Alle inzendingen over sponningen

Pannen rinkelen Deuren worden dichtgeslagen Vensters trillen in hun sponning. Toch staan wij nog hier: al is het achter gesloten deuren.…

Met de deur viel zij in huis, gaf een vreselijke klap de sponningen hielden het nog maar net, als ze dat niet had gedaan, was ze met een misselijkmakende dreun ver over de schreef gegaan.…

Het licht dat zich naar buiten perst schijnt feilloos in de gevallen nacht onaangeroerd lijken de sponningen niet thuis te geven, doch ontkent de maan stellig…

heb het glas gebrand in alle kleuren van de regenboog gesneden en op lood gezet het scheppingsluik in sponningen gebed bekijk mijn arbeid van zes dagen want op de zevende mag ik als god een dagje slapen…

Je bent een schim van de liefde zie de sponningen het hout breken ik dep jouw woorden met de was in hun oren met de kracht van plenzende spanen ooit waren wij samen nooit kan de wind in het zeil dat beamen…

Kijk in een kier van dit Stoicijns hart hoor de sponningen van het hout kraken, ik stop je woorden met de hars in hun oren, met het kracht van hun plenzende spanen, ooit waren wij samen nooit kan de wind in dit zeil dat beamen.…

en dan zo-even en zo fictief dat god de namen niet eens wist sloop hij in de rode nacht als een dief door de sponningen van het duister…

zie hoe het huist danst met gordijnen nog in de sponning overrompeld door oerkracht op de schaal van richter met golven als buren blijft de bestemming onbekend met foto's nog aan de muren op weg naar niemandsland zal het neerstrijken daar waar het land hoger is zal water zich terug trekken naar daar waar het vandaan kwam…

letters liggen in de la opdat zij niet verkleuren zullen onbeschreven briefjes plakken lijmloos aan de muur in een loodrechte lijn naar daar waar de plint ze opvangt met lieve fluisterverhalen ramen openen onopgemerkt vanuit Craquelé sponningen waar nerven nog altijd in sprookjes geloven…

(deel I in een serie van vijf) Temppeliaukio-kerk, Helsinki (1998) Op het dak loopt een vogel Een struik kijkt naar samen met Vele sponningen ingebreide Ramen De Rock uitgehouwen De Church in Helsinki Gestapelde lijnen Evenwichtig in disbalans Glas, hout, koper en Steen in een gewijde Intimiteit van jaren Die waren, zijn en…

bij binnenkomst struikel ik over de eenzaamheid die her en der verspreid ligt aan de muur tikt de tijdloze veroordeling van hen nog immer voort vage ideeën schieten wortel klampen zich vast aan dat wat al even was door mufheid omarmd baan ik me een weg naar een raam dat niet vastgeroest in de sponning zit om deze met een zwieper…

bijna niet noemenswaardig maar toch net even anders doordat diegene onder die omstandigheden bijvoorbeeld een kronkelweg inslaan om meer van de omgeving te zien een thee voor je inschenken een deken halen voor je en op je wachten en, hoe kan het anders die spiegel die van de trap en niet kapot, jij die helpt hem terug te zetten in de sponning…

geulenrijk gezout, de oorsprong beeldt zich uit in kwadranten fauvistisch opgetekend door de sponning van het raster rantsoeneren, het gelijk stevent af op theater en marktkramen, de ontstemden eten honing en ik kalk mijn fantasieën op de draagmuren van de polder in mindering gebracht zijn kwelders de horigen, het begraasde land van eeuwig…

De klinkers van het binnenplein blinken zilver bij volle maan, uit de sponningen van de abdij staren lege ogen op me neer. Zwart-wit flitsen flarden van films door mijn hoofd: Nosferatu, lijkbleke maagden, een mosbedekte tombe. Rood golft de angst, schril roept de uil, ijzig wappert mijn mantel.…

In liefdevolle herinnering aan Willem Frederik van der Giessen (1923-2003) Keukentrap beladen Met spijkers en schroeven In soorten en maten, Tekening achtergelaten Op een kistje van hout - Tot op de millimeter Nauwkeurig je nieuwe plafond In de sponningen gedouwd - Je had het afgekregen, je Laatste klus, en alles Stond er…

scharnieren tussen gissen en missen het voor- het achteruit de wisselsporen van de ene na de andere tijd verloren speelgoed in een oogopslag onder getekende lucht zoveel duisternis onder onbegaanbare grond wonden en scherven uit sponningen gespat werkelijkheid vergeefsheid alles is er altijd andere tijden gisteren en vandaag…

de ramen aan de achterkant zijn tweedehands op zicht ze kijken niet op geld letten nooit op wat er telt in vogelvlucht zie je de lucht tussen de bomen in het statusloze staan aan een onmogelijke laan de voorkant heeft wel stijl ramen ogen hoog en zwart de sponning stevig in de lak aan een avenue met kak de ruiten zijn wat ondoorzichtig…

publiek met zongebruinde benen de mêlee emoties van opzwepende drift tot vertederende liefde ging de muur aan als autist die alles voelde en wist met versteende herinnering ook wij beleven de stad in de stap van de mensen hun schuifelende wensen ingeklemd tussen mastodonten die namen en voordeuren ademden waar ramen het leven in sponningen…

Maar tussen raam en sponning is de kier te klein en ook te ver, - hoewel het licht mij niet geheel en al wil buitensluiten. --------------------------------------- uit: 'Bzzlletin', 148, 1987.…

losgemaakt vraagt een hand om de steen waar wijsheid gevangen inkt in gebroken plastic omhulsel zwaartekracht test op een vensterbank lichtblauw in het raam klimt Venus richting de bovenste sponning wat figureert als een lijst vierkant schilderij vol melancholiek radio bebop muziek het anp nieuws van zes uur zo vlak voor een gesprek ergens…

ik hield vroeger al van donkere luchten, van harde striemende wind en regen die kletterend op de ruiten van mijn kamer uiteenspatte en de balkondeuren in de sponningen deed ratelen alsof ik in dat monotone geratel weer naar nieuwe wegen kon gaan zoeken en ik reizen kon naar werelden die nog onontgonnen waren, zonder dat volwassenen bezig…

Ramen trilden in hun sponningen mensen liepen letsel op, alweer ‘t nieuwe jaar is weer begonnen met opnieuw gewonden, ook deze keer! Het nieuwe jaar is reeds begonnen praktijken lopen vol met: hen die dachten te kunnen kijken maar dit betaalden met: Ogen, vingers, handen, kortom: Gelukkig Nieuwjaar, op naar……

duizenden voeten galmen in de nacht verschrikte ramen daveren bij hun naderen trachten zich te ontrukken aan hun sponning in een roes ongeremd mee te marcheren beginnen mijn benen onbedaarlijk te trillen vurig gegrepen door die vreemde kadans vertrappelen onbeheerst mijn gekoesterde rust tot ik eindelijk het verzet moe soldatesk vertrek…

Met de verkoelende westenwind waaien de stemmen mee van het strand over het warme zand het huis in Krakend houtwerk van zwellende sponningen tikken van gespannen glas Op de overloop draait het stof zijn rituele rondjes in het licht vallend vanuit een bovenraam Een deur smakt dicht en haast gelijkertijd ruziemakende stemmen de één hoog, de…

Dan het bonzen op de deur, je schrok je bijkans te barsten, konden die gasten niet bij de bel, dat bonzen, ruiten die zowat uit de sponningen sprongen. Dan kwam hij binnen, niet alleen, had een heel gevolg om zich heen, wat een festijn zou moeten zijn, werd een avond met haast een tik venijn.…