Alle inzendingen over slierten

Een sliert herinnneringen is alles wat ik heb al is er zoveel heden nu maar niets voorgoed gegeven - een geur, een licht, een spoor, een naam van warme dingen. Een sliert herinneringen aan zoveel mensen die ik ooit en ergens zag en die mijn wegen kruisten. Een voetafdruk, wat dromen en van verlangen zingen.…

De nevel onttrekt de koeien aan de aarde slierten herfstavond…

takken slierten sluiks als een doorleefde provo diep in depressie…

In ochtendgrijsheid sluieren slierten mist langs dag nog onzichtbaar…

Slierten roze wolken de eerste twinkeling van een ster. Schoonheid van de langzaam verdwijnende dag. Verwelkoming van de nacht met een goudgele maan.…

de ecologische hoofdstructuur nieuwe nomenclatuur Natuur Netwerk Nederland de kaart van het land ziet eruit als prullenmand vol slierten, knipsels, snippers natuur overgebleven nadat boeren, steden, wegen, bedrijven hun deel hebben gehad die snippers zijn beschermd er mag van alles niet ze zijn lang niet allemaal Natura 2000-gebied ze vergrassen…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

Ooglijkende eenvoudige zaken laverend tussen dunne slierten inkt stempelt de dichter hetgeen hem ontriefde bij het wegnemen van zijn hand heeft hij het gelijk aan zijn kant - behalve dat van de liefde.…

Een meisje op de fiets in de regen, haar blote voeten op de trappers, haar doorweekte zomerjurkje ik wilde haar wat zeggen, ik nam de natte slierten haar voor haar ogen weg, maar ze sprak alleen oud-Grieks, en ik slechts onzuiver Veluws.…

Het lijkt welhaast of ze bezwijken de sliert langer dan verwacht tevreden kan ik er naar kijken geschenken worden gebracht treurig dat ik dit niet heb geweten zo weinig plezier heb gehad bij de nazit lijk ik vergeten en blijf achter in dat donkere gat…

Prilheid verhuld achter slierten haar uitgemergeld het lichaam haar handelswaar Schreeuwende cellen spastische symptomen tiranniek hongert het lijf lege dromen De schaduw in de auto vraagt hoeveel de laatste, dan kan ze scoren dan is dit even niet meer reëel…

mijn pupillen bedruipen wanden slierten langs sporen van mijn zaad de kakkerlak die zijn weg vindt in het verkrotte pand vol slakkenmeel en jij ligt in het laatje met je gezicht nog steeds omlaag maar ik vergaar jou niet het is de aandrang onbewoonbaar als ik ben…

ik voel een schimp van liefde in de seconden na de hoop haren die ten berge rijzen wanneer het verlangen groeit tot een storm van kalmte (wees nu maar stil) ik wacht de regen en knip druppels tot flinterdunne slierten omdat jij dat zo belangrijk vindt……

een lage zon spat kleuren op het wad prijst in lange slierten rood de avond aan de einder kruipt snel dichterbij in onontkoombaarheid donker vlijt de schoot van leven met zijn nachtgezicht vergeult in droogval wachtend op het eerste ochtendlicht…

in het stralend licht op de rots zie ik mensen zonder een gezicht in het verleden en heden moe gestreden wachten in slierten van mist omgeven door ijlende schimmen met open opgeheven handen omhoog kijken naar de hemel hopen op regen die de verschroeide aarde bevochtigen zal…

Een dartelende wolk met fonkelende sterren, ook obscure, donkere slierten van interstellair stof. Dat ontsiert haar prachtig lichaam. Ik zie haar als een stoffige, gassige verwrongen schoonheid.…

de spiegel ziet mijn zee achter holle ogen tranen enkel slierten zeewier in mijn schedel ankeren verwaterd wrakhout vermolmt de herinnering aan uitgroei maar kiert naar buiten binnen rest slechts het grote geheel en ik ik at de dag die ziltig was…

demonen van de nacht hebben mijn hoofd verlaten en zijn nu stil verdwenen zonder met een deur te slaan de slierten van de morgen omringen ochtendlijk gevoel van nieuw en weer herhalen de aarzeling van sluipend licht een dag met vormeloze blik nog ongevuld en ongevreesd en schakel in een lange rij door wie mij opgedrongen?…

