeilijk te verklaren wat Achilles en mij zo hebben verwond, tot welke soort ik hoor of uit welke ruif ik werd gevoed weet nog immer niet en moet ervaren wat me het meest bekoord,als vogel uit het lot of hand z’n nest beschrijft op smalle rand van z’n bestaan, houdt de schaduw van mijn schim…

Op een zwoele zomernacht bezocht ik haar languit lag ze in het gras ik was jong en onbedreven moest drinken haar meegebrachte brouwsels opdat ik niet meer op zou staan dan sloeg ze me ik ging gehavend heen en steeds maar weer terug zocht haar in het gras maar nooit vond ik niet eens een schim van haar…

Geloven doe ik in een tijd Periode jaren samen Tijd leert mij dat niet alles, niets echt voor eeuwig voor altijd is Hoewel wij soms best flink botsen Is onz' liefde waarlijk oprecht Zonder jou ben ik slechts een schim…

Ik ben een schim in het ochtendlicht. Als een schim heb ik een bestaan. Beschouw ik op een afstand het leven met een lach en een traan. Mijn hart klopt voor het gelijke recht. Ik zoek de waarheid waar hij niet wordt gezegd. Is mijn leven niet ongelofelijk saai? Ben ik een lafaard die om de waarheid heen draai?…

Schaduw Gevangen door schim en schaduw, omfloerst met nachtelijk licht. Ze lopen en praten samen ineen geregen verstoren ze de nacht. Voel me als een spin gevangen in zijn web het heeft me in zijn macht. Als het ochtendlicht gloort zullen schim en schaduw verdwijnen in de dageraad.…

Niet meer dan een schim.…

Zal er iemand om jou treuren Als jouw schim opgaat in duisternis ? Ik zie jouw silhouet vervagen Totdat het helemaal verdwijnt Zal er ooit iemand wachten Totdat jouw ster aan de hemel verschijnt ? Je bent een schim in het donker Getekend door het leven Elke voetstap wordt weer uitgewist Zou er iemand om jou geven ?…