Alle inzendingen over verslijten

een mens of voorwerp verslijt niet door gebruik...wel door verkeerd gebruikt!…

gebroken nachten schuren langs oude wonden dagen verslijten…

tijd verslijt bergen van graniet steen wordt zand deemoedig wijkend voor het veenmoeras nieuwe levensbron op de afgeronde horizon…

De tekens, woorden, die ik zet: voor wie en voor wanneer zijn deze kleine klanken van een verslijtend alfabet? En alle sporen zijn zo klein en blank, die wij hier laten als op een sneeuwend veld het vluchten van een hermelijn.…

Fries koppigt zij kleding aan haar atheïstisch lijf met kleuren die niet samenvoegen alles beproeven is haar kernspreuk al vlagt het op een modderschuit ze valt op omslagdoeken rond haar middel en natuurlijk om het hoofd men verslijt haar voor moslima…

Haar ademlucht van zuiverheid staat vaak ten taak, de labiliteit waarmee zij lege tijd verslijt opent zij bewustzijn in het licht wat heeft mijn strelen aangericht haar ogen zien mijn zielsgezicht. *…

het is een bezigheid en neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om mijn tijd mee te verslijten het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt en hoe stil de aarde dan kan zijn…

schrijf je gedichten op de blinde muren van mijn bebloede hart zie de gezichten uit verloren uren van mijn verdrongen smart hoor de verwijten in stiekem gefluister achter vele handen voel het verslijten van mijn ziel in 't duister dicht de dunne wanden…

Ik heb maar snel 'n flinke zakdoek gepakt om in te snotteren in m'n volkstuinhuisje op m'n kleine bankje verslijt ik de laatste tijd oude "Linda's" Zelfs na jaren bewaard nog het lezen waard De Linda heeft diepgang en is niet bang voor de dood Ik wil nog een kop thee voor mijn 'doek' valt.…

Het stormt in mij, maar vederzacht resoneert het rood, hoor je de kracht, van noten, guur gestreden, in de tragiek van toon verslijten? Haar waaiend lied stuwt echos voort, die mijn binnenste doen splijten.…

mijn lot was onbeschreven geen vel papier enkel wat gegevens van mijn ouders hier een wereld die eerst lachte maar later werd het bittere ernst in veel te veel verwachten ik heb de jaren zien verslijten in een drukke baan een voor een gingen zo ambities naar de maan nu heb ik mijn lot in eigen hand genomen beschreven wat er is…

zo mistig en rooskleurig schoon adem ik tot het laatste seizoensbeeld je dromen in soms weet ik het niet hoe ik je lief of wegvegen moet langzaam verslijt mijn stem achter gevallen doeken en is dit gevecht voor jou voor mij geen kunst echter zucht me een helder landschap en ik kus de poëzie onder het blauwe licht welterusten slaap…

stond op of viel uiteen, ik acht mij gewonnen, aan de dag en nacht gesponnen, minacht de middernacht, de draad van eindigheid, in zuiver bloed geronnen, zonder een gemis, zal niets ontstaan, alles heeft een eigen weg te gaan, de macht te wegen zonder gewicht, weegt zich afzonderlijk in het volle licht van leven waarin het zichzelf verslijt…

ik heb je geweten in de uren gezocht, het werk van mijn handen bekeken op iets dat niet mocht je was er altijd de zon in je ogen zacht voelbaar als tijd die verslijt in jaren van hopen niet tastbaar als wind geen vlagen emotie ik heb je gevonden je ogen verblind in stilte voor de explosie ik zag me als schaduw van jou, mijn…

Geen woord, geen dingen uit beider naam, verslijt uit vruchtbaarheid van grond.…

Jij wordt ouder - de ander ook Vriendschap voor jou - jou voor vriendschap De wereld wordt groter – je wereld wordt kleiner Het verslijt hier en daar Jij gaat weg - de weg is lang Nog net de vingertoppen - we bellen elkaar! Jij bent alleen - door dik en dun Het is stuk, voorgoed…

Zelfs opgebroken verslijten We schoeisel Zelden tot aan de voetzool. Toch is het verharden, Het loonwaarts gebaande, De weg die gewrichten Doet ontsteken. Op het kruispunt links Staat het bord rechtsaf En rechtdoor om de hoek Schijnt ommekeer Als stap vooruit Een slechte zet.…

