Alle inzendingen over verkillen

jouw bevroren blik laat ijsbloemen groeien op mijn netvlies…

die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos…

~~~ die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos ~~~…

kanten sneeuwsluier verborgen maskerade dromen verkillen…

De witte duif blijft in het hok zingt een laatste vredeslied verstikt door donkere rook als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

je laat zoveel achter als een storm gaat verstillen het meeste omdat je dat wilt maar ook veel dat je hart doet verkillen en je neemt zoveel pijn met je mee het is pas echt voorbij als je voelsprietjes zich hebben teruggeveerd in een nieuw gevormde rij de rust daarna van binnen is als een magazijn waar de herinneringen gesorteerd…

Vertel me van de liefde die altijd blijven kan en die haar weg zal vinden naar mijn verkilde hart Laat mij weer voelen warme tederheid voorzichtig ontdooiend de bevroren stroom Die vitale levenssappen ooit een bruisende beek te lang met harde knuisten in een ijzige knelling hield Vertel me van de liefde die altijd blijven zal maar…

De scherpe sikkel van de maan verwondt een ieder die het waagt zijn donkere zijde te doorgronden wie zijn gespleten tong bekritiseert is een prooi voor de puntige ster die hij krachtig uitspuugt naar de kinderen van de zon een koude nieuwe maan dreigt hen te verkillen maar zij verlangen naar warmte en zullen blijven bewegen als eb…

De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste keer de zon in zee zien zakken.…

Daar gaat Pasen tegen in: van hogerhand is besloten dat een natuurlijke dood geloof niet kan verkillen. Door liefde kunnen wij hopen, zal de lente zich openen en ons leven bezielen!…

eens stuwden zij ons voort naar later op golven van genot en hoop maar weerstand brak hun vloeien in een verkillende samenloop nu zijn de woelige woorden van jouw hart verstard als moleculen in bevroren water ik ril alsof – in enkel tule de kou ervan mij ijzig vat en hunker eens temeer naar het vertrouwde geklater van jouw bruisende…

Schrompelen samen, vallen en verkillen. Lichamen die niet leven wat ze willen. ------------------------------------------------ uit: 'De oevers bekennen kleur', 1994.…

dit teruggezette leven geeft mij weer een morgen herstelt mijn zicht zoals dat ooit vol van bloeiende velden was daar ginder troont nu leegte waar mijn land zo diep verzonk dat ik verstomd de kreten dronk van verkillende vissen hopend op verheffing tot ik zelf een uitweg vond zwevend naar het oosten herwon ik vijftig zonnejaren voor…

Mijn zintuigen verkillen in de wind het is lente, maar de zon laat zich niet verraden. Stuur ik mijn gedachten of word ik bestuurd? Ik zoek mijn weg door ezelsporen en als we stoppen, luistert de stilte stiekem mee. Wie kan mij zien, kan mij horen? Ik ben er niet, heb onderweg mijn ziel verloren.…

mag ik de wind even spreken die verkillend langs me gaat me in de kou laat staan en bulderend over samen leven gaat je vlaagde speels in lente geven plaagde zomers in een bui twee keer beleven hagelde in laatste dagen toen bliksemslagen mij steeds vaker op mijn donder gaven in zachte tegenwind kom ik je morgens tegen…

vier dagen langs 's heren wegen gestruind hangende schouders een hoofd vol liefdesleed gejuich gezang op tribunes orkesten de meet hij raakt nu langzaam vrij van geest goed geluimd bij de eretribuun oog in oog met vrouwe verdonck verkilt zij 'm wijl z'n moed weer naar de tenen zonk…

Jij beweegt in mij als eb en vloed laat mij weer naar adem snakken raast als storm door mijn bloed doet verkilling in drift zakken ademloos door woest golvende tijd voel ik weer dat verdomde verlangen proef jouw lippen zacht op mijn huid zwem radeloos weg nimmer onbevangen langs snijdende klippen stierf ik ooit verstild in…

