Alle inzendingen over verregende lucht

we voelden dat koele briesje over ons heen zeiden dat dit alles was wat we nodig hadden deuren en ramen werden opengezet onze zomerziel zong wrevel weg we beantwoordden elkaars vragen stil soms verleidelijk tussen de nergens eindigende lakens van de nacht maar ach, wat wisten wij van elke schakeling, spanning samen en nooit meer…

In het thuisland van de heimwee tijdens verregende al lang vergeten zomers bij het verdwijnen van mijn zonderlinge gedachten om van mijn innerlijke rust te genieten kijk ik naar zwaluwen in de lucht om mijn bewustzijn te verbazen zie ik ze vliegen ik zie ze vliegen zo dat de zon voorgoed voor God kan spelen strak in blauwe onmetelijke…

De regen die mij, in augustus van het jaar dat ik jou zag, verregende Maar terstonds ook mij verdronk, zomert nog door tot eind december…

Je zag de sterren, in de zwarte lucht. En je beefde, overweldigd als je was. Toen het leek of je hallucineerde Zag je dat boek, zonder kaft, verregend, Dat in het bos lag. En er was daar die fiets, weggeroest, Een speelbal voor de wind. Er lag die bril, op de donkere tafel, in de stille kamer, in het stille huis.…

op hun vlucht nat en verregend is de droom van vandaag toch ben ik gelukkig want het weer blijft voor ieder een vraag…

tussen verregende herfstbladeren verwaaien snippers van de brief die zij na een oogopslag onverschillig verscheurde achteloos vertrappen modderschoenen flarden tederheid tot pulp…

verregend landschap door beslagen ogen het tranendal van zilte zee waar dromen aan de haal gaan met het drijfvermogen daar stijgt de waterstand tot boven n.a.p.…

gesluierd is het licht in de te korte dagen een verregend gezichtsveld bereikt steeds vroeger de avond waar lampen schaduwen leggen op bleke gezichten…

In het verregende park drukte ik Etty tegen mijn borst. Opdat ze niet verdwijnen zou als nat papier. Want lang geleden al en ver van hier ging deze mooie, zoekende ziel rücksichtlos naar de Filistijnen.…

Dit heb ik bij mijzelve overdacht, Verregend, op een miezerige morgen, Domweg gelukkig, in de Dapperstraat. ----------------------------------------------------------- uit de bundel: 'Quiet though sad' (1947)…

een verregend landschap door beslagen ogen diep tranendal van zilte zee waar vage dromen aan de haal gaan met het drijfvermogen en juist daar stijgt dan de waterspiegel ver boven n.a.p.…

Ik heb de blauwe lucht gezien, iets meer bewust - misschien -…

Het klinkt heldhaftig, 'doorzetten' en 'afzien', maar als je dag na dag wéér zo'n etappe verregend door de blubber loopt te stappen dan kun je de Vierdaagse ook als straf zien. Die wandelaars - jazeker, ik beklaag ze... Hun wandeltocht lijkt meer een zwemvierdaagse!…

Voor Smeagoll Zit op het stoepje Voor het huis, Uit te rusten Van wat geweest is, En jij komt Verregend op Mijn schoot, en Kruipt tegen me Aan - legt je Kopje tegen mijn Borst en begint Rustig adem te Halen, net als ik Die me in mijn Eigen adem door Drukdoenerigheid Zo vaak verslik…

Verloochen nooit je afkomst Wees trots op wie je bent Beleef het leven als iets wat Begin noch einde kent…

het weer is niet altijd goed er waren zelfs totaal verregende vakanties in zonovergoten weken vormen plensbuien met onweer een frisse verkoeling het onderweg zijn vind ik een avontuur vol nieuwe indrukken het onbekende lokt mij de weg vult zich al rijdend in op paden die recht en krom zijn…

Die waterkou moet de lucht uit desnoods door een flinke bui want deze venijnige kou, ik zeg je: dat is helemaal niks voor mij!…