Met bittere zelfspot en grimmige lach verslijt ik walgend dag na dag Manisch cliché Krankzinnig cliché Probeer me niet te stoppen Als ik de verrader in mij vind dood ik zijn vrienden, vrouw en kind Aarzelend cliché Hoopvol cliché Ik ben nog niet verloren Maar de vloed, sinds jij mij gewonnen hebt is nog geen duimbreed weggeëbd Zwem…

zoek ik je ogen om mezelf te zien je hand om eigen warmte te voelen vind ik in jou wat er niet is misschien regen heeft me weggewassen ontspiegelt mij in dunne plassen zonlicht heeft mij anoniem verdampt wind verslijt gestaag mijn weerstand erodeert de jaren tot herinnering verstuift mijn leven door versnippering ja ademt dagen langs…

gedeeld je lachte weer, je tanden bloot gelijk de zon doet na het duister stralen van vreugde over wat herwonnen was het voelde als een warme deken maar ging teloor in zeven weken de zware dagen keerden weer opnieuw de vraag; hoe je te helpen laat toch iemand toe tot in je diepste wezen wat blijft er toch verborgen, is het mens zijn, die verslijt…

zoek ik je ogen om mezelf te zien pak ik je hand om eigen warmte te voelen vind ik in jou wat ik niet heb misschien regen heeft me weggewassen zon ontspiegelt mij in dunne plassen haar warmte heeft me anoniem verdampt wind verslijt gestaag mijn weerstand erodeert de jaren tot herinnering verstuift het leven door versnippering je…

Een man slentert rond in de hof verslijt onder zijn zolen kronkelpaden tussen de verscholen witte gebouwen Het vliegend zaad van een vlier tikt droog en hard het voorhoofd aan maakt zo verdeelde gedachten één Het zou een meteoor kunnen zijn maar neen, er is niets ongewoons geen gat dat van voor naar achteren loopt Het hart klopt onvervaard…

onopvallend In een schepping van koper en tin De spichtige vorm van haar poten Vier stuks aan elk haar zij Is in het juiste patroon gegoten Geheel keurig op rij Haar web weeft zij aan bronzen bladeren Elke herfst weer hetzelfde ontwerp Binnen haar vaste kaderen Het is al sedert de Bronstijd Dat zij haar webben weeft En hier haar oude dagen verslijt…

mijn vrouw neigt zich nogal lydisch uit te drukken wanneer ik het spleen van deze tijden verzucht het fingeren met een kroontje de vinger soms in de lucht ze zet zich dan schrap als een dorische zuil de voet op mijn indolentie en wijst me op mijn plichten de gemakzucht de modaliteit het verslijten van de fauteuil als ik dan replikeer da…

In het Occitaans mijn streektaal zal ik zingen Over onbereikbare liefde paren tussen de korenaren Ik de troubadour zing pikant over mijn broek die verslijt van het heen en weer Een ‘lied over niks’ en geestige grappen over mijn familie Een jongen met een trommel vergezelt mijn gezang Ik zal het niet weten maar later word ik beroemd…

ik hoorde ze schuifelend naderbij komen zag hoe stilte haar hand op zijn arm stuurde waar hij al lang in een vage einder tuurde in een wereld die hem vergeten was hem niet meer zag als medemens zij kenden hun plaats al een leven lang in deemoedigheid dicht bij hem en het voelde als vroeger thuis met hun voorouders die hen…

Maar die zijn tijd Onnut verslijt, Zijn frisse krachten Der zonde geeft, Moet afgeleefd, Verdriet verwachten Laat dan, o jeugd! Het pad der deugd U vroeg behagen, Dan slijt ge blij, Van wroeging vrij Uwe oude dagen.…

terwijl mijn klas geduldig lijdt en geur van tienerzweet verspreidt kijk ik weemoedig naar de meid die opstelschrijvend jeugd verslijt terwijl haar borsten heel benauwd steun zoeken aan het harde hout kijkt ze plots op ze zucht en vrouwt waarna ze verder brouwt en klauwt ze zomert in de zotheid van het leven terwijl het wintert in mijn…

Het is er teveel aan, soms het onzegbare (met klompen aan de vingers) hoe de jonge veulens alles liggen op te hopen in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels…

Wie dierenliefde voor instinct verslijt, zag nooit die grote zakken tederheid. ---------------------------------- uit: 'het dagjesdier', 1997.…