Alle inzendingen over stef bos

het voelt als voor het laatst in al haar broosheid nog eenmaal haar stem voor de stilte spreekt Gisteren mijn zoon van vijf huilt bij stef bos want na de dood komen we elkaar nooit meer tegen ik beloof het hij gelooft me op mijn blauwe ogen die neigen naar groen En jij en ik wentelen in onze wrede dans van verlangen en vrijheid…

Stef Bos heeft groot gelijk, papa, ik lijk inderdaad steeds meer op jou. Je had me moeten zien in dat bos in Driebergen, waar ik op een houten eettafel preekte voor de dieren, mezelf Sint-Franciscus wanend, terwijl er twaalf geleegde flessen Chardonnay om mijn voeten stonden en een verloren vriend bezorgd zijn wijze hoofd schudde.…

Ik heb geen huis meer nodig Om me thuis te voelen Ik heb geen drank meer nodig Om mezelf te zijn Ik drink alleen nog melk Zoals vroeger Want er is een vrouw Die mij begrijpt Ik hoef geen psychologen Om te leren leven Ik heb een goede spiegel Die mij beter kent Ik heb geen goeroe nodig Om te kunnen zweven Want er is een vrouw Die aan…

Als ik er niet meer ben, kind, Laat ik je niet een leegte na, De blauwdruk van wie jij Ten diepste bent heb ik je In liefde meegegeven, Maar de ruimte laat ik je na Om voor jezelf in te vullen, Waarin jij je eigen leven En al je dromen kunt vervullen…

De huisduif, geitenfuif en steef? Suzannaboef, de lullepijp, bobijnen? Dan bent u gek op woorden die verdwijnen…

Met voor Stefs kop een aantal dikke borden Is een belofte makkelijk gedaan: “De NAM sluit straks in Groningen de kraan, Er zal niet nog meer gas gewonnen worden.” De farizeeër van het kabinet Heeft Groningen nu voor het blok gezet.…

De onverzettelijke Stef Clement... De onuitputtelijke Koen de Kort... Dat zijn pas renners waar ik blij van word Al pakten ze geen hoofdprijs op 't end De heroïek bereikt het bovenmaatse In net-niet-vluchten en in ereplaatsen…

Van het vooruitzicht kan ik al genieten, maar eerst krijg ik Stef Blok nog op visite.…

Omdat aflossingsvrij zo gunstig scheen Had ik daar indertijd maar voor gekozen Mijn hypotheker heeft nu uitgeplozen Dat díe vorm straks een blok wordt aan mijn been Voor omzetting leek onvoldoende tijd Maar zie, ik krijg van Stef drie maand respijt…

Door glorieuze gloed, die God hem gaf, is Stef tot statig stafrijm steeds in staat. Manmoedig maakt-ie meer dan middelmaat; een lied met louter eindrijm lijkt hem laf. - En reeds is regelrecht z'n roer gericht op stafrijm voor een sinterklaasgedicht.…

Stef Blok.…

ondanks mijn isolatie voel ik geen stagnatie irritatie of frustratie want ik dicht mijn binnenwereld openlijk naar buiten door mezelf te uiten op de digitale snelweg waar je niet hoeft te ritsen tijdens de spitsen waar je nooit zal worden geflitst bij hoge snelheid maar waar je verbinding kunt leggen op afstand Stef…

Blaffen naar de hiel... Dwerg op vier poten, subtiel, Met Dobermannziel.…

Het bos van het bos heeft netels en berenklauw – geen paden met bank.…

Wat als de Ridderzaal wordt opgeblazen? Wat als dit kabinet het leven laat? Wat als het parlement de pijp uit gaat? Wie leidt dit land, wie zijn dan onze bazen? Dan zal één man regeren als een leeuw, Met Blok begint de ware Gouden Eeuw!…

vergeten de stille pijn Ik loop door het bos Gedachten aan beter Rennen door mijn hoofd Stil laat ik mij zakken Op de mossige aarde In de sereenheid van het bos Hoef ik even niet te denken Alleen maar jouw stilte mogen proeven...…

