Alle inzendingen over uitgestoten

De CO2 die nu wordt uitgestoten Is immers, zo is wereldwijd besloten, In tweeduizendenvijftig gehalveerd. Dan ben ik volgens Bartjes honderdzeven En kan daarna dus veilig verder leven.…

Dat er bijvoorbeeld in het snelverkeer Straks minder CO2 wordt uitgestoten Is in Kyoto indertijd besloten, Maar voor George Bush geldt dit verdrag niet meer. Want hij zegt, als je hem daarnaar zou vragen: "Key-auto is de sleutel van mijn wagen."…

Voor zijn part gaat heel Schiphol naar de kloten Geen klereherrie, niks meer uitgestoten!…

De leiders praten over het klimaat Iets waar veel wetenschappers over strijden Soms dreigen met een snel einde der tijden Of zeggen dat het wel weer over gaat Maar zet nou eens een mooi verdrag op poten Dat ménsen niet meer worden uitgestoten…

Uitgestoten en verbannen, grondrechten die tellen niet. Geef mij Zweden, Denemarken, want Nederland doet mij verdriet.…

onder het brandend oog van de koperen ploert in alles verterende hitte wordt een kind geboren gewikkeld in doeken ligt hij op de lemen vloer geen wijzen, os of ezel komen hem begroeten verstoten door haar clan legt zijn verkrachte moeder haar verminkte lijf vleugellam naast hem zij slaapt met dode ogen zingt zelfs geen wiegelied…

waar vroeger zwart een eenling was verzamelt ze nu macht uitgestoten door het schapenwolle wit toont zij vol trots haar vacht licht excentriek in eenoog koningsland draagt zij de knoet graag in de hand handhaaft kuddegeest zo dat geen beest zich onderscheidt en alles bij het oude blijft…

Uitgestoten. Suïcidaal. Mensen raken de rode draad kwijt. Vallen, maar staan toch weer op. Wie opgevangen wordt beseft, dat rode draden ons verbinden. Vriendschap met ons hele hart. Atomen met moleculen. Liefde met elkaar.…

En stemmeloos heb ik het uitgestoten: 'Géén, Holland, heeft als gìj mijn hart doorwond.'…

Je adem heeft ze naar mij gebracht, uitgestoten en ontvangen. Mijn oren maken klanken, van alles wat jij schrijft.…

soms staan woorden zomaar op worden tonen omlaag gedreven weerloos ondergaand door ruwe klanken de onmacht is oud en niemand kan horen hoe het zwijgen verstijft zich ophangt in waterdunne schaduwen uitgestoten en niet langer aanwezig stroom ik over slaande rotsen wanneer mijn hart de schaamte grijs houdt…

mijn priapos staat voorbijbels ik, de heidense godin kan hem tomeloos berijden witte bloemen schuimen voorhistorisch mijn spelonken af dansend met de phallus zal ik uitdagend wijngaarden versieren een uitgestoten roes verslaaft tot blindheid die hem nederslaat mijn enthousiasme in extase negenmaal vergroot orgiastisch ingewijd ik drink…

Zo weer ik mij, krijsvogels om mij heen, vergankelijk, uitgestoten aan de rand der aarde. - Water komt en gaat, het strand ligt nat en gladgewist gelijk voorheen. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit 'Het levend monogram' (1955) van Ida Gerhardt (1905-1997)…

* jouw adem, uitgestoten langs de lente geurt liefde tussen boom en blad en valt in milde streling op mijn naakte huid waar de zomer bloeit liggen oeverloze lelies waar wat schaduw kust rust de tijd in een rivier vol stenen het water gaat haar weg en waar ik mijn blozen leg, blinkt de roze avondgloed…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

Als in een luchtbel gevangen hermetisch afgesloten daarbuiten stemmen en geluiden ze horen je niet volumeloos jouw uitgestoten klanken binnen geluiddichte wanden malen ze rond de witte jassen in de ruimte de veel te strakke blikken drie-, viermaal prikken in vaten veel te broos ik heet, ik heet weet je hoe ik heet en wat er omgaat…

Ongerept is de Bladzij van mijn Leven al lang Niet meer - Overal waarneembaar Punten, putten En butsen die Mijn kant op Kwamen in de tijd En onrepareerbaar bleken Telkens als de zware Storm was geweken Achterlatend de sporen Van beschadiging door Alles en door Alleman en Jan - Een beschreven blad Ben ik nu, en met…

