Alle inzendingen over schimmig

Verlaten geesten dwalend over verre vlakten. Dorre weiden die dorstopwekkend uitdagen. Enkel dwalende herders weten waar ze moeten zijn. Schapen die lijdzaam volgen naar de bron. De honden dartelend naast de mannen die hun dagelijkse routine volgen. Schreeuwende vogels hoog in de lucht, arenden loeren naar een lam. Mist flarden trekken…

Laatst heeft een man in Hoboken Met het spiritisme gebroken Eerst was ie nog blij Als zo'n geest soms iets zei Nu ziet ie echt overal spoken…

Schimmige spoken door nevel ontstaan angstige kleine wereld daar kijk ik tegenaan. Ondoorzichtig gordijn kleine wereld geworden zonder uitzicht ogen die kijken doen pijn. grauw betonnen muren nauwelijks waarneembaar ergens schemerlicht tranende ogen turen.…

sprintend jachtluipaard schimmig door het hoge gras spelend met zijn prooi…

Schrijven over niets Woorden verdwijnen in lijnen Letters vervagen tot schimmige streepjes Wat rest is de leegte De stilte Niets…

de passen waren afgemeten alsof het gaan structureel verbonden was met ons bestaan voor zwierigheid kul en vreemde strapatzen bleek er geen ruimte te zijn hun vertoon schermde schimmig en incidenteel ontsproten aan losbandige geesten die keten belangrijker vonden dan orde en rust in ons al zo saaie burgermansleven het was niet…

met afkeurende blik keek ze op hem neer vers gebroken scherven stonden rechtop in het tapijt hoorbaar was het bonken van een hart, terwijl koud zweet langs zijn rug naar beneden gleed schichtig flikkerende kaarsen waren stille getuigen hij slikte toen het klikken van haar hakken wegstierf…

Ik dacht dat ik viel voor een schim - ze liep rond met ogen die naar mij toe gesloten waren, maar na een seizoen vol stormen en zwarte wolken die keer op keer hard hun hart uit huilden, wist ik mijn ogen uit gewassen in diepe vennen vol van liefde voor mij. Al die tijd was ik het spook geweest en al die jaren had ik die vrouw…

Vanuit de diepte van gekweld verlangen dwars door de stille tranen van mijn geest zie ik een licht in het zo schimmig duister een licht van dankbaarheid voor wat jij bent geweest…

schimmigheid Menig boomstam open gereid Het drama spreekt zich uit Hij schreeuwt luid…

Dementie Verval verschaft zich toegang tot mijn brein zacht maar onverstoorbaar wordt een deken van vergetelheid gelegd, zoals sneeuw het landschap tot in alle holtes toedekt zo schimmig ontoegankelijk is mijn "zijn".…

Levend helder in schimmig blauw stromend door ongeziene velden zoekend naar lager gelegen oorden verplaatsing van geërodeerde elementen voeding voor vruchtbare flora Aan de einder evaporerend met de zee…

zachtjes prevelen stokstijf staan dit is te mooi om te beschrijven te duiden wat het met me doet laagjes stilte beheersen mijn hart het wordt me gegund drijfveertjes, een flits in een schimmig bos maakt een glunder in me los…

De koersen dalen ook weer eens een keer En of ze blijven dalen is nog schimmig Het is in Rusland grimmig (zeg maar Krimmig) Dus: crisis nummer zoveel ongeveer Nou ja, bij die berichten en die beelden Voelt steeds meer aan als relatieve weelde…

wat is een mens nog waard schimmig wezen van zichzelf oorverdovend doof voor dood gewoon leven niet gewoon stemt hij af op valse tonen die gewelddadig zuiver klinken zijn eigen stem niet hoort uit vrees stilte te begrijpen…

Hoe Elsevier een 'Balkanpartizaan' met in zijn borstzak schimmige connecties liet plagiëren, maar zonder correcties, tot een z'n eigen tekst bij hèm zag staan en hij, verdacht van eender déjà vu, zijn Waterloo vond bij Nieuwe Revu…

