Alle inzendingen over toonladder

Weet je mijn lief waar Abraham de mosterd haalde weet je mijn lief waarom wij steedts faalden weet je mijn lief dat was de dag dat zij de brom uit mijn toonladder haalden.…

Ik luister, de dag stiller schemer dimt licht spaarzaam, windstil De merel bestijgt de kroon langs de toonladder waar, zuiver klinkt De klankschaal vangt de avond bevalt haar in rust…

aangevoerd afgezet en gevormd door bewegingen van de wind een toonladder van luchtwervels bespeeld op witte toetsen bestuiving van muziek die zich neervlijt in een dichtmaat voor een uitgelezen vervoering luchtstromingen boetseren laag na laag het landschap waarin alles is wat het wordt…

als u de ladder speels beheert de letters in uw tonen keert tot 'od er im af los al it od' weet dat gedraaide ‘re’ uw lot uitdaagt mogelijk zelfs uw levensboom omzaagt niet met 'wreken''preken''streling' maar hoe verheven ook uw 'regering' ‘streven’ grijpt u bij de strot u doet afbreuk aan uw leven verkondigt de dood in de pot…

dokter fa is ziek met de mollen onder de leden ligt hij bijna bij de mi hij wil zijn zuster do herstellen de verwantschap helen haar een half toontje lager zetten zij is dan wel si alles heeft zijn prijs zo do doet dan een beetje dodo of zo of sterft dan stilletjes de dood maar niet zonder staartje hij slaat nog een afgerond kruisje het…

zij was ontsnapt uit laag gebrom voortgebracht door vele kelen kaatste als zuivere diamant licht en geluid naar ijle sferen vloog langs toonladders omhoog om in de nok te keren dook de diepte in om het als echo nogmaals te proberen…

Torenklok slaat een keer, bijna gelaten het groen zingt in vele toonladders als een elektrische zaagmachine de stilte ruw verstoort totdat deze het zwijgen er toe doet een kraai van zich laat horen, glimlacht een meisje in het voorbijgaan waar zij voor even de sterren kust op de schommel…

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

Uitbranden verwarmt niet verteert tot een hoopje as terwijl je nog hoopt dat wat ooit was terug zal keren als een vrolijk lied blijkt dezelfde melodie heel anders te klinken Helemaal opnieuw moet je het lied weer leren zingen noot voor noot maar o de toonladders en het lange alfabet wat zijn ze moeilijk…

Spelend, voelend, beminnend, koesterend op de toonladders bewegen zich woorden, het beeldend geluid van de hoogtes en laagtes het ruisende sprankelende beleven het luwen van heftige orkanen het lichte andante bewegen: zo boeiend, de symfonie van het leven.…

En op die schrille toonladder Van altijd gelijkhebbende ministeries Daar danst de dood steeds weer zijn pierlala Met volle teugen genietend van het thuisleed Het doel heiligt de offers Zij zouden niet anders hebben gewild Het kwaad moet alom daar bestreden worden Hun jonge levens niet voor niets verspild Bazuinen schallen op het Binnenhof…

Tast met mij de zee af naar een vast punt aan land Proef de smaken van zee en zout Er zijn nog miljoenen zonnen te geef Luier met mij in het gras weg van de koele stenen Vertrouw op de gevleugelde liefde Laat los in de maalstroom van de wind Vlieg met mij de zomerhemel tegemoet Tril mee met de toonladder-loze spotvogel Word niet wakker…

los van jou lees ik als een uitgescheurde bladzijde vol ononderbroken zinnen over vrijheid van leven geïllustreerd met foto’s, wolkenluchten boven zee al weet ik zeker dat ik dat ben, je weigert mij te kennen dichtbij jou zong ik notenbalken vol eenzaamheid toonladders van wanhoop met hoge tonen liefdevol de partituren op de vloer - bewijzen…

Waarom zou ik boos zijn we hebben niets meer dan onszelf troostend en zoekend vriendschap, zielsverwantschap en het zijn op zich geen wanen omdat werkelijkheid anders toont in bizarre lucide dromen die toonladders beklimmen met onbekende muziek van de ziel waarom zou jij boos zijn met het vertrekken van de trein je hebt niet anders dan…

Het enige uitzicht buiten is tussen treden en de spijlen op een toonladder waar de mist op de setting heeft gewacht,het waard vond dit te beschrijven, verdwijnt als onvoltooid, gebroken en verwaaid, met rijp getooid in een composiet, waarin het slotakkoord een nieuwe toonsoort werd aangeboord, een lichte klank wordt sterfelijk,…

planeten ontwikkelingskracht, magnetische velden, grote beer en kleine beer sterrenstelsel in winterrust kernfusie in mistbanken winterslaap die wakker wordt smeltkroes van graven beginnen te praten straalstromen van geluk ieder opgelucht zielsverwanten die opstijgen heelal verblijven lichtflitsen duisternis verdrijven toonladders…

toonladders veroveren de nacht een lijster staakt verbaasd zijn lied luistert nieuwsgierig en bespiedt haar, die zijn repertoire verkracht met vrolijke maar valse klanken terwijl zij naar de vogel lacht die verscholen in zijn verenvacht de hemel lijkt te danken voor zijn eigen heldere geluid begint hij haar zacht te begeleiden met zijn stemmige…

