Alle inzendingen over verdelgend

stoelen weiden ramen flessen plassen palen struiken wegen takken raven huizen boxen winkelstraten overwegen het reclame zeulen. stokken blazen stoelen weiden ramen vijvers beken bomen slapen samen tuinen hokken koeken auto’s smeren zuilen. rode tractoren voetbalvelden en witte lichtbakkonijnen schieten goed op met scheve bloemkolenbollen…

Grijze muis zo thuis Verdelgen kan ik echt niet Me geliefd, ben gek.…

Als er geen geweld meer rondzwerft zal de wereld geen gebroken hart meer zijn met een tranenspoor van verdriet, want gekruist langs de vele wegen zal de onweersbui van het betrokken gezicht geen gedonder meer verstrooien over kale plekken, dus de laatste overstromingen van emoties zullen dan verdampen achter de bescheiden zon en het hoopje…

Ik stamp de bomen plat Leven en liefde verdelg ik Ik roei uit Zaai dood en verderf Als ik heb gemoord Roof en plunder ik Ik ben machtig In de bloei van mijn leven Ik ben slecht En geniet ervan Ik ben Urs Graf…

O Heer, leer ons toch altijd raak te schieten Die lui van IS, ze deugen voor geen meter Verdelg ze toch, dat maakt de wereld beter en pak ook Al-Shabaab, het zijn bandieten Maak ook de Houthi’s af, dat zijn rebellen De rest zal ik U morgen wel vertellen…

iets uit niets schept nieuwe taal uit stille bronnen slecht heilige huisjes steen voor steen, muur voor muur en bouwt tempels uit segmenten van bovenmenselijke horizonten Ongenaakbaar is zijn rechtvaardigheid onsterfelijk zijn liefdevolle natuur Alles weet zich geborgen in zijn heilzame handen Hij is de waakvlam in een zee van verdelgend…

vroeger gebruikten we het om ratten te verdelgen het maakte hun bloed te vloeibaar ze stierven aan interne bloedingen 'warfarine' kreeg een sjiekere namen en wordt nu voorgeschreven om de bloedstolling te vertragen die hart en bloedvaten bedreigt rattenvergif houdt me in leven denk ik cynisch…

soms denk ik: jawel verdelgend, moordend, claimt hij heel de kloot brengt medeschepsels met plezier ter dood een vreemd object, wat botten in een vel “het daghet in het oosten” zei een mens dat is en blijft een vaak vergeten wens…

kan ik ooit nog rusten nu wij door de tijd worden ingehaald mijn tranen veiligstellen lijkt een onmogelijke opgave die bewaar ik liever voor later nu vang ik je zolang ik kan bevecht ik draken met lange zwaarden verdelg demonen die je dreigen te ontvreemden te vervreemden van mij die je lief heeft gelijk het mooiste ochtendgloren…

ik voel me al lang geen stuk drijvend zwerfhout meer zwalpend in een verdelgende zee ik hoef me niet langer meer vast te klampen aan woorden als reddingsboei niet meer sinds jij er bent geruisloos bijna kwam je in mijn bestaan vormde de windstilte na jaren lang storm nu rest ons samen vaste grond en warme nabijheid…

en verdelg toch eindelijk dat onrecht! Chatfant,27 september 2007…

dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger dan de duivel wreder dan de verloren onschuld vertrapt door het verdelgen…

Sprinkhanen, ratten, wespen willen we wel verdelgen. Tortels zijn troeteldieren. Die dienen we niet te verdrieten.…

Verdelgen vinden ze fijn. Mensen denken dat ze super zijn.…

en onberoerd staat dit verweerd geweld boven de wirwar en het gekrioel der mierennesten, en het zichzelf verdelgend menselijk gewoel.…

De Nederlanders en ook vele Belgen beloond voor genocide, moord, verraad, zou ik ten enenmale graag verdelgen. Een Duitser dient een klacht in bij de staat -hij schaamt zich diep- als één der jonge telgen, nu nóg een “foute klok” de tijd verslaat.…

denkt ik popje prachtig ben zalmrose nimfachtig terwijl jij engerling met je eigen slijmschijt al je brede rug besmeert zodat je meer lijkt op ‘n hoopje vogelstront maar als je dan doorschiet naar je imago zwarte kop verder rood als een kroot je merkt ik ben het mannetje of nee lekker toch een vrouwtje hoorde je dan niet juist ook verdelgen…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

