Alle inzendingen over tafereeltje

een vogel fluit in de heg een man staat bij het raam en kijkt het tafereeltje aan. Hij wil dood of ook vliegen heerlijk de hemel in, hij klappert met z'n handen. Draait zich dan om.…

Je blijft altijd wie je was In een lijstje opgesloten Een tafereeltje achter glas Waar zetten we jou neer? Het beeld dat achter blijft Ergens ver op zolder Of dichtbij in mijn hart…

een schaduw vooruitgeworpen op het licht besneeuwde pad in een compositie van teder wit en blauw krijgt het landschap iets kwetsbaars zoals op het delfts blauwe bord met het winterse tafereeltje van weleer…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…

die ene wil het liefst bij mij zijn een aai een klopje een lief woord ach hij vindt het zo fijn en daarna gaat hij toch even naar z’n eigen soort naar die andere twee die maar liggen te genieten van hun zijn o god zo simpel zo simpel dat ik dit simpele tafereeltje mag ervaren als zo fijn dank dat ik met zoiets eenvoudigs zo simpel even gelukkig…

uit een winterslaap getrokken tast hij zonder sokken heel voorzichtig krabbend over mossen op zijn tuinterras een bedje krokus en een vroege tulp hangen stijf van schrik schuin over hellend naar de kiekkast van zijn gulp die half openstaat buurvrouw heeft het tafereeltje door lacht zich een bult over de schutting: kan geen toeval…

een milde winterzon bescheen het park waar de eenden al zagen voor wie we kwamen door ons lonkend zakje brood zij keek verbaasd naar al dat gekwaak en gesnater in ’t water, had enkel oog voor het tafereeltje om haar heen en ik, al kuierend achter haar wagen ik genoot van wat we samen deelden en van ‘t kind in mij nog even speels…

Ik werd ingenomen door dit tafereeltje van geluk Omdat ik er eerder van uitging dat het beste van de dag Op dit ontiegelijk uur al achter mij lag. Ze zal het wel niet beseffen wat ze mij op de valreep nog heeft gegeven Maar zo zijn vlinders Ze fladderen alleen, alleen maar door het leven.…

Vragend kletst hij z’n knuffelbeer of hondje de oren van z’n kop vult zelf alle antwoorden in na een door hem belegde top maar altijd bereid in overleg te gaan Ze smeden plannen samen En met z’n beiden kunnen ze weten ze zeker dan ook de hele wereld aan Wat een mooi vredig en schattig tafereeltje Wellicht zijn Hitler en/of Gandhi zo…

ik heb mij een plaatsje geschilderd op een groot doek een wat verstild tafereeltje ergens in een hoek heb de tijd in kleuren stil gezet vogels vliegen in gebed het klein prieeltje ademt rust drukte wordt lommerrijk gesust een integer zonnetje schijnt schaduw langs het lenteblad ik zit aan tafel met mijn stoeltje op het…

’t Is ook ronduit contraproductief, zo’n korte broekdrager op kantoor. Die mag dan wel vleselijk op het werk zijn, in zijn gedachten is hij elders. In zijn tuin, op een terrasje, aan zee, op Kreta, in Acapulco, eender waar, maar niet op het werk. Hij is, zoals hij daar onderuitgezakt In zijn stoel de blote benen uitgestrekt op een laag kantoormeubeltje…

Van Gogh had inspiratie gezocht en was direct verkocht aan de mooie bloemen in het geel, hoog reikend op hun sterke steel. Rank van lijf en mooi van kleur werd voor hem een primeur. Een boeket in een vaas niet alledaags. Nu een beroemd schilderij de zoveelste in een rij. Iedereen kent de schilder zijn naam. Hij werd beroemd door de zonnebloem…

Achter glas verdeelt de tijd zijn stralende rust, dekt met stilte dit tafereeltje toe en draait de aarde door in de psalmen van de lage landen gewassen in een vroege toegift van een aanstormende lente.…

de buizerd is uit haar nest gevlogen en spiedt het herfstig tafereeltje af van de bezoekers aan een oud graf die door de welvaart waren bedrogen ​​​​​​ze stonden allemaal achterelkaar wachtend tot ze de tekst konden lezen zijn daden waren uitvoerig geprezen in zijn leven zag hij geen enkel gevaar een mooie stenen vogel had hij gemaakt…

Achter glas vertekend de pijn zich in tijd, de teruggekeerde rust dekt met stilte dit tafereeltje toe, draait de aarde door in de palmen van volwassen handen om die te openen in de lente. "De herinnering is een kerkhof dat bloesemt." Johan Daisne…

behouden telkens wordt de ruimte in de binnencirkel afhankelijker van hen die zich bij me hebben geschaard, daar wij bij een horde horen die schijnbaar ” wakker “ is merkwaardig, mijn slaap is niet van zo ‘n dienaard dat de nacht als een vriend aan mijn zijde waakt, ter ere van het tegendeel, blijkt mijn nachtrust een terugkomend tafereeltje…

Door de eerst gevallen druppels van het grijze wolkendek, bezie ik opnieuw het zo bekende tafereeltje van mijn straat. Dezelfde mensen lopen, als een figuratie van het leven, over hun eigen, platgebaande wegen. Ik hoor de uren die de kerk in de verte slaat. Dof klinkt het geluid. Gedempt, alsof de klanken zich met moeite laten kennen.…

rollen ontkrullen lokken oker haren snappen bos bewust van naaktheid en d`r vele volle gevaren desondanks in het bloedstollen nog niet willig te ontwaken Gespitst trillende puntjes horen vogelzang verstillen neusje iets omhoog ontdekt in timbre zoet en zoute schillen naast het vruchtje dat zo innig tegen roodborstje gedrukt Opeens wordt dit tafereeltje…

De contour van je kontje en de smile op je mondje Hebben mijn hartstocht aan 't denken gezet Heel stil neem ik 't kussen ga je zachtjes wat sussen En plaats het voorzichtig onder je hoofd En met een zoet kreuntje een dijk van een deuntje Zeg je me alles waarin ik geloof Gedrapeerd met een deken in een stoeltje gezeten Kijk ik naar het tafereeltje…

rest bemest ik puur organisch in parallelle strepen ze lacht me smakelijk tegemoet en wrijft haar vlezig fruit over mijn gespleten tong ik lispel haar de hel in vier dat langs mijn raam haar handjes voorbij vlogen was ik al gewoon toen ik haar voetjes zag buitelen over het gazon ging ik toch even kijken ach het vredig tafereeltje…