Mijn eigen naam, die niemand kent De som van al mijn trilling Van mijn lot equivalent Tegelijk mijn warmte en verkilling. Plaatsnamen, zaaknamen. Liefdesnamen Die nooit voorbij zouden gaan, Waarvan sommige al vergeten zijn Terwijl wij andere beramen.…

jouw raadsels granieten mijn zachtheid verkillen mijn ogen als ik je zie het koude in azuurblauwe ronding parelt indigo jij was eens mijn amigo jij weerbarstte het blauwzwart basalt je stem deed me splijten door zijn vrouwelijk alt ik toonde mijn kern nog maagdelijk door vuur jij spoot ijs in mijn aders doodde de zachte…

Koud haalt het voorjaar gedachten intens bevroren uit hun historisch verband Smeltende ijzige gevoelens beginnen al dooiend te warmen op weg naar de eindeloze zomer Somberheid verlucht zich en gaat ontluikend over in jubelende versies die haar oorsprong zonovergoten verdund Maar de zomer kan ook verkillend zijn Ontsomberen geeft…

Te grijze wolken, met hun scherpe, gouden randen, benemen mij geraffineerd de adem van de zomer, als dode vlinders vallen bruingele bladeren, dwarrelend weggeblazen door een stoere noordenwind Elk jaar opnieuw weet ik dat dit moment komt, het moment dat de zon zijn kracht verliest, dat het noordelijk halfrond gaat verkillen en elke hartstocht…

met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschuttend lijf en de stenen pannen gevormd het geheel is aan inzichten van seizoenen te danken midden in een verlatenheid, van mystieke aard, waar enkel natuur zorgt voor ongedwongen klanken kan ik van zelve mijn denken vertragen woorden zijn hier onkruid zij zouden gevoelens verkillen…

en bloei verweven de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur zorgt voor ongedwongen klanken daar kan ik van zelve mijn denken vertragen, woorden versagen; zij zouden gevoelens verkillen…

Verkilling door een tedere streling. Wantrouwen in een uitgereikte hand. In vuurvaste woorden elkaar afgebrand. Een kus slechts gegeven na bedeling. Elke lach in een golf van pijn gestrand. Zij waren samen ooit het gedroomde stel. Nu spelen ze star ieder hun maskerspel. De vlam van toen is voorgoed uitgebrand.…

ik hunker naar de warmte de kilte brengt riltekens op lichaam en geest de winter duurt nu al jaren ik slik mijn gevoelens weg om de verkilling niet te voelen ondanks de slechtnieuwsberichten het sarcastische schrijven dat de tijd weer geen tijd voor me had telkens opgeschoven worden naar later het slot blijft vastgevroren achter de…

stilte droomt en verte trilt een kerktoren op klokke twaalf zijn alle boeren klaar zinderend zoekt zon zijn vogels bij elkaar kwetterend in de zwartgeploegde voren je schaduwt deze plaats al eeuwenlang zucht zacht als ze hun eerste honger stillen zelfs liefde bloeide hier en kon verkillen als hun zomer weer dat trieste einde nam ben jij…

de dag gefaald heeft, weer begon met pijn er niet in zat wat ooit waarde nog kan hebben de taal van je lichaam sprak hier wil ik niet meer zijn het kan me niets meer schelen ik vraag je of je nog wel leeft dan op je mond die lichte trilling woorden diep uit je verdriet je zegt ik hield dit zo lang stil alles in mij roept vanuit verkilling…

is, om nooit dood te gaan Is het iemand die liefheeft en droomt in verstillen En kleuren tot wit in een prisma kan stillen Als maan die de vloed geeft, als eb het laat gaan En sterk genoeg leeft om zeeën te tillen In maagdelijk wit sta je hier zonder naam Laat je ogen lief stralen, je jas uitgedaan Slaat je hart barmhartig, om nooit te verkillen…