Alle inzendingen over sidderen

In de herinnering aan de overledenen schuilt vaak de siddering van je eigen vergankelijkheid: zelf niet meer herinnerd te worden Daar moet je ook uitermate bij je leven je best voor doen want eenmaal onder de zoden kom je echt, nooit meer boven het groene maaigras uit!…

Een siddering ruist Als zachte werkelijkheid In boombladeren…

eindeloze verkwikking laat me sidderen.…

Zo weinig verdiende ik de wondere vreugde Van je voeten die mijn weg verlichten, Dat ik er nog van sidder, in tranen haast, En voortaan nederig blijf, nabij zoveel geluk. --------------------------------------------- Vertaling: Julien De Mey.…

Nu blijf ik ver, met doffe pijn, Sidderend voor gevaren.…

Met veel esoterische gedachten alom, sidderend van angst; het is effenaf hopeloos.…

Ze vindt het fijn Ze voelt zich er machtig door Tranen Glijden langzaam over haar gezicht Een siddering Een siddering van angst Ze kijkt naar haar lichaam En ziet de rode strepen Rode strepen van macht...…

Zij zullen sidderen, als zij verstaan, Met welk een marteling van hartepijnen Ik zingend door het Leven ben gegaan.…

Zij zullen sidderen, als zij verstaan, Met welk een marteling van hartenpijnen Ik zingend door het Leven ben gegaan.…

Een siddering loopt langs zijn flank.…

mijn aarde roert zich sidderend en bevend ondergrondse spoken blijken springlevend ooit niet behapbaar in duisternis verdwenen nu genoeg draagkracht bij daglicht verschenen…

jij ligt hier zo zacht in diepe rust en het lijkt alsof je mond lacht ik haal je aan en jij geniet spontaan met een siddering die reikt naar mijn vingers in je vacht…

De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren in kettingen en snoeren; de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren, doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren en stort ze allen neer, de wankelbaren.…

over een klap in je gezicht het leven heeft wat aangericht heeft je doen sidderen in je element de kanker die signalen in je lichaam uitzendt het vreet je op je lichaam wankelt de genezing moet komen als een hemeldaad zodat voor altijd vernietigd wordt het kankerkwaad…

Het wordt erger met de jaren in plaats van dat het slijt dat verlammende gevoel van geconcentreerde onmacht De siddering in mijn lijf herken ik van iedere herdenking De ingedikte tranen van verstopt verdriet 4 mei 2008…

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

een zoon hangt zich op kan niet méer verdragen beelden tonen sadisme een moeder toont moed door te vertellen over de hel van het Russische leger als officieren afwezig zijn sidderen dienstplichtige soldaten door dronken waanzin…

bij het zoete licht van de hemel dat zij als voorbestemd bejubelen slenteren beiden samen met de liefde en onbeheerst verlangen langs bekoorlijkheid verder net zolang tot genot hen sidderend vleugels geeft…

zo wreed is de zee als ze bulderend haar woedende vloed tot aan de dijken jaagt waar ze stukslaat als het klappen van de zweep op sidderend vlees van beurs lichaam de zee neemt en verslindt paait en behaagt slokt op en ontlaadt zo veel is de zee…

rondom de regenbogen innerlijke ogen stil en bewogen schrijf ik met sidderende hand mijn kerstgroet onder de avondlamp verstart om al de ademloze smart maar sterker dan de pijn zal de lamp voor mijn voeten zijn dat in een dorstig dal gevuld met olie voedt…

aan de verste rand van mensenleven aan aarde en tijd onttogen als de droom zijn diepte bereikt vliegt in de pracht van zijn vlucht een zwaluw tegen het raam ingenesteld in weke aarde een korte siddering pijn en poëzie in het kleine vogellijf…

Vochtige ramen boven rode ornamenten weerspiegelen de wereld in een waas IJzige sidderingen blussen vurige tongen die gretig likkend het fort belagen Overeind gehouden door resistente muren waarachter de inhoud gereinigd wordt…

donder maakt me wakker regen vertelt me hoe ik me vandaag voel mikkend op het ene voorval fantaseerend over vroeger sollende gedachten overspoelen me lakens vallen van me af sidderend als een slang begeef ik me naar jou maar... donder maakt me wakker…

laat mijn woorden dan bij maanlicht van sneeuw zijn een siddering, een beetje wonder zoals zilverglans, mild in bomen het onbekende dat zich over het leven buigt; een vinden of ontwaken in trillend teder en in dromen wij samen in witte kruinen de engelenvleugels tegemoet…

Vrouwe der Vanir, Freya, verleidster, Schoonste Schone: Ik bid U, zegen mijn bed, breng vlot orgastisch genot, laat mijn lijf lief sidderen langdurig met lust gekust. Schitter, oh Schat, schitter met uw sensueel seksjuweel!…

liefde witte wolken een heerlijk bonzend hameren in het diepste van je hart door heel je lichaam sidderend met een onnoemlijke kracht liefde grijze wolken de leegte, bestaan in het ijle een onrustig, dwingend gevoel wachten op het aankomen droevig en wanhopig om de leemte...om niets…

Als ik aan je denk Dan hoor ik je lachen Met mijn ogen dicht geniet ik van dat moment als ik aan je denk dan ben ik je armen dan voel ik de warme siddering weer Als ik aan je denk dan voel ik de passie dan voel ik het vuur ook al was het voor korte duur Als ik aan je denk Dan zie ik je glimlach Ik loop dan naar de deur En je…

ik voel het scheuren van de lucht nog voor een siddering mijn lijf heeft kunnen beroeren het broeide al langer sluimerde in stilte en zeilde regelrecht af op een ontlading -je ogen bliksemen- gedonder schudt me wakker een lichtflits opent mijn ogen en deze keer breekt het de nacht in meer stukken dan ik lijmen kan…

beeldschoon haar naam Charlot haar fruitige vormen verlinken dat mijn tanden in water verdrinken de spieren verstramd door genot siddering door streling van haar bleef bij haar komen zij speelde het klaar alles wat ik beleef in dromen ach ware dit terrein ongewonnen dan was die droom zeker niet verzonnen…

tussen blauw en wit groeit hartstocht in een sidderen van verlangen gehuld in koele lakens bloeien blossen op haar warme wangen ze is terug ze mag er weer zijn handen voelen een appel aangereikt ze happen beiden gulzig wanen zich opnieuw in het paradijs…