Wat gebeurt er met het woordgeluid wanneer kanonnen bulderen en stromend bloed de nacht inluidt voor doden en gewonden waar is de stem die vrede liegt terwijl geweervuur steeds meer harten grieft mensen niets meer vragen dan doden-loze dagen is er geen zin geen woord of taal die einde maakt aan dit verhaal van wreken en verdelgen…

Want ik heb zo in wroeging en spijt zitten zwelgen, dat dat onkruid nauwelijks meer was te verdelgen en wie mij liefheeft, kon ervan meegenieten. Maar er komt altijd een eind aan dat lied, en ik hang die aftandse lier aan de wilgen. 't Is tijd voor rozengeur tussen margrieten.…

Tijdens het dagelijkse eetfestijn toont de engerd zijn verdelgende macht, houdt de verblijven der mensen steeds rein.…

contactpunten waren van het dag en nachtritme binnen de jaargetijden die door bos en woud beheerd werden met mycelium in zielentaal waar de natuur elkaars afhankelijkheid kende en er eerbied voor had getuigden monoculturen van het gebrek aan respect door de mens voor de diversiteit om ieder levend wezen zijn kans te geven net als onkruid verdelgen…

O, hoogste macht, geef u dierbaren de kracht, die zij nodig hebben bij nacht en ontij uw schoonheid aanbidden wij, zalf uw gedienden, ook als zij het niet verdienden, laat uw goedheid spreken, aan de onnozele leken, leidt ons verder, wees onze gids en herder, verdelg het kwade, geen woorden maar daden, wij spelen…

Hoe kan ik je verdelgen? Hoezo het Oude Jaar? Moet ik nu krom gaan lopen Met baard en sneeuwwit haar? Nee, ik ga vuurwerk kopen!…

Ik ga hen van de aard' verdelgen, omdat zij in de zonde zwelgen. Abraham vroeg God: "Wilt U toch sparen, kansen geven, die rechtvaardig waren." *** Het waren er geen vijftig, veertig, dertig, twintig, nog geen tien dat was wel heftig. Vier werden er alsnog gevonden, de rest, door zonde zwaar gebonden.…

fantasietje Vroeger was ik brandweerman, nu verdelg ik draken, iets wat ik best heel erg goed kan, de vlam die mag niet blijven waken. De waakvlam achter in zijn rode keel, waar hij de brandstof overheen gaat braken.…

onschuldigen aandoen kan niet vrij gelaten worden en daardoor aangewakkerd Ik denk dat we met een overmacht aan grondsoldaten naar die domme vechtjassen moeten gaan om hen eens en voor altijd te verslaan om de vredelievenden bij te staan en het misbruikte grondgebied vrij te maken voor wederopbouw Ik denk dat we die ratten wel kunnen verdelgen…

hoe men je bijna onttroonde hun spijt van het ondoordacht oordelen een herseninfarct je overkwam op het toneel van de Metropole in Almere werd ons te veel en jij moest het allemaal klaarspelen Je schonk Nederland het robuuste en frêle het grote nadeel van ‘in de picture’ Adèle zoals het gaat met Frans Timmernans ook hij ontsprong niet de verdelgende…

voor eeuwig vastpinnen op de toppen van cheops en gizeh Het is er niet enkel dan zodra wij ons openstellen voor binnen en buiten en onderhuids kruipende adders en padden en kronkelslangen en schaamrood en smeerlapperij er is geen antwoord, anders dan in eskimo- en neandertaal Wij stupide ratiomisbruikende ruimteverkennende gaia verdelgende…

onder het gezang van een afgrijselijk lied wit blauw rood, deze vlag wappert als een altruïstische zwerver aan de rand van mijn goot, niet dat ik het aanbid, maar het zijn voor mij de brandende hooibalen op de snelwegen en de leugens over Corona en het vaccin wit blauw rood staat voor mij als het begin van een revolutie om het kwaad te verdelgen…