Je vouwt je handen zacht samen geboeid en gekneveld in een eeuwig amen Je kijkt met betraande ogen door de verregende ramen De wind tekent striemen op de verweerde muur op dit steenkoude uur van waakzaamheid Je bent getekend door een christelijk stramien Dan kies je liever geen kruisiging aan een crucifix maar een martelgang door de dierenriem…

vogels eten het konijnenbrood zelfs het roodborstje is present de tuin is zo wonderlijk leidt een leven op zich de sneeuw valt zacht maar wild het is geen tijd om te schrijven in de tuin maar onder een afdakje doe ik het toch geef maar toe dit is toch even iets anders dan dat wolkenvrachtvervoer en al dat woeste waaien in een verregende…

we wolkten op de wind in vederlichte lagen nog voerde wit wollig gekruld de boventoon maar de thermiek spiraalde zwart de onschuld binnen het buien kon beginnen met een eerste bliksemflits maar in ontlading verregende het zwart de wind nam langzaam af wij wolkten weer geboortewit na de laatste donderklap…

We kochten kaarten, maakten foto's en deze vitrine met namen van schelpen op kaartjes die het leven had moeten betrappen maar kansloos liet ontsnappen, vergeeld, verregend onder stof; Bontemantel, Watermuiltje, Hartschelp. ------------------------------------------------- uit: 'Door het donker van een kamer', 1989.…

Zowel mijn hoofd als mijn hart zijn mij dierbaar daar de ene niet zonder de ander en die ander niet zonder die ene kan Overeenkomst zit in de eerste letter 't Verschil in klinkers en het slot Een goed verregend interieur zet zeilen bij 'k Verlang naar de tijd van een parelend hoofd op zoek naar exquise diepte Haar en mijn tijd weten…

We kochten kaarten, maakten foto's en deze vitrine met namen van schelpen op kaartjes die het leven had moeten betrappen maar kansloos liet ontsnappen, vergeeld, verregend onder stof; Bontmantel, Watermuiltje, Hartschelp. ------------------------------------------ uit: 'Voor een dag van morgen', 2011.…

zongebleekte lucht vervagende regenboog bewolkte kleuren…

Dansende deken door de lucht Bevrucht mijn ogen met jouw water Doorzie de dingen vanuit jouw optiek Zo hoog en droog, vooruit geblazen Grijs en grauw, een kleurenpracht Laat de zon nu door en maak de wereld Vrolijk als een kind dat met wolken Altijd buiten wil spelen. En Voor eens en voor altijd in jouw armen Wil liggen.…

Ik ben lucht voor mijn vader in een hoekje getrapt en vergeten.... Ik ben niks ik ben niemand en nergens toe in staat dan te janken in m'n slaap.... Zie mij kijk maar goed van voor naar achter ik spring in het rond.... Maar daaronder koud en kil warmte ken ik niet want ik ben de lucht die ik adem niet waard…

en dan ineens is alles weg verdwenen zonder reden geen zicht meer op wat was of ooit pretentie had te zijn opgelost is de verwachting dat stilte voor zichzelf sprak geen wonder, zonder stem is nog nooit iemand gehoord een spiegel komt pas in beweging als een voorbeeld wordt gesteld alleen, waar is de beeldvorming van een ongrijpbare illusie…

Ik ben een handje lucht dat wordt weggeblazen door een zuchtje wind vervlogen, vergaan en voor altijd Weg…

als lucht ondoordringbaar uch uch maar lucht is maar uch uch waar?…

toch komt er een straal licht door de wolken heen de lucht is net een portret wat iets vertellen moet donkergrijs scherp besneden langs het wit en blauw het wordt iets warmer op een gezicht ergens in de wereld wat een klein beetje licht niet doen kan voor je gemoedstoestand onzichtbare lijnen scheiden alles en iedereen van de ware wil…