De stroom van vluchtelingen werd gestuit Dankzij de schimmige Turkijedeal Het mes snijdt aan twee kanten (door mijn ziel), zoals het eufemistisch wordt geduid We hadden van ’t verleden kunnen leren dat Turken steengoed zijn in ‘t deporteren.…

Er blinkt een mes van twintig centimeter, het zwerk is zwart, het schimmig noodlot gluurt. Al was het dan, citeer ik: “in de buurt”, een duister, naamloos kwaad bedreigt Jan-Peter. Laatst, toen hij in de buurt was van Roermond, liep dáár ook iemand met een snoeischaar rond.…

De schoorsteen staat gereed op de kapel En die wordt weer gevuld met kardinalen Zij gaan de pauskeus in conclaaf bepalen Een vroom getoonzet schimmig pokerspel Als uit de pijp straks witte rook zal stijgen Zal iedere prelaat krampachtig zwijgen…

Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

De lucht is puur en zuiver in Davos Een prima plek om heerlijk te gaan kuren Vol energie gaan in de avonduren Na saaie meetings alle remmen los Er is geen tijd voor schimmige complotten Men komt hier om een potje te ravotten…

Schimmig is het heden duister het kort verleden mijn liefde beukt de gladde helling dromend likkend aan de top van het eens gewenste heden De verdorde rozen met gekromde doornen rollen in zilte tranen ongevraagd door de kille vallei van wat eens was liefde Het kan niet zo zijn…

Blauwend vuur water stuk getrapt schoeisel stof van de weg waar aan de nacht pijnlijk kleeft schimmig rookpluimige bossen mollen die kruisen het bloemrijke mos boomstille stap vissen en vogels gooien mijn richting los…

Soms vertoef ik tussen twee gestaltes door vandaag en morgen het voorgeborchte de metamorfose geheel alleen verbonden een schimmige lijn dat het zich afwikkelt en zichzelf op de buik schrijft en streept het dan door als een loden tong die van onafwendbaarheid spreekt dat het sterft en wat dode dingen met zich meeneemt…

zal ik liefde wezen het voelbaar verlangen in jouw nooit verdwenen lach die intense begeestering van schaduwtranen in het tastbaar gemis van de herinnering waar schimmige zielen verweven door elkaar hun duister verleden achterhalen en zij bevrijdt in zinderend verlangen de eeuwigheid proeven hun laatste kus…

uit grijsgrauwe regenluchten klettert het kille lentewater langs de beslagen vensters druilt een schimmige wereld donkere stemmen van de storm fel stoeiend met het prille groen een intieme morgen met warmte en geur een adagio van mozart een dagje gevangenschap het leven is niet onaardig…

Wakker in de kleine lichtbron van diversiteit niet-rationele drijfveer, ben jij daar van onzichtbare geneugten ik, zaadje in een hersenpan geniet van eenvoudige dingen die me in vreugde laten zingen over duisternis, die mij heeft ontdekt tijdens schimmige uren van verveling voordat de liefde mij bezoeken komt in het schemerland.…

Een apathisch zwijgen Een wegglijden in mijn lichaam Een langzaam haperen in mijn lijden Een schimmig doodsbeeld wil me verleiden Mijn pijn graaft steeds dieper in een bodem van tranen Met elke stilte gaat mijn pas vertragen en tekent wanhopige lijnen op mijn gezicht De nacht lokt me met haar verblindend licht…

ik weet je in het ongewisse zoals er zoveel schimmig is of grillig in de tijd de aarde onbetrouwbaar is vergankelijk de lieve vrede wazig voorzienigheid alles willen weten maakt onzeker achter mijn vraag ligt altijd weer een vraag verzoen mij daarom vaag met je afwezigheid vertrouw maar op het leven…

Schimmige nevel boven zand dempt het geluid van verheven gangen op het door mens verlaten strand stilt mijn drang naar ongeremd verlangen Op de grens van zee en land glanzende manen als met parels behangen vloeit schuim als grof geweven kant word ik door rijkdom bevangen…