Alle inzendingen over tollende gedachen

De gedachten gaan hun gang, maar niet hun eigen gang zoals een grasmaaier die voor je uit gaat als je erachteraan loopt nu je niet kunt slapen wacht je: tot wat er in je hoofd gebeurt zijn eigen vlucht gaat nemen val je niet in slaap of je kunt niet in slaap vallen of: kun je je niet in slaap laten vallen wat is het je laat je voeten…

(Aura II) Door puur geluk en sterke genen in combina- tie met slechts die wil in gedach- te zowel als fysiek Samen zagen wij die Ionische Eilanden schitt'ren in de zon…

Mijn gedachten zijn van mij soms laat ik ze los en zijn ze vrij Maar meestal moeten ze een plaatsje krijgen in m'n hoofd, want ze zijn eigen Soms zou ik ze willen schreeuwen of delen maar wat kan dat een ander schelen Daarom zijn mijn gedachten van mij soms verdrietig, maar ook vaak blij Met die gedachten ga ik maar slapen om in bed…

Los Laten Kluwen hoop Strengen oud Zeer Op en Neer Tollend duister Licht Punt…

Herfst heeft zijn intrede gedaan dat is duidelijk, oh ja je ziet de blaadjes vallen gaan tollend om hun as ook nog.…

de Dood met hoed getooid kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven op ieder uur en op elke plek gaat iets van jezelf verloren…

de wereld glipt uit mijn hand draaiend, tollend rond de zon kimmend een laatste glimmering een zee aan mogelijkheden beschenen en daar sta je dan, gestrand, wachtend op de vloed je ondergaat de golven, zomaar verdwenen naar de maan…

zoveel vragen onopgelost in haar tollend hoofd onwerkelijke waarheid ongegronde twijfels onontwarbare ervaringen zomaar vullen ze haar dag geesten, spoken en verzinsels maar geen die een antwoord brengt slechts meer verwarring en tweespalt tot plots...…

ik keek om en om zwaaide zwaaide mama stond buiten ze zwaaide zwaaide die lantaarnpaal die bleef gewoon staan mijn tollend hoofd zag mama niet meer zwaaien ik huilde zachtjes voor me uit maar dat deed ik al toen mama zwaaide ze zwaaide…

onderhuids terwijl de avond over het licht scheert het leven meeneemt zodra de traagste wijzers lonken naar het ratelend gewicht der waarden heftig aan het einde en van jarenlang vermeden alsof het dwingt tot schrapen nog verder dan het denken, tot dwars door de wenteling van werkelijkheid zoek ik naar ontheffing, terug naar eerste…

mijn handen in de lucht spelend met een witte ballon wit vrede als een speelbal van de wind tollend alle richtingen verdwaald in de blauwe lucht een harde schok laat hem verdwijnen tussen de wolken alleen de wind blijft achter…

daar is ze in het verschiet en ze is alles wat je ziet veel te lang heb je aan de poort gestaan veel te lang ben je vreemd gegaan en dan is er niets dan die tollende irissen die me naar peilloze diepten doen vissen een duiker die naar adem snakt een oester die de zee inhapt een woordeloze aandrang en tijdeloos in de tang na haar is er…

Tollend in de rondte. Het ritme kwijt. Als een pijl uit een boog. En ineens verdampt. Niets meer, alleen De lijn gevolgd door mijn ogen.…

zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

geen smartphone maar haar lifeline, metgezel 't is meer een alleskunner haar mobieltje een mastermind in minizakformaat Computer wekker cameradio geluid en beeld maar zonder volle zalen een ptt van post en telefoon maar zonder vrouwenstem in de centrale je kunt hem phone of ook mobieltje noemen In satellieten tollend…

Dronken van verlangen Tollend op mijn benen Nuchter in een klap Nu je bent verdwenen De vraag is of je terug komt Het antwoord ken ik niet De toekomst brengt de waarheid Het heden alleen verdriet Ik zoek alleen de warmte En jouw armen om me heen Dan pas kan ik zeggen Ik ben niet meer alleen…

zwijgen is zoveel moeilijker dan praten onze tollende hoofden houden de overtreffende trappen (wat zijn ze met veel!) koortsachtig in toom verbeten lippen verstrakt tot dunne strepen niet wijkende nagels boren zich in onze handpalmen het zwijgzame verleden ingepakt in koffers met uitgesproken bagage op de granieten vloer…

