Alle inzendingen over verpand

de eenvoud van het heuvelland is wat heimwee doet bespeuren waar mijn hart aan is verpand met z`n mooie natuurlijke kleuren hier voel ik geborgenheid in `t land waar ik ben opgegroeid mijn moedertaal wil ik niet kwijt tot de tijd dat ik ben uitgebloeid…

Schatjes van Nederland Waarom niet uw hart verpand Aan een vaderlandse dichter? Elke dag een nieuw lied En u merkt 't eerst niet Maar u wordt dagelijks van alles lichter…

Ik heb aan dit land mijn hart verpand.…

deinende zee adembenemend uitzicht intens blauw water betoverend verlicht zonsondergang weerkaatst mijn blik naar mijn gedachten rustgevend geluid snijdend door de golven niet meer naar het vasteland mijn hart is aan de zee verpand…

Aan Icesave had ik heel mijn hart verpand Maar door de crisis ben ik van de wijs Vandaar dat ik meteen mijn geld opeis Ze zeggen: geen paniek niks aan de hand Eerst kon mij die koelbloedigheid bekoren Totdat ze mijn tegoed ineens bevroren…

kwam op voor hen die geen stem hebben en worden uitgebuit vermoord voor hun huid, vlees, of gebruikt voor vivisectie zijn hart verpand aan de strijd voor rechtvaardigheid wat zullen ze hem liefdevol onthalen in de apenhemel rust zacht Opa Water…

Het hart aan het platteland verpand aan het blonde stro en blond haar Tijd gaat niet voorbij, maar verdwijnt Elke herinnering wordt opnieuw voorbij opgebouwd, er verdwijnen stukken uit jij bent hier in zomers land en blijft in mij…

liepen door de zomer was drukkend warm zweten puffen hijgen een ijsje in de hand naar een pretpark 's avonds op het balkon thriller in je hand de drukke jongens in de straat maken amok, een brommer in de verte, ja, ik heb m'n hart aan dit leven verpand...…

er is geen plek op aard’ die zich meten kan met jou vogels zingen bijen zoemen bloemen bloeien water dat stroomt deze rust in een stad best ongewoon puur en echt noord-brabant mijn hart verpand zomaar aan jou hier wil ik zijn wonen, blijven graag voor altijd…

ik heb ze opgehangen de roze linten van je haar dat wanneer je de weg terug zoekt naar toen je alleen de linten hoeft te volgen zodat je daar zal komen waar jouw hart altijd al was verpand gerede twijfel ligt al even begraven daar waar helmgras wiegt in de snerpend koude wind…

Waar ik mijn hart aan heb verpand in mijn verspild verleden, het ging voorbij, het hield geen stand, het is als zand vergleden. Ik heb mij steeds het meest gehecht aan sterfelijke zaken, aan dingen die ik nimmer echt tot mijn bezit kon maken.…

een land met blauwe luchten en goudgele akkers vervuld met hoop samen strijden de makkers hebben veel te duchten ze hebben hun hart aan blauw en geel verpand hun hoop echter is niet al te teer maar nog veel te hard het zou zo zacht moeten wezen en zweven als een veer maar voorlopig spreekt hun hoop nog jammerlijk ongewild wreed…

met lege handen graaf ik kuilen in mijn achterland tracht mij bloot te leggen waar ik ben gestrand een vrouw met eigen denken innerlijke kracht die zichzelf verpandde met alles in haar macht gedreven door hormonen en wat er werd verwacht wroet met gezouten vingers in haar vertrapte hoop vergleden zandkastelen waaruit mijn ik weg…

Jij wende rap aan mij Met rasse schreden wist jij mij te vinden Jouw hart vlug aan mij verpand Als de bliksem verdronk jij in mijn ogen Handen die pijlsnel de mijne wisten te vinden Je oren in no time mij horend Vlot knikten jouw knieën Hecht snel Snelhechter…

niet met jouw handen in mijn haar zit niet met mijn mond vol tanden lach mij niet dood of in mijn vuistje sta mij niet toe je goed te voelen ik hoef jouw hart niet te verpanden Dus wees jezelf (en mag ik dan jouzelf zijn?)…

het waren geen luchtkastelen daar waar dolende ridders hun zwaarden nog streelden met bloed aan de handen en knapen bogen nog spanden hun leven verpandden aan de trillende snaar zij verspeelden de slag voor zovelen ja ik staar naar de zielen die dolen omdat zij werden bevolen te schieten op lucht de vijand zat ondergronds in…

