Alle inzendingen over verlamt

de hersenpan kookt en fantasie slaat op hol verlamt de zinnen…

Op de weg Naar mijzelf Ben ik mij aan het Los worstelen Van alles Wat mij verlamt En benauwd Op weg naar mijn zelf Op weg naar mijn vrijheid Op weg naar mijn zijn…

De hitte verlamt genadeloos letters worden geen woorden woorden vormen geen zinnen wat overblijft is niet meer dan wat gesmolten inspiratie wachtend op creatieve stolling als de golf eindelijk bedaart…

Sinds de dood Mij vroeger dan Gedacht verwacht Ben ik er mee bezig Terwijl het mij verlamt Dus ga ik opstaan Om verder te gaan Zonder na te denken Dan gaat het wat vooruit En bedien ik iedereen Op zijn wenken…

uit het kwaad grijpt iets mij vast bij mijn keel ik krijg geen lucht het laat mij stikken en neemt mij mee naar een land waar alleen maar verdriet en woede te vinden is de angst verblindt mij mijn adem is al versneld het neemt mijn gedachten in beslag het duizelt mij het verlamt mij het laat mij de pijn voelen en mijn schaamte zien…

naar binnen gevouwen verpulverd opgedroogd bloed schaamteloos en machteloos je mist de glans en gloed Zo sta je daar iedere maand mij lachend aan te staren gulzig maar verkrampt zodat ook hij Na het ijzige verlangen Dwergachtig verlamt…

Een vlucht die men bij EasyJet geniet Leidt iedereen goedkoop naar grote hoogten En dat geldt niet alleen bij grote droogte Maar ook wanneer het regent dat het giet En als een stormwind half het land verlamt Dan zit je bij die club pas echt geramd…

Een klaproos klappert in de wind verhaalt van loze dromen verlamt de handen van een kind een klaproos wappert in de wind papaver schreeuwt tot bloedig rood en droomt zijn dromen van een kind een klaproos klappert in de wind herhaalt zijn loze dromen.…

soms is er een vonk die open spat in smeulend vuur uit een stronk die al tijden ligt te roken zich niet wil overgeven maar in warmte toch ontvlamt wist niet dat vocht en ochtendkou haar zo verlamt jaag de liefde aan met zuurstof en de zon we gaan voor deze lente kom…

De sluipende eenzaamheid Zonder alleen Verlamt verlangens Drijft drift uiteen De bomvolle leegte Onbeschreven Ontbeert ruimte Vulling te geven Wat zijn zal vergt De moed van het heden Hier, vandaag Toekomend verleden De leegte leegvegen, de eenzaamheid alleen Dromen doen, daar ligt de eerste steen…

Fantasie je wulpse vormen bewegen sierlijk op het ritme van jazz muziek je straalt van passie emotie en mystieke kracht je ogen grijpen vast verlamt blijf ik staren maar heupwiegend verdwijn je mijn gezichtsveld nabij ik blijf alleen … er rest mij enkel mijn wilde fantasie!…

Een handwijzing verder dan een voetstap groot is sluimert de wil te blijven hangen in de aanraking je lief te hebben voor het schamen de eindstreep haalt een handwijzing eerder dan mijn voetstap groot is een handwijzing verder als de omhelzing je verlamt de aanraking een feit is zonde bloeit in duizendvoudige kleuren een handwijzer…

Duizend doden sterven wanneer verleden verlamt bij het zachte ochtendgloren lijkt zelfs toekomst verkrampt onbegrensd over grenzen gaat alles wat ademt voorbij niets is vast te houden langzaam sterft er iets in mij oneindig is een utopie eindig de geest van de tijd geen speling voor de dood ooit wentel ik in waarheid…

zijn de dagen dat ik als vrije vogel op de rug van de wind gedoopt in regen sneeuw of zonnestralen met de stroom mee of soms er tegenin overal vliegen kon met vastgebonden voeten de vleugels geknipt achter tralies van glas zing ik nu gekooid het lied van verlangen dat snel een einde komt aan de horror van angst die ons het leven verlamt…

Het oog dat het hart verlamt waagt de eeuwige sprong naar het beeld dat nimmer vervaagt. Mijn vleugels wegen zwaarte de aanloop volgt, het luchtruim voelt vertrouwt. Het hoogste goed is nabij. Nu kan ik alleen nog zweven. Leven is licht. Licht is leven.…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

het kaarslicht danste stilte in ons woordeloos gesprek handen voelden vingers gebogen en gestrekt bewegend in passeren van de maanden van het jaar wij zijn begonnen maar nog lang niet klaar dan barst het vuurwerk los verbrijzelt onze dromen onmacht knalt om dichter bij elkaar te komen rode stank verlamt het zicht gods…