Je vervangt de wintertinten, in levendige slierten en linten. Een palet van lichtblauw en fel geel in de ochtenddauw. Je nestelt je tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

Slierten mist kruipen als bleke naaktslakken door de wijngaard, een druipende zon rijst op en likt de paarse vruchten van de nacht. Zinnelijk zingen rode monden onder grote strooien hoeden, gretige vingers plukken het licht en uit verrukte vuisten spat de ochtend op.…

deze kant op, zeg jij en ik volg je lijf in liefde voor later en slierten vol licht voortdurend openen handen en ik vind je adem voel je huid weet het antwoord meer dan zwijgend zonder zwaarte ook als de dag herbegint volg me, zeg ik en je streelt mijn ziel het dichtstbijzijnd…

uit het niets komen ze mij tegemoet in het ravijn dus geen ontsnappen aan ze omarmen mijn trein met wel duizend klamme slierten en ontnemen mij (de ogen van de trein) het zicht... even plotseling als ze kwamen zijn ze weer verdwenen 'de witte wieven' hier in Twente heeft men er mee leren leven (zelfs tot folklore verheven)…

nooit breekt regen de aanstekelijke lach op je natte gezicht onder de wimpers glanzen je ogen het plezier van de dag haren slierten vol dalende druppels over de kraag van je jas stapt pardoes in een plas waarvan de lachende rimpeling op je gezicht regen ziet…

Je vervangt de wintertinten, in levendige slierten en linten. Een palet van lichtblauw en fel geel in de ochtenddauw. Je nestelt zich tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

Haiku’s: Gele narcissen Op hun bleekgroene stengel Bossen steltlopers Mos tussen het gras De ontelbare hopen als rijzend brooddeeg Merel, nestbouwend Sleurt, schudt en snokt aan slierten Nijverige vent. Senruy: Jij wist dat zeker? De enige zekerheid: de onzekerheid!…

handen tasten rond in slierten nevels zoekend, vochtige ogen blikken langs muren turend, wazig hoofd schudt zich in spattend water druipend, stemmen in de mist hardop denkend waar, hoopvolle vingers beroeren eindelijk … de zeep gevonden.…

De roos die als confetti op zijn schouders sneeuwde, de slierten lang gehouden haar - resten serpentine om de leegte van zijn schedel op te sieren -, de schamele guirlande van zijn baard die de krachteloze kin bewimpelde: ontluistering die ik herken in bange ogen blikken van zelfbespiegeling. -------------------------------- uit: 'Echo…

E-tse, zei Lao-tse bij z'n soep met foe jong haj en slierten vermicelli 't Is goed voor een lang leven van mijn belly en wat ik naderhand er weer uit floep aan tao, oude wijsheid, fraaie spreuken die ik gebruik in mijn Chinese keuken…

Bedroefd verteer ik lange nachten tranen sluipen in mijn dromen die mij niets dan stilte brachten en in lange rijen komen ik denk aan hoe gedachten zich verzoenen in een baan en in lange slierten wachten om nog eens door mijn hoofd te gaan Niets dan leegte en verlangen niets geeft aan mijn pijn gehoor slechts weemoedige gezangen klinken…

Met jeugdbrand op de wangen Staat de matroos in het kraaiennest Langs de stuurboordboeg Een opgespoten stuifwolk Een massief duistere vlek Sindsdien ontwent hij aan die kolos Elegant in zijn onderwaterwildernis Met een bultrug opduikend -Het oog boven de muil- Sliert hij voorbij en tilt de vin Het gebrul plant zich mijlen verder…