Alle inzendingen over snavels

er is weer pindakaas ik heb de pot zelf geplaatst in de houder en prompt was daar 't roodborstje dat de primeur had als eerste zijn slag te slaan en met de snavel vol te verdwijnen in de besneeuwde haag om het door te vetellen zo was ik toch maar mooi getuige van 't feit dat geluk dikwijls niet meer is dan een hap pindakaas…

Koolmezenpaartje hectisch af en aan vliegend, snavels te voeden!…

zwarte zangvogel een fel oranje snavel met een gouden keel…

Opzoek in het gras wachten gulzige jongen met open snavel.…

Roerloos wachtend langs de waterkant, zijn snavel als harpoen gereed...…

Als mijn armen vleugels waren mijn mond een snavel mijn benen een staart zou ik opstijgen........ Als mijn snavel dan kon praten dan zou ik de hele wereld vertellen hoe het voelt om een vogel te zijn: vrij....…

Op de begroeide oevers klapwieken zij omdat ze niet hun snavel ongestoord in water kunnen steken. Met tegenzin op vleugels verlaten zij de grond, hun zware lichaam trekt uit zicht het donker in. ------------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'.…

Sharon kakelt ons toe op de tv Dat het bij mais -en plof en scharrelkippen Verboden wordt om snavels af te knippen Nog 5 jaartjes geduld, deelde ze mee 'Dat schiet', zo sprak een hen, 'voor mij niet op, Dan ben ik net als zij, kip zonder kop.'…

Vogels houden eindelijk hun snavel, het wordt stil, ik kan de sterren horen, en wat in de aarde wordt geboren. Nu vannacht, het hele huis ligt open, ik zit in de blote eeuwigheid, en ik laat mij door de regen dopen voor een zachte dood, ik ben bereid.…

De vogel het nut van de snavel. De snavel het nut van de vogel. De zin van kleurige wieken naar de tak van de vissende bomen. Droom standen vol notige zaden. Het kuifje dat even omhoog komt om de mens in zich te onderdrukken. ----------------------------- uit: 'Hersenmutor', 2005.…

onterecht... een dief genoemd in de volksmond, doch deze vogel neemt geen blad voor zijn snavel en krijst zelfzeker “pica pica”!…

“Kaken toe”, Riep de papegaai Die haaibaai Dus zweeg de kaketoe Hield zijn snavel toe En dacht: “saai, saai!”…

Zo'n kwetterwebstek is echt wel té gek voor wie zijn snavel thuis moet houwen.…

Ik ben een ongenode gast zit niet aan, maar op tafel Wel houd ik m'n snavel... want er valt altijd wel wat af: Kruimels van onze welvaart.…

Huismus in de heg, tussen zon en schaduwspel, pikt veel zaadjes weg, Uit een potje klaar gezet, draagt de dag ... in zijn snavel.…

spiegel nimmer zonder vreemden volière die de inbreuk van ontheemden begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken…

er zit een koolmees op het vinkentouw ietwat ongedurig te wachten op zijn kans soms is klein geluk een snavel pindakaas meegepikt uit de pot van het overleven…

Hippend met 'n takje in zijn snavel wacht hij braaf op zijn beurt moeders deelt de lakens uit prepareert het nest zoals het haar goeddunkt op deze grijze vrijdagochtend…

Hij paradeert parmantig, heft zijn snavel hoog, houdt zijn vleugels laag. En zij... zij buigt diep, zijgt ineen. En dan... prachtig. Ook merels doen het, kort maar krachtig.…

Ik heb genoeg aan de zilveren vogel die mij voor de tralies met zijn snavel, met zijn ogen groet.…

vandaag zag ik een reiger landen in mijn straat in gefiguurzaagd hout een boreling in zijn grijze snavel dit jong geluk met zoveel zorg gezaagd werd dus verkeerd bezorgd…

Zij - zij beroert hem met een pik tegen zijn snavel - teder. En haar bek in zijn bek in houding - in dekking. Ze rillen van de kick.…

Tak zo jong en groen, Ontspruitend nieuw leven, Veilig vastgeklemd in de Snavel van een duif Teken van leven Na de vloed waarin Het oude leven Voorgoed verdwenen was…

ik ben geen goede reiger ik sta niet roerloos aan de oever van een plas de vissen mijden mij de kikkers kijken wel uit hoe hard mijn snavel ook is ik kwets het zachte vlees van mijn prooien niet ik ben geen goede reiger…

Er wandelt een vrouw in het Kronenburgerpark, raven vallen aan; Snavels pikken scherp, armen weren zich vergeefs, vleugels vliegen heen; Het is persoonlijk, felle haat gericht op haar: zij, die duiven voert.…

Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

Ik ben een gier en tijd is mijn prooi Als hij vliegt, vlieg ik sneller, als hij voorbij is verslind ik hem in mijn hoofd Ik verteer het vlees van mijn ervaringen en verslijt mijn lichaam tot mijn snavel te zwak is en de tijd ontsnapt naar zijn laatste einde…

schuimende, zeebeestjes bedwelmt met parfum van zilte stilte de grote zilvermeeuw zwenkt krachtig zijn fluwelen vleugels op de adem van de winden, en schreeuwt en schreeuwt, fel en vuurrood schittert de heldere voederstip, onder de scherpe punt van zijn gouden snavel…

Hun snavel is lang, om de nectar, te kunnen proeven. Ze beschermen hun territorium fel, gebruiken daarvoor hun klauwen en snavel in het duel. Zij nemen graag een bad, in een hol blad. Kolibries zijn vogels naar mij hart.…

ze verleidt je met haar zilveren lach bespeelt je met heldere oogopslag lest haar altijd naar liefde hunkerende dorst met hoge zang kwieke snavel en sexy citroengele borst de mannetjes in de race voor de immer betoverende pimpelmees…