Alle inzendingen over schimmen

Ik probeerde hun verloren aandacht weer te krijgen, met hen mee te lopen want de meters muren leken open breed van doorgang, vol van nieuwe geestkracht Maar het was alweer de lucht, ongrijpbaar als de tijd verdwenen in seconden spinsels in een rij aaneengebonden die ik dagelijks verbeten nastaar Bij het zien al, lijken ze te vluchten werelden…

als schoonheid in de nacht valt zicht verschrikt raakt door aanraking zelfs schimmen de herinnering niet vermogen en het zoeken naar steeds wordt bedrogen blijft een lied haar woorden zingen tot zij zichzelf hervindt in een nieuw verhaal…

Maar ze worden niet meer bereikt het blijven gedachten vergezeld door schimmen uit een vroegere tijd.…

Door de stille straten van het kleine stadje waren wezens rond vinden slechts koude en gesloten deuren op zoek naar warmte Gevangen tussen dag en laatste uren nacht figurerend dominerend in een vale schouwburg tussen schijn en zijn De schijn van schimmen zonder verse schaduw verdwijnt pas uit zicht als de zon verschijnt aan de grijze…

ik pluk de schimmen van het verleden de zoete geur nu nog zo sterk dringt in mij maar...kan niet blijven langzaam doet de tijd zijn werk…

De ketting is onfeilbaar maar doorzichtig als glas De schimmen in mijn hersens zijn waarheid gebleken. ----------------------------------- uit: "Door droogdronken dromen"…

zal ik weer doen wat ooit gebeurde en zal jij zwijgen als nu de beesten aan mijn bed die ik, voor rede aan de kant gezet met geweld verscheurde Want als ik mijn ogen sluit en luister voel ik hoe je zachtjes grient 'het is niet eerlijk, waar heb ik dit aan verdiend' starend in het grauw oktoberduister voor een onontvangen schouderklop…

Vanachter glas klapperen vleugels warme uren weg, ik zie ze duiken zonder vrees en met gevoel; de duiven die de tijd aanvechten. Vanachter glas praat de straat geheimen uit, onsamenhangende geluiden waaien om elke hoek. Vanachter glas werpt het licht zonnesteken richting de zich in grijze gebouwen hullende mus, mens, gevangene en werkmier…

is er geen weg terug Wie bepaalt het algemeen belang, achter ons rug We kenden grote glorie We bereikten ongekende hoogten, in menig wereldrijk Wie bestudeerd onze historie, zoekend langs alle slijk Komt tastbare wijsheid na vele eeuwen op haar plek terecht Zullen we eureka schreeuwen wanneer de vrede is beslecht Rest er meer dan schimmen…

ik sta op een veld van schimmen overwinnaar over de leegte.…

je vinden lukt in stilte als mijn geheugen onderduikt in zachte mijmerij of in de nevel die in flarden schimmen brengt van jou en mij…

Schimmen wazig en grijs in flarden van mist tussen hemel en aarde. Van begin tot het eind doelloos dwalen ze rond tussen de nevels gevangen. In een schijnwereld op zoek naar een rustplek tussen hemel en aarde.…

de mist raakt mij beneveld straalt het park en ik zie elfen dansen kabouters op een vliegenzwam de heks en de bezemsteel het leven een sprookje zoals het mij verteld werd de wind waait flarden de zon lost op en ik blijf met mijn verleden zitten…

ik zag ze gaan schimmen in strakke oplichtende kleuren voor ontmoeten geen plaats alleen de pluizen met wollige gebaren klampten aan dan stlde de beweging kleuren werden minder fel in een zacht maar warm verleden herkende je nog namen van schermgrootheden de meesten zijn vergeten zij konden niet alleen van applaus…

Ze kwamen en gingen, namen niets mee dan hun afdruk in stilte. Ik bleef achter en verloor mezelf in hun schaduw.…

de schaduw achtervolgt mij als zij een oogje op me heeft ik loop daarom het liefst in duisternis mijn hersenschim en ik rusten dan, ongedwongen, in de avondgeest…

Zijn het mijn walkuren of jouw schimmen die mij de rust niet gunnen om de kwetsuren van de nacht te weerstreven? Verzuurde woorden in duistere graven waaruit de ochtenden zich laven.…

Elke dag zie ik schimmen Overal, in de mist De mist vertroebelt verstrooit, vervormt en verwart Een licht verscheen Schimmen vervaagden Door de mist kwam een wezen Als een god, als een mens Een mens geraakt door god Ik zie haar en ben gevangen Nu zit ik vast Tussen de vage schimmen Kijkend naar haar Verlangend Verlangend naar…

Bijna eentonig op dat moment na Zo zijn de schimmen van mijn hart.…

De schimmen van de straten Accentueren de duisternis van De nacht. Het fluisteren van de Stemmen versterkt het mysterie Van wat mogelijk komt en nimmer Wacht. Mijn nachtelijke dromen Zien op naar de hemel ogen, Fonkelend in de duisternis van De nacht. De schimmen van de straten Fluisteren onhoorbaar zacht.…

Zwoegende schimmen verdrinken in hun waanzin tot de morgen komt…

In het neonlicht komen en gaan er schimmen -- Meisjes in de nacht.…

Schimmen Ontheemd ben je, vervreemd raak je, geïrriteerd word je, verbolgen doe je, en dat allemaal omdat je niet meer begrijpt, waar men het over heeft. Af en toe praat je over schimmen in je hoofd, je wordt er angstig van, we schoppen ze samen weg en lachen erom. Als ik bij je weg rijd huil ik, machteloos doelloos.…

flarden morgenmist verhullen trage schimmen na donkere nacht…

als de schemer valt ontsluiten rode schimmen de deur naar morgen…

duistere schimmen in koud hout kraken kraaien de heldere nacht…

Storm die Door mijn Hersens Jaagt op Schimmen die Ooit woonachtig Waren in de Mens die Ik Genoemd werd…

in het voorbijgaan aan het venster glimp van vervaagd verleden verbleekte silhouetten vervluchtigd tot schimmen in de verstreken spiegel van glas…

zij laat het licht aan voor de angsten voor de schimmen op de muur haar deur dichtgaan voor geluiden voor gevaren elk uur haar ogen open voor de dromen voor de stemmen in haar hoofd haar tranen lopen voor de schaamte omdat niemand haar gelooft…

ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten nog sporen zijn evers verscholen in ‘t groen vaag hoor ik gevloden schimmen…