Het licht ijlt verblind gedachten stillen zich stom stemmen doven toonladders leven strompelt zich dood. De geur walmt verdampt smaken zinken vallen flauw zinnen smelten schitterend tot een verpletterd niets. Het gevoel slijt ebt weg de tijd wist momenten uit de ruimte dijt uit in knallen het heelal zweeft dol rond.…

op het klamme strand van haar huid waar de lagune zich opent huist het weekdier in wier dat deint op de hijgende ademhaling van een zee die het akkerland verkleint spiegels waarin wij herkennen spatten uiteen en in scherven dalen wij langs atonale toonladders, happen naar licht dat zich nestelt in haar vergezicht jij, stamelt zij met…

Wij slaan slechts toonladders en kraken de noten. Waar bleef het laven aan elkaars steelse blikjes de vallende sterretjes in mijn hals de parels van zweet in ons primetime programma. Waar op de wandel zijn wij verdwaald in twee kwijnende ikjes.…

blauw-zwarte fjord Hingen de wolken rood als bloed en Tongen van vuur 't Vermoeden dat ik Slechts en enkel droomde Mijn vrienden hadden mij Verlaten en alleen Trillend van verdriet Mijn gedachte die Heel irritant boomde Werd ik mij bewust van DE Onmetelijke, oneindige SCHREEUW** van de natuur Dansend op de mu- ziek van een piano * Toonladder…

het licht verflauwt ijle stemmen doven toonladders gedachten stom schreeuwen roestige filmrolblikken beelden verpulveren geuren walmen verdampen smaken zinken vallen flauw zinnen smelten schitterend tot een verpletterend niets het gevoel slijt de tijd ebt weg wist monumenten de ruimte dijt uit het heelal draait door dwaas…

Mijn gedachten zijn als muzieknoten toonladders die een lied componeren, is het om een hele groep te laten zingen, dat scandeer je in de nacht steeds weer.…

Haar wonder van de nacht sluiert door duisterheid overheerst met ondeugende sprankelende woorden wat zij als een toonladder voor de dageraad voorleest. Klokslag middernacht omhelst door verheven klanken bevlogen om haar opzwepende beleving te ervaren fluistert zij vanuit het universum haar getekend beeld.…

Het is het niet het brood dat de honger stilt, of bloeiende bomen die in de palm van een hand wordt getest of in de toonladders van het denken, verdieping van meesterlijke brein uit de dromenbron gekropen waaruit de dichter z’n voortdurende dorst uit lest maar ook als opstandig dier dat mijn bloed laat koken, wereldse encyclopedie…

Er zijn grotere dingen op komst, In dit wijnjaar telt mijn vrouw de maanden; wellicht behoort het kind tot de bloedgroep van de vink, die in de boom een toonladder schuift. Aan de zwaluwen zijn mijn stallen verhuurd, zij worden mijn liefste vertrekken: de balken krijgen sieraden, in die weelde kan ik tijdeloos verjaren.…

praten over muziek klanken die roeren in jouw ziel en het doek vinden in soms harde tinten ook vaak in lege ruimtes die tot verbeelding spreken ogende handen zetten de spiegel van reflectie op ingekaderd wit vertellen de wanden mij Olivier Messiaen vult, voedt jouw hart stuwt bloed naar instrumentele vingers die dansen op toonladders…

En vader neuriet zachtjes toonladders, liedjes met jullie drietal over 't kinderleven, niet samen opvoeden is een wrang gegeven. Die grijze gevlekte lever is zo ongewenst niet te verjagen net als de bange kronkelslang. Nu resten alleen deze dagen, dit, liefdevol het jaar rekken, tot ooit de tijd je gaat bedekken.…

ouverture, een humaan bolwerk, een “pas de deux” in natura die maar langzaam wil rijpen mijn composities zijn van een ouder repertoire, vaak op hol geslagen door melancholie, ontsproten uit het labyrint van een herkenbare gravure wat geweest is, is geborgen blijft branden als een onblusbaar vuur, de mogelijkheid op elk instrument de toonladder…

Al heel vroeg na de geboorte is het verbazend hoe kleine vingertjes wervelen over de vele toetsen Blindelings verschillende noten spelen waar akkoorden en toonladders met elkaar verweven zijn, het heeft me echt geraakt.…