Alle inzendingen over steenkoud

Mijn leven strekt Zich uit tussen Polen van onmacht En onmogelijkheid, Tussen steenkoud En ijskoud in, bittere kou, Kwetsbaar, niet zo Krachtig, maar wel Bezield leven waarmee Ik vanmorgen wakker werd…

Soms krijg ik het steenkoud als ik denk aan mijn overlijden gevoelstemperatuur onder nul Me snel maar weer warmen aan het leven, zelfs al is het maar een waakvlammetje!…

Als twee armen kunnen met een steenkoud hart. Bij wat klopt kan niet worden vermeden dat zonnestralen samenvoegen een eens apart. De zonnekracht doet overleven. De zon overwint altijd. Zonder zon is er geen leven. Een geven zonder gevoel van spijt.…

Verlicht de zware weg van Van der Staaij Zijn vrome hart ontbeert humaniteit Kees lijdt aan steenkoude onbuigzaamheid Bewerk toch s.v.p. een ommezwaai O help hem dadelijk, die arme ziel Herschep hem tot een hippe homofiel…

vanachter het raam tracht de zon mij te warmen van binnen steenkoud. de boom tooit haar tooi schuchter maar nog niet volop dood blad dwarrelt neer. winden waaien flink dreigend zwelt het blazen aan stilte nà de storm…

Bevrijd ons van de dwang naar groter, meer Van marktdenken en blinde concurrentie Reclame, clickbait, spam en groeipotentie Van steenkoude sanering: red ’s lands eer! Als steeds méér winst en omzet leidend zijn Klinkt vrijheid almaar meer als valse schijn…

Ons land wordt zo een doodeng, steenkoud ... Het gros hier vindt dit kabinet maar ... dus laat maar vallen straks, als herfstbruin ... P.S. Bij Prinsjesdag behoort een mode... ook met een hoed blijkt Faber nog geen ...…

haar lichaam steenkoud was elke dag ( ook haar hart ) waar ze te oud was voor hem met vijfentwintig jaren. nu wil ze naar een plek zonder angst, verdriet en pijn niets weten van hen samen geen herinneringen meer aan toen, gelukkig en verliefd… waar liefde bedrog is geworden daar wil ze niet meer zijn…

Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door de dierenriem…

de woorden waren oud gesleten in herinnering hun warmte was steenkoud kussen waren uitgebloeid in geur en kleur de werkelijkheid ontgroeid ik moest je zien in lichaamstaal weer met je spreken onze liefde kon ik niet vergeten je huis is één verwelkoming in uitgestrekte armen je kus is als mijn warme thuis ik til je nu de…

je kristallen lichten warm op in hun gebroken stralen uit de vale bron van de winterzon ontluiken alle kleuren in een transparant ontmoeten met steenkoude sneeuw uitgesponnen hebben zij elkaar aan het licht geregen de plak is kakelvers voor speelse vormen een ware zegen nog dekken zij lief de wereld af maar in de krakende…

o, deze woestijn: de enige niet door mensen veroorzaakt, zegt men, toch hard, eenzelvig, heet, steenkoud; dus. niet te bereizen zonder meer water dan je kunt dragen, meer liefde dan je hebt tegen de dood: niets dan ons eindeloos zand en ons grind, harteloze rotsen, dwaalwegen die ons verdwijnen.…

o, deze woestijn: de enige niet door mensen veroorzaakt, zegt men, toch hard, eenzelvig, heet, steenkoud; dus. niet te bereizen zonder meer water dan je kunt dragen, meer liefde dan je hebt tegen de dood: niets dan ons eindeloos zand en ons grind, harteloze rotsen, dwaalwegen die ons verdwijnen.…

Tijd trekt draden door mijn gezicht De douche spoelt met het water mijn dromen door het afvoerputje tekenend voor mijn bestaan, voorbije gedachten voorbij de dromen alleen maar de nacht koude nacht, steenkoude botten, water in mijn ogen glijden over mijn wangen heen, later, alsmaar later, is het al later of is het al tijd?…

Hoe ik met mijn kleine voeten door een bak met steenkoud water rende om het zwembad te kunnen bereiken. Dat het soms nog donker was en er kunstlampen op lange palen stonden te schijnen, pijnlijk sadistisch.…

Als jouw kussen steenkoud waren en getoonde liefde gezichtsbedrog dan nog zou ik eeuwig kunnen staren en voelde ik jouw warmte alsnog Als jouw woorden bliksems waren die schoten op mijn hart en ziel dan nog had ik geen bezwaren en voelde zoals ik voor je viel Als jouw handen zwaarden waren en gebleken passie een luchtkasteel dan nog kon…

samen in de sneeuw je zwavelstokken handen kou maakt alles zo alleen een vuurtje, maar de vlam wil weer niet branden ik kijk je aan de droom zit in je ogen een wereld vol gemak een huis dat meer dan alles had toch zijn je vingers wit bevroren, je hart steenkoud en er is niemand om je te bekoren geef mij wat licht een vonk die warmte…

