Alle inzendingen over verloren vaart

ver weg uit het zicht begraaf ik een droom radeloos rood gestampt tot net voor de dood zich als rots waant woorden huilen zich los en scheuren mijn lichaam open wanneer de misthoorn kreunt op mijn gezicht door het brandend geloei in de nachtstorm ik kijk nog een keer om en zie de bron van mijn ziel boven wolken regenrood…

Het wolkje Onder het wolkendek Het lijkt verloren Maar bepaalt zijn eigen koers En het vaart op eigen kracht Dat is doorzettingsvermogen…

vaart. zoek niet naar mij ik ben er niet alleen, mijn woorden die spreken van taal van verleden, van vergankelijkheid en over jou (altijd weer jou). het is zo moeilijk om te spreken over leugens en niet over mij te praten over de dingen die er toe doen, kom bij mij en praat het uit en over het heden.…

zoals een visser wacht voorziet de vaart de winter berust een zachte verenvacht en trekt een vluchtig spoor bij het stoplicht in de verte houdt in het nevelig licht verkeer de adem in van winterkou bewust peddelt een vastberaden fietser…

de riemen trekken door het zware water en ik spiegel je, vooruit mijn ene hand zet kracht zodat er kringen draaien heel mijn hart reikt naar jouw beeld dat licht vergeeld door goud de wacht houdt aan het eind…

over de woelige huid van de diepe oceaan met enkel de onmetelijke stolp boven mij zo schommelt mijn broze bootje op het ritme van de wind het leven voorbij voortgedreven, gestuwd, overstelpt door vergezichten, landschappen allerlei aquamarijn tot indigo,exotische kruiderij zwemvogels en vliegende vissen ongeteld hier en daar, waar wuivende…

Maar nu vaart er een ballon met daaronder een manshoge mand Verbaasd kijken mensenogen over de rieten rand Nietig worden wij in hun ogen op zijn beurt door 't oog van zon En de stroom van wind weet nog niet waar de ballon belandt.…

Hier rond onze kloostertafel wordt er vaak gereflecteerd. Zittend tussen rommel en rafel wordt de mensheid gefileerd. Wanneer we Spinvis declameren laten we wel eens een traan. Bij wie kunnen we informeren hoe het met Emiel zou gaan ? Als de dames zijn verdwenen, geruisloos of met veel misbaar loop ik vaak op slappe benen, want de stilte…

Vaart zit er niet in geen rimpelingen geen kikker kwaakt Ik hoor geen merel, lijster zelfs geen rietzanger ...............zingen Het is winters stil en wij lopen een pad op ons gemakje pad, dat geen naam heeft Het is deze wandeling door slapende velden en geeuwende akkers die me raakt De zon ook doet die middag ......…

Bijna was je doorgefietst onderweg in gedachten maar ergens aan de rand zag je mij toch staan voorzichtig pakken we de rafels van vroeger op voelend of het zou kunnen er een mooie strik van te knopen ik weet niet wat jij toen wilde misschien was het zoals je zei of heb je toch meer verlangd? Je kwam mij te nabij ik weet het niet maar…

als door een sluier overvallen is de leegte juist nu zo groot daar het zicht vertroebelt doch nog net zienderogen voorbij vaart aan degene die al even verloren was gewaand tellen de tranen niet die het oproept maar ongeschreid zullen blijven, al kleuren ze inherent aan het gemis dat dwars door alles snijdt nu het moment daar is…

Vaart die fluistert Dat het leven ook Zonder fleur en franje Zo bijzonder zijn kan Heeft in zijn fluistering Zeggingskracht voor de mens Die alleen maar denkt Aan de geringe vaart Van de crisiseconomie Die hem daag'lijks zorgen baart Vrij naar Daniel Lohues…

de welvaart vaart wel vaart wel en vaart voorbij gekeerd is het tij de wel van de welvaart mindert vaart vaarwel welvaart het boek is uitgekaart het varen is voorbij…

de tamtam slaat zoveel hij dragen kan totdat een man uit zijn mond kruipt hij laat het regenen om naar gisteren te kunnen kijken het raam hangt zich op aan zijn schaduw, de vlag halfstok ik kijk naar binnen en naar verloren liefdes terwijl hij zijn hoed van stro opeet hij geeft haar een naam die hij vergeten zal en vaart verder op…