Dan maar wat extra stikstof uitgestoten Met Wiersma kan dat weer, was het idee Maar het regeerprogramma blijkt een strop Dus hijs het blauw-wit-rood maar weer in top EEN NIEUW BELEID… Er wordt een nieuw beleid gepresenteerd Ik schaam mij dood, ons tolerante landje Heeft nu een licht fascistoïde kantje Doortastend wordt de vreemdeling…

een straatje weltevree en welgelegen bewoners ogen netjes en kordaat oneffenheden worden wijs verzwegen het perk is in een aangeharkte staat wat struikjes dragen fleurig bloem en blad een hovenier weet raad met wilde loten de beestjes heeft hij keurig doodgespoten het grasveld is een nooit betreden mat al lijkt het kwaad der wereld uitgestoten…

Verscheurd breng je verkrachte wanhoop ademloos wordt een laatste toeslag uitgestoten als schaamrood knaagt aan een schitterende fontein met verstoft geweten wanneer avonden rood kleuren stijgt de mens voor een laatste maal boven zichzelf uit en zoekt op vleugels van aflandige wind naar verloren gewaande duiten jij schatert, spuugt…

dagelijks voorgeschoteld de geesten zijn in opvoeding en opleiding bepoteld de hoeders staan al klaar maken graag een plaatsje in hun kudde eigen mening en idee kun je wel schudden voor de massa is er brood en spelen in decadentie wordt de slacht al voorbereid van het zwarte schaap dat over blijft zijn eigenwijsheid zal hij duur betalen uitgestoten…

me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder gekozen doelen, verdriet ontplooit in eerste voorjaarsregen, schuilend in een cocon van onvermogen, as van verlangen in kruiken aan de aarde toevertrouwd, in de ochtend uitgestoten…

Een strak en grauw gezicht kijkt mij somber aan wanneer ik in de spiegel kijk geen gezicht dus, maar 'n gelaat Mijn lijf, één totale bonk agressie woorden worden niet meer gezegd maar hees en hortend uitgestoten met veel gedonder en geraas Concentratie is totaal weg vertwijfeling slaat toe de wil om hard te gillen is nooit zo heftig…

Wie zal 't u aanzien, uitgestoten mens, die op uw schande wankeldoolt tot leste grens terwijl ons onbarmhartigheid uw zondenmantel zoomt dat gij langs drasse weg van witte heirbaan droomt? Wie zal 't u aanzien? God en enklen maar.…

Wie zal 't u aanzien, uitgestoten mens, die op uw schande wankeldoolt tot leste grens terwijl ons onbarmhartigheid uw zondemantel zoomt dat gij langs drasse weg van witte heirbaan droomt? Wie zal 't u aanzien? God en enklen maar.…

woorden worden uitgestoten (indien je iets te zeggen hebt) in verschillende frequenties (met verschillende windkracht naargelang d’ intentie) het oor vangt het op (soms wil je het gewoon niet weten) het venster van perceptie (soms is het gewoon van geen belang) tot de ander (de trechter gerichter naarmate men…

althans ze waren ook landgenoten maar ze kregen weinig kans werden gepakt en uitgestoten van ambtenaren wisten zij wie ze waren ,waar ze woonden het stond duidelijk in hun pas die ze op bars bevel van platte pet dan ook angstig toonden ze beslisten over leven en dood en ik vroeg me dikswijls af hoe ze hun geweten schoonden de jaren zijn…

een land waar eendracht groeit in woord en daad waar niemand meer wordt uitgestoten of gevangen maar vluchtelingen van overal hartelijk worden ontvangen. word wekker nu, straks is 't te laat voor 't feest van 't groot verlangen!…

aarzelhand omhelst een pop en streelt de baaien rokken met tranen druppend langs je neus fluister je zachtjes langs me heen je oog valt glazig op de stokken die stakerig langszij steeds staan nu lang gelee het spel besloten sinds angklung ook zijn stem niet roert geen mens meer die hem roept daar 't vaderland zo lang gelee' hem reeds heeft uitgestoten…

Hij had zichzelf namelijk zo ontzettend uitgestoten gevoeld door die brave burgerlui in die elitaire stad, dat het absoluut een grove leugen is, dat hij juist in die stad ter grave werd gedragen. Uiterst paradoxaal. Ik heb dan ook zwarte, bedorven olijven op zijn graf gestrooid.…