Netgedichten

netgedicht (nr. 18.292):

vaart

over de woelige huid van de diepe oceaan
met enkel de onmetelijke stolp boven mij
zo schommelt mijn broze bootje
op het ritme van de wind het leven voorbij

voortgedreven, gestuwd, overstelpt
door vergezichten, landschappen allerlei
aquamarijn tot indigo,exotische kruiderij
zwemvogels en vliegende vissen ongeteld

hier en daar, waar wuivende mensen staan
leg ik even aan, blijf ik even rusten
maar hoe kan ik aarden op deze aarde
mijn bootje wenkt reeds naar nieuwe kusten