Kijk daar vaart een huwelijksbootje gelukkig raakt het kant noch wal Het vaart dan ook op volle zee al is dat niet altijd het geval Vaak vaart men door zeven sloten met rietkraag en met eendenkroos Terwijl de schipper staat te zingen daar was laatst een meisje loos Zij wordt jaloers kan het niet hebben dat hij zomaar dat liedje zingt Dus…

Een klein stukje land waar het veilig is Na een avond Halloween besef je wat dollen is En wat de werkelijkheid is wat hier geschreven staat Daar laat ik veel Halloween achter maar ook van heel veel waarde Ik hoef geen wedstrijd te winnen geen gat te overspringen mezelf hoef ik niet te bewijzen En daarom zeg ik genoeg geouwehoer in niemandsland…

Zit er nog vaart In onze welvaart. Statistisch gezien Een beetje misschien Of het wel of niet vaart. De schijn Van welzijn.…

wij dronken van de jonge dagen en schiepen ons een beeldentuin met kindervoetjes, groen gazon nooit gedacht, verwacht altijd geloofd in wat je zei mijn liefste land ben jij dit land waar hevig werd gestreden verloor tenslotte haar juwelen aan het onvermijdelijk zwaard de laatste slag kwam loodgrijs aan in holle woorden, volle vaart…

Hier woonde ik, uur gewaar noch dag, verloren in diep droomprieel – tot ik veel vreemde steden zag, en nam van ‘t grote leed mijn deel. Ik weifel bij de tuinbank die ‘t geheim van diepe stonden weet… Was dit wellicht mijn laatste lied van eigen lief en eigen leed?……

Gelijk Gij niet gezegd hebt, toen Ge zocht mijn ziel, verloren schaap, in bitter lijden - een lijden met U groeiend door de tijden, en dat zich, slinger-rank van doornen, vlocht rondom uw huivre leden, tot het mocht als dolken-kroon u door de slapen snijden: ‘genoeg! ik deed genoeg u te bevrijden!’…

Woordschipper vaart hij uit langs zinbouwen legt niet aan. Zijn vracht steeds kleiner leger de woordvaten in de holle ruimen van woordschippers schip vaart hij voort.…

Het stemt mij verdrietig dat ik nu moet lezen dat jij in jouw stilte bent verdwaald stille vriend als een schaduw ik volg je, ik volg je Zie hoe je wandelt langs de oude rivier in jouw hoofd verloren vriendschap hoe het moest gaan en is voltrokken ik ging weg, steeds verder weg Er vaart een schip op weg naar nergens de nachtvracht varend…

vaart een majestueus schip, volkomen uit koers geraakt bij het omzeilen van de Kaap in ‘t allerijl verlaten nest gaat het gekraai verloren, serene rust aan de overkant omgeven met zacht groen soms zo wonderlijk levensecht bevalt het water voorbeeldig gedragen haar mooi evenbeeld met zeilen hoog gehesen toont ze haar behouden sterkte…

binnenste omdat je wandelt langs de Sturia in jouw hart verloren vriendschap hoe je ooit droomde dat alles anders was maar de droom werd nooit begrepen zie hoe je wandelt langs de Sturia daar gaat de droom, daar vaart het schip vriend van de Sturiarivier, heldere kameraad daar gaat de nachtvracht naar het niemandsland.…

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

hij niet noch doorzag hij haar gambiet zijn spel was verloren - wat fluisterde zij toch zo zacht in zijn oren?…

hij voor AJAX al menig barrière met het mooiste doelpunt van het seizoen legde hij vandaag de basis: AJAX KAMPIOEN een voorzet van de lijn naar het doel een snoekduik, hakkie omhoog, wat 'n gevoel de bal schoof verrassend subtiel in het net de tijd werd even stilgezet zulke voetbalmomenten zijn goud waard dank je wel Rafaël van der Vaart…

Een behouden vaart!…

De soldaat van 16 in Afghanistan. De oude vrouw in Lima-Zuid. Het zwerfhondje in de straten van Saigon. De man zonder oren in Kano. Het meisje van 14 in Calcutta. De gescheiden vader in Gouda. De ontslagen leraar in Berlijn. De zwangere bosnegerin in Kaapstad. De bedrogen belastingambtenaar in Nieuw-Vennip. De gelovige bakker in Kralingen…