Alle inzendingen over vereeuwigd

Vereeuwigd achter glas staan moeder en vader plechtstatig tentoongesteld omrand door glanzend kader Met haar mooiste kleding zit zij met doffe oogopslag het hoofd passief geheven en met gedwongen lach In zijn trots versleten staat hij vlak naast haar zijn arm om haar leuning plechtig van gebaar Oud en moe als zij waren en met doorleefd…

gelijk duizend verhalen in één veelal licht kleurgebruik waarmee hij de mens portretteert, neerzet aanklaagt goed versus het kwaad tekent hij met minuscule precisie ieder detail met evenveel liefde ondergedompeld in zijn fantasierijke wereld, waar staarten rijkelijk worden toebedeeld aan een ieder, trechters steevast op koppen zitten vissen…

een vrouw stapte in het schilderij aan de muur blootsvoets verdween ze als sneeuw voor de zon in het verlaten landschap haar rode hoge hakken een verloren paar bleef buiten het landschap staan niemand vroeg ernaar…

er was ooit een stad zij stierf in het verlangen vereeuwigd te zijn…

Je leven overstroomd zorgen aangespoeld vereeuwigd verdriet.…

verlustiging blijkt uit hun vereeuwigde pracht zijn wij nu voyeurs?…

[Haiku] vrome devotie vereeuwigd in wit marmer door een zondaarshand Bij een beeld van Michelangelo: http://colin-julie.com/pieta.jpg…

Dat werd vereeuwigd in het glasraam Kleine stukjes krijgen hun eigen bestaan. De glazenier gaat vakkundig te werk Plaatst ieder stukje op de juiste plek, tot het één geheel vormt en prijkt in een kerk. Als uniek stuk door zijn hart en handen verwerkt.…

zoals ik jou had beloofd heb ik opnieuw mijn pen gepakt je bent vereeuwigd in mijn handschrift gegoten in een vorm van verdriet het was slechts voor even want weet je deze wereld past mij niet…

ik herinner mij een jonge god te zien vereeuwigd in de spiegel een flits ijdelheid hoe jij mij aanbad zo oprecht, intens en de nacht lag stil te wachten nog maar zwanger van genot…

argeloos loopt hij door het beeld ziet zijn glimlach per ongeluk vereeuwigd voor een vreemde met afgesneden oor en verdwenen schouder valt hij bijna uit de foto nu woont hij in een album voor altijd…

P.Mondriaan (1872-1944) 't Mölnven zeggen ze hier ter plekke ooit op doek vereeuwigd door Piet Mondriaan misschien wel als een eerbetoon aan dit nog altijd fraaie stukje Twente…

een mooie belijning een ritme op een doek je ogen meegaand in elke beweging je helemaal geven bijna oogverblindend een schittering zo mooi vermengde kleuren samengesmolten voor altijd vereeuwigd portret van de liefde…

plaats het kader waar ik sta fixerend mijn gelijste kijk met ingeblikte kijker in een lengende houdbaarheid van een gezamenlijk hier en nu kluister zo het vensterzicht van een vereeuwigd ogenblik raamgenoot te zijn meedelend in het mijne als ware ik met ander…

Zij was een kleine spring in ‘t veld met wild dansende bruine lokken een wipneus en roodroze mond die steeds stralende glimlachen zond en niet bereid was om te mokken Haar ogen blikten vol vreugde en met vertrouwen in het leven dankbaar voor alles wat zij kreeg at zij zelfs braaf het bordje leeg als mam haar spruitjes had gegeven De beelden…

een spoor van voetstappen op het geplooide strand ligt kronkelig te wachten langs golven van de oceaan een briesje wuift het lange haar als de hand een schelpdier vindt die wonderlijk verscholen ligt haar schaduw zwicht synchroon zand bloost met de lucht en omarmt haar silhouet terwijl het water schuimend rolt wordt zonlicht zacht gewist…

