Alle inzendingen over smetteloos

In galakostuum staan zij naast elkaar te schitteren vol verwachting kijken ze uit naar de intocht van de sneeuwkoningin trots zullen ze buigen…

De dinertafel, stijlvol gedekt, smetteloos -- Behalve ik dan.…

Schijn besuikerd,even bestoven,smetteloos poedergordijn.…

Mooi de zomerweg En verscholen tussen Vele bomen Een verpleeghuis Woonbestemming voor Vergeetouderen Leerplaats voor jonge mensen In`t smetteloos wit Confrontaties met aftakeling Geur van diepe wonden De dood Ontroostbare familie En toch moeten Goedkoop Jong In`t smetteloos wit.…

onderdanig schuilt het doek onder jouw vingers puur, naakt, smetteloos…

dubbel dekkende verf met een prachtige struktuur azuurblauw en smetteloos gevaar op een muur van telleurstellingen zo kijken jouw ogen me aan verborgen talent voor gebreken na het drogen komt het verbleken gevaar op afslaan van de motor van onze liefde smetteloos helder van klank was jouw woord, gevoel en gebaar zoveel liefde voor…

De sneeuw het smetteloze wit niet te beschrijven Dat onbezoedelde witte kleed niet meer met woorden te bevuilen Alleen je ogen staan vol licht…

Het smetje viel op omdat de rest zo smetteloos was, zodra de smetteloze rest troebel werd, viel ook het smetje totaal weg.…

Als ik dan mijn hoofd buig Boven het geschoond toilet Weet ik alcoholist te zijn De sluimerende toon is gezet Beschroomd verberg ik het gelaat In smetteloos toiletpapier…

Het dwarrelt het scharrelt door de lucht als een zucht en dit alles zo smetteloos wit…

wit, smetteloos wit even later leg ik vandaag af het is koud, twijfelachtig koud…

een trouwbelofte heb ik haar - geloof ik - niet gedaan even maar heb ik met haar geleefd het moet een vlaag geweest zijn hartstocht en verstandsverbijstering wellust en een fractie van genot o God vergeef mij want… ik zou niet durven zeggen dat ik een smetteloos verleden heb…

Zij schildert kleurrijke gedachten voor hem, van hem op smetteloos doek en vormen nemen aan Rond en lieflijk zacht in rood en roze en soms een enkel wit opdat hij kan zien hoe zij geuren…

Zou ik dan nu de waarheid geweld aan doen, En het verleden toch smetteloos vergeten?…

Bedek het blauw Met smetteloos wit De regels zien simplisme Elke letter speelt verhit Zijn trillend spel Niets verlet de tonen van stilte Een onhoorbaar begin In donkere kilte…

Meedogenloos Met pijnlijke precisie Fileert hij haar Huid brandend Van verlangen Naar einde Loze last Veegt met stalen Blik zijn weten zuiver aan smetteloos Laken onttrekt Het levenloos Aan leven…

De longmachine vertraagt vrolijke feiten smetteloos ver weg verbittert speeksel smakeloze papillen zuurstof sist langs me.…

Het mooiste gedicht is wat ongeschreven blijft, voor eeuwig leeg en wit ligt in een smetteloos heelal, zo zuiver als windstilte in het riet, zo ijl en hoorbaar als een opmaat rust aan de muziek vooraf… en niets daarna volgt nog.…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

Behoedzaam gierde er een storm door zijn bovenkamer En verwaaide soms het stof van jaren her Zijn kindercommunie bijbel de driehonderd paginas smetteloos wit Uitgezonderd enkele chocoladevingers als de laatste sporen van zijn jeugdige gospel…

voor mij het met sneeuw bedekte dal een vage droom van arrenslee en dennengroen de sfeer van toen een klare lucht met heldere ster maar achter mij bourgondisch feestgedruis uit het fel verlichte huis waar kerst in overdaad op tafel staat zij schuiven aan al licht verhit snel knoeiend op het smetteloos wit ben niet terug gegaan…

Deze fase is het zagen van stukken uit steen Zweet valt op de wolk in wording Poeder sneeuwt wit op sandalen Buiten waaien zaden golvend door de straten Vragen over een vervolg drijven mee naar een smetteloos huis…

Duizenden sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden En toveren alles om in een smetteloos wit kleed Een pracht gezicht, maar het veroorzaakt wel leed Zo iets gebeurt als de winter echt is ingetreden.…

Wij zetten nu voorzichtig onze voeten in sneeuw neer Niet langer meer willen we uitglijden bot of been breken Wij zetten voorzichtig schoen voor schoen De prent,afdruk zegt wat over de maten van onze onderdanen Besneeuwde paden straten en lanen die wij belopen, begaan Na uitglijers zullen we gaan opstaan: standpunt, ponteneur…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

wit spreidde langzaam haar maagdelijkheid uit over de wereld ongevraagd dichtte zij haar een ongekende schoonheid toe waarover men nog nooit met zwarte inkt over had durven schrijven niet omdat ze niet eerder zo smetteloos was geweest maar gewoonweg daar ze de woorden niet hadden kunnen vinden gelijk hun ogen blind…

Lente zal zich verkleden in een glanzend groen gewaad Smetteloos als in de hof van Eden alsof ze ter bruiloft gaat Weerkaatst ze in felgekleurde zonnepracht een betovering op het land Geen enkele parel bracht zo'n puurheid en schoonheid ooit tot stand…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

jij klopt niet aan maar glijdt onhoorbaar in een wereld vol getuigen jouw eerste kreet zal ze doen juichen als alles is geteld in weten hoe het met jou is gesteld nog wacht een snel herenigen in smetteloos wit het warme gezicht de eerste moederlijke elkaar herkennenblik…

nog is het laken wit de handen aan mijn bed zijn bruin zie zon in lach en woorden zij dansen rustig zomer in bezig zijn met mij maar als ik wakker word zijn vele bladeren gevallen gestorven in hun herfstpijn mag dan na al dat gaan de eerste sneeuw weer even smetteloos als mijn laken zijn…