Alle inzendingen over verdrinkt

Wie veel water drinkt die verdrinkt veel verdriet!!…

het bloedende lijf van de avondzon verdrinkt in de koude zee…

Als ze in verdriet verdrinkt huilt ze haar tranen in inkt op het papier…

hij vervloekt de inkt die zijn verdriet niet verdrinkt slechts weet te vloeien…

golven schuimen rood als de avondzon verdrinkt een westenwind huilt…

levensgroot naast pragmatiek en rede en op eenzame hoogte lijkt te staan, de spreuken bij de snoeverijen in te lijven, kritiek betaald met gelijke munt en op de blote borst te slaan, met een sloep vol passies, op een dichterlijke meer, in tegenstroom te bevaren, geroeid met riemen gedoopt in de droge inkt uit zwarte poelen, waaruit de roem verdrinkt…

lichte zeden van de huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de horizon verminkt, waarachter uitgebluste as dempt de egoloze put, verdrinkt…

licht Nee, geen hoop, dat is niet meer Maar het lichtje dat door anderen heen Je dan tóch weer plots bereikt en telkens weer Licht doet leven, leven hópen, ondanks 't zeer Zelfs wanneer een hartenwens verdrinkt...…

morgen wordt beter de dag voorspelt het altijd maar warmer en heter ik voel de passie zweten mijn lichaam verdrinkt in verlangen naar de dag van... morgen!…

Wat niet omschrijft Maar wat gevoelens uiten Waar lucht zich Scheidt van vocht Het donker zwart Verdrinkt mijn bloedend hart En zwijgt in alle talen…

De aarde recht zijn gekromde rug schokt de wereld in zijn strijd een zuil van water verdrinkt de tijd werpt de mensheid eeuwen terug en dat terwijl de rijzende zon verdrinkt verdringt de straling het verdriet vergaat de rouw om vrouw en kind in angst om de dood die niemand ziet de gevallen samoerai gehuld in zwijgzaamheid krabbelt…

Alle beelden van mijn toen, in haar oneindigheid verdrinkt, voel ik eeuwigheid stilstaan in de tijd, als een vergeten liefde die tot mij zingt.…

Ze drinkt, klinkt, verdrinkt in te mooie mane-"schijn", toch doet dit haar pijn want 's ochtends zal het er niet meer zijn. Zonneschijn zal het waanbeeld verbleken 't wordt van een heel andere kant bekeken.…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

Amandelvormige ogen laten de zon helder schijnen Dorre vlakte verdrinkt in het hof van Eden Kaneel proeft naar gestolen zoen De minaret omhelst schone bede.…

De Oosterse mystiek, Verdwijnt, Verdrinkt Verplettert. Yin Yang is niet meer dan een boekje uit de winkel en Zen denkt vooral op het toilet…

het water dat aan de lippen staat in de mond stroomt als dorst lust aan leven en liefde geeft en verdrinkt in een moment elk nu toen en dra vervliegt in de zucht naar wat zal overblijven als alles eindelijk voorbij en zonder meer is weggeschreven…

Vol vertrouwen en door liefde vervuld verdrinkt ze in de verwachting dat vlinderachtige vingers verlangens in haar hart krassen Ze voelt de verwijdering na passioneel vrijen als verlatenheid en tranen vinden verloren op haar wang de weg naar verdamping…

Zo zacht als de wind Zo mooi als een vlinder Tippel je Mijn gedachten in Ik slik je door Vast gevangen In mijn emoties Donker en zwaar Kom je weer Uit mij Gesloten in richting Verzwaard zink je weg Je verdrinkt En ik kijk Toe…

Het nieuws van 4 oktober, donderdag: Een rijkeluisbuurt is weer uitgekamd Een mammoet die een olietanker ramt Een rups verdrinkt na falen vlinderslag Van wolvenhuil tot vale gierenlach 't Is ieder jaar weer werelddierendag…

Het gebulder van het asfalt Onder de vluchtige bus Verdrinkt de gedachten Van de chauffeur Zijn ogen vastberaden Op de horizon gericht Elke ochtend brengt hij De toekomst door de stad In een cyclus van gewoonte Leeft hij bewegingsloos Hij rijdt de tijd…

Hun volle, klaterende lach, die zorgeloos en helder klinkt, begroet het gouden zonlicht dat al snel in zee verdrinkt.…

In hem vormt zich een zuivere melodie wanneer zijn schaduw verdrinkt in plasjes vloeibaar goud.…

je strikt mij in het blonde vangnet van je gulle lach je verdrinkt mij in het blonde koren om je heen je lokt mij onweerstaanbaar in een gouden schrijn ik bedrink mij aan je ronde ogen van zeegroen en jasmijn ik wil je zoenen zoals de warme wind het welig graan…

Je slaat je ogen neer, Verdrinkt in eenzaamheid. Er is niets wat ik kan doen, Waardoor je je verblijdt. Kom op! Laat me je helpen! Dit is realiteit... Maar steeds duw je me verder weg Nog meer buiten bereik...…

daar waar bergers verdronken schepen lichten en jutters bergen werk verzetten, het licht van de zon verdrinkt achter de rand van de zee kust het duin een strand voetsporen weggespoeld de maan trekt onbedoeld aan het water…

Verdrinkt het kalf, dan dempen wij de put. Zo tonen wij dat men hier voor elkaar zorgt en wordt bij ieder ongeval gewaarborgd dat de omgeving wakker wordt geschud. Verbrandt het kalf, dan gaan we met z'n allen gewoon mallotig door met vuurwerk knallen.…

Golven wuiven ijskoud diepte onder het gladde oppervlak waar stilte vergetelheid verdrinkt. Zo gaat ze mee in een eindeloze beweging over en weer naar een vage einder en terug.…

Jouw grootste liefde past niet in de reikwijdte van je kleine armen ’s Nachts verdrinkt je, stort een vliegtuig neer…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…