Een krijgsman van Romes heerschappij mint de vreemde verte: ijle maar bewogen waas. Aan 's wereldrijks rand is hij kleine baas in het leger, 't horige volk welgezind. Geen romeinse god meer, die zijn geest bindt; 't vaderlandse denken schijnt ouderwets dwaas. Zelfverzekerd speurt een gier naar verhoopt aas, gelijk zoeklust kalm verkent, oneindig…

woorden als voetstappen soms vereeuwigd in cement volgroeid bedekt met tegels ben ik je gelijke of gescheiden met een buffer tussen ons beide melancholiek geschreven verborgen heden niet meer dan een geest van de nacht geen drama geen raadsel maar dit leven op zich…

Mijn kin steunt op mijn hand Rodin’s vereeuwigd beeld is elke dag te zien maar ogen zien dan niets het brein tast in de nacht actief als het niet weet de voorhoofdrimpels zijn na jaren diep gegroefd en kennis schaamt zich rot…

Een mooie belijning, sierlijk Een ritme op een doek Je ogen meegaand in elke beweging Beweging van passie Je helemaal geven Bijna oogverblindend als een schittering zo mooi Vermengde kleuren samengesmolten Voor altijd vereeuwigd Portret van de Liefde…

Eén kamer is voor jou Van alle gemakken voorzien Geheel naar jouw idee zowel aangekleed als ingericht Ga zitten; al naar gelang jouw wens, wordt op grote zilveren schalen 't resultaat van de bronst vereeuwigd…

ik heb je niet gekleed met wat de natuur je geschonken heeft jij groeide op tussen maan en sterren onder de zon danste jij je leven in woorden ben je al vereeuwigd op het doek aan de wereld getoond het is onze muziek die ademloos boeit in liefde die dag en nacht groeit…

Dit fruit is nu vereeuwigd er gaat een onherroepelijke stilte vanuit. Gevangen op een doek een altijd durende rust waarmee een moment het ons omringende lawaai is gesust.…

de bladen van de zonnebloem zijn in steen vereeuwigd zij stierf, slechts achttien jaar dochter van ouders zus van twee broers haar nam was Floor zij bloeide in schoonheid elk blad van haar bloem was mooi passanten gedenken een moment haar kortstondige leven…

voor eeuwig naast elkaar van links naar rechts ik wil niet naast hem moet echt naast haar omdat ik op haar ben hij is slechts eentje achter uit de klas en zij is blond met een lieve stem hij gedraagt zich echt waar als een gestoorde freak en met haar wil ik vereeuwigd worden en lukt dat niet dan sta ik toch maar mooi voor altijd in…

met inkt worden woorden geschreven uit liefde voor jouw zwaarbegeerde hart strelingen die passievol geschreven zijn opgeslokt in een wazige symphonie wetende dat alles verloren zal gaan en het ogenblik snel voorbij vliegt woorden zijn vereeuwigd in oprecht "ik hou van jou" verschijnt gedachteloos…

Lief lichaam Van geboorte tot dood Leef ik in jou Soms voel je log en zwaar Soms als een open ruimte Van Gogh schreef Dat hij geen dubbeltje Om het leven zou geven Als er niet iets oneindigs, Iets dieps en werkelijks was Dit palet aan schoonheid En gruwelijkheden Op dit canvas vereeuwigd Met onstuimige penseelstreken Is het genoeg…

Buigen voor de wind Als legers, verslagen ruiters op de vlucht Ik benijd wie ik bemin Ik verlies als ik win Ik wil je ogen geef ze mij Voor mijn oud gezicht, dat in een web van rimpels ligt verwachtingen onzinnig en verblind, roerloos en meegedreven op de wind Nauwelijks bestaan op waanzin voortgedreven Stof dat al ademend vereeuwigd…

Neem me mee naar de plaats waar alles verdwijnt en is vereeuwigd. Waar alleen de dans van tevredenheid wordt gedanst. Waar bloemen bloeien zoals het leven bloeit zonder dat je ze ziet. Waar vogels zingen die je niet kunt horen. Waar het leven vormloos leeft als een lief onzichtbaar zomerbriesje…

tijd vereeuwigd in het oneindig verbonden zijn aan een lijn van sterren beelden die verschijnen in vergeten flitsen van liefde bliksem donder bewegen je gezicht in je slaap een zucht ik voel de lucht je adem warm me tussen sterke armen en draai mijn hoofd naar het licht van de sterren die zweven om ons kussen…