De steenkoude trappen waar ik op zit, zij weren mij, zozeer ontbeer ik jou. De tederheid waarnaar ik zucht, ik bezit slechts mijn handen die ik amper vertrouw. Ik stel mij voor, jouw geur, jij als de vrouw die, innig zacht en trots, mij tot zich laat, een vloed van rust, waarin wij nog bestaat.…

Ik huiver dit plekje in stilte schraap moedig bij elkaar om te laten talmen tot waar ik kalmen streep tegen kilte Starend als een vis naar vrijheid gebonden in kermen aangemeerd winters steenkoud geconserveerd ijzingwekkend snerpend respijt Versteven tot onder, tegen de tijd over geleverd aan; onderdoor `n snijdende wind met ijzerkreten…

Toen ik stierf in jouw handen op een grond steenkoud wist ik zeker wij zijn zo oud zo oud als de waarheid in het heelal Toen ik moest doorgaan bitter proeft die traan na verlies in ons bestaan waarom wij daar staan onder zon sterren en maan Toen wij dat eenmaal konden doorgronden waren wij nooit meer vrij het is te laat hij vliegt…

Het geldt voor steenkoude beelden. Het geldt voor speelgoedmuizen. Zoals dat geldt voor oude teddyberen, maar ook voor zeer volwassen heren. Bezielen en bezield worden. Vraag aan kinderen hoe dat moet. Méér kan een pessimist niet wensen. Vraag een kind wat dood weer leven doet.…

Stelde nooit vragen, de kloof die zo diep groeiend aanvoelde, dwingend en steenkoud.... moest incasseringsvermogen hebben voordat het moment van oordeel kwam de totale verbranding van heel zijn wereld, als een winterseizoen zonder neerslag om zichzelf verantwoordelijk te stellen.…

we doen alsof we de nacht kennen weten wat ons beweegt hoe breed het leven is we op vleugels varen de zomer in ons woont de wegen begaanbaar zijn we de storm ontwijken het porselein ongebroken is de oever van de ziel onvindbaar is we weten wanneer het einde komt blinde muren alles kunnen zien een steenkoud hart niet bestaat er geen…

, zwarte schim joeg er mij voorbij ja het bleek een zachte lucht die hem verraadde; Een rilling veroorzaakte een koude aai over mij zonder zelfs maar een heel klein beetje..genade Al het licht scheen die nacht helemaal verloren zelfs al de stilte had het allemaal geabsorbeerd Was dit nu toch de nacht van al de dwaalsporen of werd ik met steenkoud…

ik vleugel slow motion onder een geveerd wolkendek van slagpennen de ritmiek van mijn trage slagen geeft rust aan mijn vaste bestemming al in de genen vastgelegd in info als de leefsensoren de codes activeren van binnenkort op reis gaan langs koufronten en uitdiepende stormen stromen heet zeewater naar steenkoude bovenluchten…

Nu is het voorbij, rest dat mooie schilderij van ooit alsof het steenkoud winter is en even niets ontdooit. Het lijkt wel of het heel donker is in het hele land nu ik zo naast je sta bij dit houten ledikant. In de kamer hiernaast hoor ik de klok buiten nog uit de ren het kippengetok.…

geweest wie is van steen lijkt de rots me te melden wat is van hout vult de boom daar bij aan geen van de oudere wijzen krijgen gehoor want mijn schaduw duwt mijn denken voort ik hoor de indringende stem van de meester het luisteren naar mijn eigen weten is beter nachtmerrie uit het verre verleden geheelde wond bloedt in herinnering steenkoud…

I Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door…

December brengt kilte, en soms is het steenkoud. Toch heerst er geen stilte en allerminst eenvoud. Die wordt men pas later, veel later, gewaar, daarvoor moet men wachten tot ver na nieuwjaar. Dan ligt het diner niet meer zwaar op de maag, nog wel in ’t geheugen, doch tamelijk vaag.…

gezicht door zijn hoofd verlammend onbegrip voor wat hem overkwam is wat hem roerloos blijven doet terwijl de dag aan hem voorbijglijdt net als het leven de lijnen in zijn gezicht lijken dieper gegroefd als het vale schijnsel van de maan op zijn bleek leeg gezicht valt er zit een man op een bank in het park in zijn samengevouwen steenkoude…