Dit langzaam lijden Tollend gevoel van misselijkheid en hoofdpijn Doordrenkt van de opgelegde afsluiting Die maar niet afgesloten wil worden Die onderdrukking weerstaat En elke keer haar kop opsteekt, en de aanwezigheid verraad van onafgesloten gevoelens Wanneer zij haar aanwezigheid verlaat In mijn buik, in mijn hoofd Dit akelig bedrukkend…

over de dood en zijn dans de bruid en haar sluier de kerkers van het denken achter deuren van angst pijn van schreeuwend paars in samengeperste vuisten langs tollende muren dwalend in gapende echoes de trein vertrekt vandaag van spoor acht schreeuwende uren zwart vochtig en stil cipier geworden beeld…

Een aura verscheen om onze hoofden in stofgoud der herinnering blinkt een medaille De zon in mijn leven de zon in je hart fortuin was een niets ontziend voortrollend rad Tollend en wentelend om elkaar heen in nacht en nevel duister trotserend De aura verdween passievruchts wederkeer een roos in de knop viel voortijdig neer…

Tranen glijden langs m’n wangen, een laagje zout bedekt mijn lippen. De druppels lijken wel te schitteren in het overwelmende zonlicht. De zachte wind streelt m’n huid. De kille leegte in m’n hart wordt opgevuld door de warme zonnestralen, die me lijken te doordringen, te begrijpen. Een niet te beschrijven gevoel dwingt me toe te geven…

de wind slingert tollend al het tere los hamerende regendruppels teisteren de weerloze huid ik kan moeilijk net als de planten mijn wortels in de aarde vasthouden ineengedoken op de rand van waken en slapen zit de stormvogel op het dek verstekeling aan boord in gesloten hartkamers blijft het duister de taal van het gaan is wat…

Tollende bladeren klimmen en draaien, zichtbaar gemaakte kracht van de wind. Kleuren op tilt -als een dans in een feestjurk, jacht op de liefde door levensblij kind - vallen na werveling neer op het grasveld, juist op de plek waar het spel net begon.…

je scheen door een wolk verdween rollend en tollend toen ik je zag om aan het grijs van de randen het licht van je terugkomst te hangen vaak was er de schijn voor het echte vuurwerk moest je wat studie hebben gepleegd over het hoe en waarom om alles te weten over de zon ook ik heb gezocht tussen schaduw en licht naar je eigen…

Bij mij komt niets meer binnen want buiten ruikt het naar bloed het land heeft mij verraden haar witte tanden zag ik wel nu haar rollende tollende ogen kinderen worden grof afgevoerd niet met wapens of in wagons veel meer met regels en wetten geen dichter kan het mooier geen schilder verfijnder alle mazen van de wet potvast mijn land waar…

Als zwierige zandkorrels in dwarrelende winden drijven we doelloos rond en kunnen elkaar niet vinden We wonen in luchtkastelen vol opgeblazen dromen tollend aan de hemel langs de toppen van de bomen Jezus verbleef drie dagen lang in het ’t Vaderhuis met open ramen Zijn wijsheid ving het stuifzand op en kneedde alles samen Bijééngebald…

Tollend als een draaimolen op de kermis Verga ik in mijn gedachten Ik mis je, jou, jij, zo tegen die lange nachten Noem het obsessief, neurotisch, dwangmatig compulsief Noem hoe je het wilt noemen Maar, ik mis je... Ben ik anders in plaats van gek Ben ik niet meer, noch minder dan de rest Dan spijt het me echt Ik mis je...…

maskers van meisjes Bleke karkassen van kinderen De gulzige smoelen van monsters Voorbij slenterden Van rol wisselden Je het ravijn zag waar ze zich in zullen storten Wat voelde je toen je tussen gondels en pleinen heren en wijven langs bitter gekrijs je blik liet wiegen je een oog herkende Wat voelde je toen je in die tollende…

Klanken als geïmproviceerde sonate Een fuga aanzwellend in tonen Afrollend tot golvende cantate Een compositie die dagen vult met rust En mijn gedachten zweven mee Als dwarrelend herfstblad in de wind Kleurend zinnen en woorden Tollend en draaien in zwierige maat Begeleid door deinde akkoorden Die klinken van storm tot zachte bries En…

ik liet mijn donkere stappen gaan bleef zelf staan in onthutsend duister de tredmolens voorbij voelde vrij van dwangmatig koersen zonder roergangerszweep het eerste licht markeerde kanten die zicht gaven op een eindeloos verdwijnpunt ik ervaarde diepte in een voorheen draaiende wereld als een tollend plat vlak lichtloos heeft…