Alle inzendingen over verloren tijden

het kind in mij draagt me door avonturen heen terug naar veilig thuis waar jij nieuwsgierig naar tweede jeugd mij in verloren tijd binnenhaalt…

verloren tijd valt nooit in te halen…

soms breekt stilte scherven uit de tijd kartelen de randen gevoelig tot onenigheid in samen lijmen blijft het schrijnen waar is stilte wie geef jij verloren tijd…

Die strijd Verdwenen verleden Verloren tijd…

De verloren tijd is kwijt en niet meer in te halen Terugkerende flashbacks lijken gevonden voorwerpen in lang vergeten dozen die de zolderkasten vullen Ze had hem willen schrijven over het hoe en waarom maar alles werd onleesbaar want de inkt mengde zich met immer zoute druppels bij het verlaten van de pen…

Verloren momenten in een verloren tijd, waarin een ieder voor zichzelf strijdt, komen opborrelen vanuit een dikke mist. Maar er valt niet zo veel van te leren, zolang niemand het tijd tracht te keren of toegeeft dat wij ons hebben vergist. Verloren momenten in een verloren tijd, ooit puur en mooi, we raakten 't kwijt.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos en - Vooral vergeefs - Mijn weg probeerde Te vinden in de Doolhof van mijn Verloren tijd - Nimmer zeker meer Of ik deze ooit Nog naar vandaag Terug kan halen Titel te danken aan de roman A La Recherche du Temps Perdu van Marcel Proust.…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

zo'n eerste paar schoenen waarin destijds de eerste meters zijn getrokken kunnen je veel vertellen over de verloren tijd ach ja die tijd van weleer toen wij zo onbevangen aan het begin stonden van de reis naar het morgenland…

In vele golven gaan mijn gedachten door zeeën van verloren tijd waarin zowel goede als verkeerde ideeën leegtes vulden die wijds verhulden wat verwachtingen brachten.…

ze kan nog vragen zegt ze maar haar mond zoekt tevergeefs in het stille heden er is geen lijn die zij nog volgen kan verbanden breken met verloren tijd zij is kwijt geraakt en omgekeerd haar zijn verleerd al minder zich bewust…

hij was niet voorbereid op deze winter vernielde dromen knarsten in zijn hand gedempt licht schuifelde tussen hem en en de wereld ik ga niet dood dacht hij aan barrevoets lopen ik sterf alleen in verloren tijd…

op de bühne in het groot voor de massa als de dood presenteer je eenzaam levenslied angst voor buiten niemand die je ziet in de schaduw van verlangen twijfels naar verloren tijd de wil blijft altijd hangen op zoek naar ziel en zaligheid…

In de morgen Probeerde ik Tot jou te komen, In de middag Je nogmaals Te benaderen, Tussen ons in Lag een ijszee Aan verloren tijd - Toch geef ik niet op, Blijf het proberen Op deze laatste dag, Wil tot je doordringen, Wil dat je me Hoort en ziet, Als de avond het wil…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

twee mensen wachten hoe doden zij de liefde in de tussentijd de aarde kleurt zwart het wachten van gisteren is verleden tijd een wachtend leven vervaagt de herinnering aan verloren tijd twee mensen wachten in hen zingt het verlangen ze doden de tijd…

in hoeken van de eeuwigheid ligt de tijd te rusten van zijn reis op zonnewind in de luwte van niet gebeuren stapelt mogelijkheid zijn kansen op toeval lacht als teruggaan in verleden onverhoedse perspectieven biedt om alsnog verloren tijd weer in te halen op de weg naar eeuwigheid…

zelfs het gedicht dat ik nu schrijf voelt als verloren tijd zo onstuimig lonkt haar tere pracht onweerstaanbaar betovert ze dan ook mijn blik, vertraagt zij m'n pas ik wuif haar na tot ze verdwijnt er dwarrelt nog wat bloesem op mijn jas, en op het pad langs de dijk…

Je ogen zijn leeg De glans is vervaagd Niets dan verdriet Het verlies knaagt Je ogen willen niets meer Dolen in een doelloos bestaan Niets dan leegheid Het liefst wil je hier weggaan Je ogen sluiten toe Gestreden deze ongelijke strijd Je liefste overleden aan kanker Een einde van een verloren tijd……

Wat zeur ik eigenlijk, om dat te doen is er nog tijd genoeg…

geesten die in knopen waaien en uitbreken uit de gevangenis van huid en haar zichzelf tekort doen slingeren tussen de klippen van liefde en dood struinen knarsetandend straten af reizend in verloren tijd al tastend en roerend als dirigent in hun verleden troost vinden in de ogen van eeuwen…

in chaos vol geluid zie ik jou zeg ik geluidloos niets en voel ik tranen in vergeten ogen als ik in verloren tijd diep in duizend ogen kijk en doe alsof ik vergeet wat van mij blijft je ogen je handen je ziel op mijn huid onze woorden zonder geluid…

er zat een knoop in de tijd ik trok aan het kortste eind kon de grote lus herinneringen niet meer binnenhalen moest ze laten gaan uit de verbanden die mijn jeugd omspanden kwam nog wat fragmenten tegen uit een ongekend verleden maar te weinig voor een fundament wat losse stenen en cement zwerf op het net in verloren tijd…

de toortsen branden langs de paden van het verleden er is geen verloren tijd wel een verlichten van het heden wat ooit geleerd werd mag nooit meer vergeten de weg van harmonie ligt open de zachtheid leren zien tussen de regels van het harde leven voeten op de grond altijd op de grond…

ik stapel ze op er zijn er nog genoeg zo vroeg in de ochtend deze schelpen, wat men ook beweert, zijn geruisloos het zand echter spreekt over het liefste en het strand lijkt leeg alles is voorbijgaand, zeg ik en wachten is verloren tijd een meeuw kijkt mijn kant op de zon droogt haar vleugelpunten de noordenwind zal haar…

in deze koude, donkere nacht ontwaakt niemand uit de winterslaap slaat niemand de vleugels uit in het schimmige lamplicht zit niemand de verloren tijd op de hielen in deze bevroren nacht…

Tranen kan ik laten Tranen om verloren tijd Afgunst en aversie Onmin en agressie vochten mee in deze strijd Tranen kan ik laten van verdriet die niemand ziet Maar tranen zal ik laten van blijdschap die ik een ieder toon omdat ik weet dat ik het beste deed en dat nu achter liet Ik begin opnieuw heel doodgewoon!…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

Aan Petersburgse Grachten is het doorgaans goed toeven Jezelf In verloren lijn laten Opgaan in tsaristische Sferen van verloren tijd Geschiedenis Sint-Petersburg, 1997…

en denk aan de verloren tijd die ik heb laten liggen omdat ik dacht dat zij van mij hielden…