Alle inzendingen over stamelend

Toen stond zij op, zoog lucht in haar longen en riep stamelend, omdat de kinderen zongen en juist toen Jean Pierre de kamer in kwam lopen, Man, het is feest vandaag, gooi de ramen open Ga de straat op, schrijf het op elke muur overdag en als de klok slaat op het avonduur doe je best en roep het van de daken en fluister het, als wij slapen,…

in de spinsels woelt er een magere fret onder het kalken gewelf van mijn schedel hardnekkig knaagt hij aan de draden tot de stroom breekt, een schicht in het merg waarna het tandwiel van de klok stokt in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies…

naam uit hap naar de naam, probeer te happen naar de naam als naar adem, zo ongeveer: haphap, happen naar de naam, haphap niet hoesten, happen haphap, niet hoesten adem rustig in en uit, adem in en uit, niet hoesten, adem in adem in snak naar adem als naar de drager van de naam hap naar adem, probeer te happen naar adem, je moet nog stamelen…

Met woorden alleen kan je niets of niemand vangen; toch proberen we telkens opnieuw iets te stamelen, iets te vertolken want zonder woorden zijn we nog meer alleen.…

leven is een pogen vrij te zwerven hinken naar onbeschreven tijd een pogen heel dit leven iets te stamelen in simpele taal iets te schrijven…

Wie ik is Weet ik niet meer, Weet niet of het Ooit een naam Heeft gehad - Alleen mijn stem Herkent mij nog, In mijn stotteren en stamelen Word ik bekend, Word ik als mensenkind Gekend.…

't Domme hart kon enkel stamelen 'k heb je lief, ik heb je lief…

Verwarrende schreden Vertederend verwoordt Stamelend zonder reden Voor het eerst gehoord Zoekt hij naar woorden Treft mij een diep verdriet Nerveus friemelende handjes Praten wil en kan ik niet…

Tranen stamelen het onzegbare, raken maar niet uitgepraat... misschien later, maar niet nu.…

stamel ik zijn we er al dan? en kijk uit het raam of ik de zee al ergens bespeur Nee nog niet zegt de taxichaufeur.…

't Meisje zuchtte — maar, in 't einde, Zei zij stamelende... Ja! 'k Vong, al kussend, 't lieve woordje Van heur purpren lipjes af. En mijn meisje drukte 't zegel Van heur liefde op mijne mond!…

Ik heb een tempel in mijn hart gewijd Voor uwe liefde, en eenzame uren lang, In vroom vereren en devoten drang, Ben ik daar bij u, wen gij verre zijt. en als ik biddend daar mijn leed belijd, Leeft heel mijn ziele, en meen'ge zang Ruist door de hooggewelfde zuilengang, In 't statig huis van stille heiligheid. En 't was me somtijds of…

Ik sluimerde in de bloemenhof, in 't malse gras gelegen; Toen wekte mij een zwoele geur de heugnis van weleer... En op mijn moede wenkbrauwboog voelde ik, vertroostend, wegen Een wichteloze vrouwenhand, zacht strelend, heen en weer. En 'k stamelde in mijn droom: Waarom? Gunt gij dan geen vergeten? Dit weinige, o liefste mijn, is al wat…

er zijn mensen die met stenen praten op de begraafplaats kom je ze wel tegen met gebogen hoofd stamelen ze zinnen tegen een zerk maar zerken zwijgen doch de tekst op de steen geeft goddank tóch nog iets van troost…

tussen de wimpers van mijn ogen schemeren onaffe stamelende woorden het sussen tussendoor ik hoor je neuriën graag de wervelingen van de wind een weefsel van geluk ik weet: nooit zal het volmaakter zijn dan nu…

Geluidshinder lekt mijn oren uit voor het binnenkomt gaat liggen op een met voelhorens gevuld matras stamelend blijft het onverstaanbaar bezwangerd door ongrijpbare prikkels rijp voor een legende vroeger loog hij nooit.…

mijn zinnen trillen oer vol beven en verwarring o jongeling, ik stamel: "rozenschijn en manengeur" verdwaalde dwarrelwoorden bedwelmde strelingsmompel o, minne's fluistering: "rozenschijn en manengeur"…

rond haar ogen groeit overwinning zij tilt haar zomertop op en vangt het licht dat valt op het volmaakte ze ontkent de weemoed in mijn woorden ik stotter stamel sterf als een duikend duiveltje heb ik te lang aan het hazenpad gewoond…

nadat ‘waarheen…’ mij stamelend ontsnapt blijft enkel onvermogen. nu lange monologen zijn vervlogen kijken de honden op, herkennen dit als simple waste of time.…

tweeduizend jaar ben je adembenemend jong je kinderlijf tachtig stamelende centimeters lang…

Ik stamel jouw woorden maar voel me berooid want toch steeds keren zich onze ruggen als wij weer de volgende afspraak pluggen.…

Ik stamel jouw woorden maar voel me berooid want toch steeds keren zich onze ruggen als wij weer de volgende afspraak pluggen.…

de gezichten van poreus porselein zoeken zacht de nabijheid van elkaar het aarzelend beroeren van de breekbare handen om die ene ander opnieuw te zien reizen gesloten ogen over onneembare muren in het oog van de storm stamelen en schreeuwen hun huilende monden…

ze hoorde zijn stem als een waterval vanuit de verte al klaterend naderen liep hem tegemoet met zelfvertrouwen wankeler dan haar hoge hakken maar zijn spraakmakende uitstraling reduceerde haar tot een stamelende stoethaspel en voor ze wat woorden bij elkaar kon sprokkelen was hij alweer gevlogen haar achterlatend met schoenen vol…

Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

Hoe de nacht mij ook bemint en loze uren de tijd bedrinken met de regen aan het zolderraam stamel ik pijnlijke kreten die gesmoord door het kussen zich als zwaluwen nestelen in de zin des levens de tijd beraadt zich als het licht zich eindelijk om mij bekommert en ik vermoeid weer aan een nieuwe dag begin…

De blues laat mensen stamelen, schreeuwen en zuchten. Naar oude blues luisteren is heilzaam, het is net zo troostend als bidden, en geneeskrachtiger dan menig medicijn.…

het smeulde in haar ogen hij kon het vuur niet doven haar blik maakte hem laaiend zij pareerde met een onderkoeld negeren geheven hoofd terwijl hij schikte woog en wikte in een stamelend excuus finaal was haar gebaar de vinger naar de deur hij redde theatraal zijn eigen hachje verdween met rode kleur…

Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend. -------------------------------- uit: Eerste gedichten (1966)…

Hij plukte maanlicht droeg het dieper in haar nacht naar een bedding zonnestralen waar zij met uitgestrekte handen op hem wachtte verwonderd keek ze naar dat tere schijnen voor haar adem stil ontsnapte en het zacht tot sterren blies drijvend golfde hij het firmament zich onbewust van tijd of leven slechts stamelend: mijn hemel wat…