Zittend onder een boom Denk ik na over vervlogen dagen De bladeren vallen en ik dagdroom De mooie herinneringen vervagen Een wirwar van wegen Waar achter elke boom een verhaal schuilt Als de takken bewegen Is het of de boom huilt Het zijn echter niet de tranen van het bos Maar de wirwar van mijn gedachten: Een chaos…

In ons bos worden bomen geveld.…

ze verzetten zich met handen en voeten maar bij kop en kont pak ik ze op doe ze in een doos verzegel die met kop-dicht tape en zet hem op het spoor in een platte wagon naar de horizon kleiner wordt de doos en kleiner gedachten proberen uit te breken ik zie ze beuken maar het tape houdt stand klein wordt de trein en verdwijnt…

Ik loop door het bos, de stilte brengt rust, net zoals de stilte tussen ons, rust in mijn leven brengt De bladeren laten los, en waaien weg, net zoals ik los liet, en mijn eigen weg ging De zon, nog krachtig, breek zich een weg door de bomen, net zoals ik met al mijn kracht, de circel doorbroken heb Ik kijk voor me uit, zie een kleurijk…

Het is bepaald overdreven te denken dat het gedicht een poging betekent om iets verstaanbaar te maken, laat staan een uiting van priesters die god zien. Een gedicht is niet meer dan een oor, om te grijpen wanneer men geen woorden meer heeft in officiële gesprekken, een reling bij zeeziekte in de salon. -----------------------------------…

Er worden geen vragen gesteld geen suggesties gewekt, er wordt niet geveegd maar gestreeld eerst worden stammen van bomen gescheiden dan bladeren van scherven, pluisjes van stof de eenvoudige gebaren boezemen iets in waar het klaar is, lijkt nog niets begonnen intussen vertrokken de sprokkelaars vanzelf boog het zoekteam…

In Schinveld wordt de burger flink geplaagd Het groeit nu de gemeente boven ’t hoofd Ze heeft wel stille vliegtuigen beloofd Dat klinkt inmiddels best wel afgezaagd De burgemeester onderneemt nu stappen Hij vraagt de actievoerders om te kappen…

Er staat een oude boom in het bos zijn takken krom begroeid met mos hij steekt niet meer zo fier in de lucht soms denkt hij wel met een diepe zucht het bos is niet echt het bos meer wanneer zie ik de anderen weer.…

Hij voelde zich veilig in zijn woede: als iemand die zich op een mooie dag onderdompelt in een warme tuin. (De wind kamt de heg liefdevol in model, kinderstemmen klinken alsof ze verpakt zijn in watten van zonlicht en ver weg.) Niemand kon hem meer iets doen: hij had alles zelf als vernield. -----------------------------------------…

Ik leef in het bos, eet bessen en paddenstoelen, onder mijn voeten het mos, een zacht natuurlijk kleed, op de takken trippelen vogels, tussen de bomen staat een schichtig hert, bang voor de herfstkogels. De dennenappels en de bladeren bedekken de grond.…

vanavond, vannacht vlinder ik weersta de walgelijke wanen van eerlijk echt en eenzaamzijn van sorry, somber, niet meer samen van nacht en morgen weet ik niet verdriet verergert vast mijn hopen ik voel me leeg, zo vol verdriet ontken die stomme samenlopen ik vloek, scheld god uit en ik huil roep, jij moet altijd bij ons blijven ik snuit…

Het bos zwaait ons uit, takken deinen heen en weer, de blaadjes fluisteren "tot de volgende keer!"…

Op de fiets naar school. Net het huis verlaten waar je graag bent. Weer een ruzie over onzin. Huilend fiets je verder.…

in ‘t bos ging het er flink op los takken kraakten stammen braken heel veel geweld het bos geveld niet langer vertikaal maar horizontaal liggende stammen hierop groeien zwammen de stormschade groot maar het bos is toch niet dood inzending expositie "in het bos" van stichting cultuurpassie van 12-8 t/m 14-9 in bibliotheek…