Over scheefgezakte zerken Hangt het zilver Waas van de maan De nacht verlamt de tongen Hij danst onder stroom In het kerkportaal Onder de spitsboog Op de marmeren grafsteen Glad als een sidderaal Hier waren demonen rond In een te wijd kostuum Met larven van lust in hun mond Hij sust de woelige slapers Die zich nog springlevend wanen…

En dit verlamt me in mijn pogen om naast je in die kou te staan - geen lichtend spoor meer in je ogen, en alle vriendschap lijkt vergaan. Maar weet dat in de donk're aarde een wortel diep naar water reikt en dat mijn hart zijn gloed bewaarde en hoopvol naar de morgen kijkt.…

Wat doe ik hier, dicht bij gevoel dat mij totaal vervreemd verlamt willoos laat ik de boel de boel door droge tranen ingedamd blind voor waar wij ooit voor kozen moet de oude bloem verdrogen rozen wil ik, verse rozen op de stelen van mijn ogen toon mij tuinen om te wonen waar ik mezelf nooit meer beperk vrij om zwakte te bekronen alleen…

kantelen over de leuning van de brug het koele water weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar houvast bleef me ontzegd nu verlamt…

Ik wil haar aanraken, maar ook weer niet, haar gelijkenis verlamt me. Als ik slaap is mijn hoofd een bioscoop. Zij vindt op de tast altijd wel een zere plek en drukt op de knop. De spoel draait. Daar vlieg ik al door het raam naar buiten. Verpletterende kinderhoofdjes. Stop! Zij vliegt eruit, ik blijf binnen. Ik wil af van mijn dromen.…

schoppen maar tegen het beest hij is nooit één van ons geweest je kijkt ze aan voelt de slagen sluit je af, de pijn is niet meer te verdragen moordlust in hun blik verlamt al je gedachten je proeft het bloed weet waar ze op wachten botten breken en de kou trekt op je ziet jezelf verfrommeld als een vod nog trappen ze uitzinnig…

Ze kijkt beduusd rond bukt en strekt haar hand ze wil plukken maar het lukt haar niet een onzichtbare macht verlamt haar hand de adem vertraagt en stokt in stuifmeel ze hoort een gedempte stem kleurrijk ruisen de onuitgesproken mare verbloemt niets het open veld juicht lenig vleit ze haar frêle lijf tussen paradijselijke tinten…

Zij weet, zij wil, maar kan niet Zij weet dat zij zou kunnen maar haar onzekerheid verlamt Helaas slechts doornen…

en nu … is het winter ik loop daar zonder jou de rivier treurt ijskoude wind verlamt mijn lippen verkleumde handen de brug is blauw en kil maar ze knipoogt stil Ik krijg een warm gevoel herinneringen aan… onze eerste kus…

drie musketiers Liefdevol vertrouwend kwaliteits staal bestrijdt geschreven oppervlakkigheid Ogen doorgronden ziel, pijn vlamt op naast een poel van ongebluste lust en bitterheid Blijf nog even en streel mijn ego nu eens met zaal leegte en pseudo intellectuele persoonlijkheids interesses Schat, dim de kostbare lampen het licht verlamt…

onbegrepen complex die scherp in tegenstelling mensen zo verdeelt over heel de wereld vluchten de mensen voor oorlog en geweld zich de weg zoekend het leven écht samen te veranderen in beslissend moment overvalt hen twijfel angst en onzekerheid over te maken keuzen bij het doen en laten die de wending vraagt niets zo afmakend verlamt…

vermannen Zo riep ik naar jou, want ik zag, dat je weggleed in zwijgen en niet in de stilte, die goed doet die neerdaalt zo langzaam overgaat in de veilige nacht Het was niet je droom tussen slapen en waken die soms ook voor mij de beelden van heden en vroeger verfraait Nee, het was door dat zwijgen het ijzige niets, dat zo almachtig verlamt…

De dagelijkse rituelen worden uitgevoerd met een lichte ondertoon van somberheid aan de ene kant geven ze noodzakelijke rust maar anderzijds is er dat onderhuids verlangen waardoor de zekerheid verlamt in schijn want er moet toch zoveel meer zijn dan dit armzalig alles wat er nu is het wees maar tevreden met uw lot roept irritatie op vanwege…