Gaucho van de pampa's met een hart voor eeuwig aan de vrijheid verpand; dat zich niet door grenzen laat beperken, omdat het klopt voor het Argentijnse grasland. Gaucho drijft te paard zijn koeien in een romance die blijft boeien; voor zijn vrijheid die slechts op de pampa's kan bestaan.…

Zij heeft een snor speelt tweede viool al is het niet in Wenen huilen is er niet bij behalve na het vallen over het vele geld uit Oliesthan: het dorp waar zij vandaan komt pompt papalie veel poen vooral ‘s nacht hangt alles aan de strijkstok en wordt er gezwommen in walsen haar hart is verpand aan Johan Strauss en Andre Rieu…

ik wilde je nog vragen welk spel je speelde in al die verfomfaaide dagen de visjes die we deelden liggen op apegapen een stapel kleurenblind en het rad draait door, ook zonder wind de bank is blanco facturen verbrand jouw inzet een veeg in mijn blote hand de laatste champagne grand cru van een parvenu verpand aan de tollenaar rien…

Ik heb U lief mijn heerlijk land mijn mooi geboorteland ik min de eenvoud en de schoonheid 'k heb U mijn hart verpand. Maar langzaam gaat 't tanen hoe zeer het me ook spijt de bossen en de heide de duinen en de zee raken hun schoonheid kwijt.…

Die met Kerstmis nog geen plaats vindt zijn vrede aan de wereld te verpanden. Omdat de wereld het verdriet nog niet voldoende ziet. Haar nog geen ruimte geeft de vrede in hun handen te doen belanden.…

van liefde brandt als over Christus wordt gesproken, het licht dat schijnt in alle blijden die verlangend naar Zijn komst hun vreugdevuur verspreiden, het licht gericht op ‘t Koningskind dat het kwade overwon, en de duisternis verblindt, dit licht zal op het kerstfeest branden en stralen als een warmend vuur in die aan Hem hun hart verpanden…

wind striemde iele bomen zonder blad in de beweging van het graf de seizoenen voorbij jij had je al gehuld in de nog volle herfstkleur rijpte in een eerst zoetig fermenteren jij blikte mijn entree ik ging als een kind blij mee mocht ik dan toch het eerste stapje proberen aan die zacht warme hand heb ik mijn leven verpand…

heb mijn ziel verpand aan de zee loop genietend met haar mee tot in de verte de stormvogel nadert en golven hun ankers gaan lichten opgetuigd met kuif rollen zij razend voorbij overslaande massa’s springen op tij immens is de kracht die onverwacht hoogte kiest gaten in dijken en weringen spiest tot zij rimpelloos de zon laat ondergaan…

Ook in dit sinds kort mijn land wordt gediscrimineerd verdorie waar hebben ze dat toch geleerd maar er is één iets dat zich er van distantieert het kijkt niet naar kleur of geloof heeft zich aan geen enkele beweging verpand is voor elk argument stokdoof het klinkt bizar is ongehoord maakt iedereen ziek of van kant voel me bijna vereerd…

plattelandse de wolken voorbij verschoof met de wind het uitzicht naar vrij runde in blauw de zeven mijlen door stralende kou wist van de sloten met het duiken als ultieme stunt waar zomers hooi parfumde warmde mest de stallen werden zo slagers hun speklap gegund is zij de boerin met de stadse blik die het hart aan de natuur heeft verpand…

door de mooiste dromen [ met jou ] En toch wanneer ik je naam op het water schrijf verdwijnen de letters bij het licht van de maan in een tijd die niet lijkt te bestaan Doch het verhaal doorklieft de eeuwigheid en kent geen losgeslagen ankers, slechts onze liefde vult de kamers van het hart met juwelen die ik eens aan een ander had verpand…

Op eigen erven van verpande levens in verhulling, op vreemde bodem van dromen zonder vervulling. Dennenaalden zonder zomer verlichten hier winterse noden waar graven de bezoeker dienen, niet de doden.…

eenzaamheid gezworen was in mijn eentje gestrand wist niemand te bekoren mijn hart aan de stilte verpand verbonden aan vrijheid verknocht aan de rust niet gehecht aan tijd geen behoefte aan lust zo leefde ik voort mijn leven onachtzaam door niets of niemand gestoord ik werd zeer bekwaam bekwaam in de wijsheid ik beschouwde mijzelf…

het land waar ik ben geboren Mijn prille leven eens begon De ruime velden bekleed in wit tenue Waar, als straks de seizoenen wisselen, Het nieuwe leven weer tevoorschijn komt Mijn hart ligt daar in kleine dorpen Ergens verspreid over het vlakke land Niet opgesloten tussen vele muren Maar in polder en oeverlanden Heb ik voorgoed mijn hart verpand…